Mijn blog

In het eerste deel kon je lezen dat je niet moet schrikken wanneer je in 2011 in 't stad nieuwe betaalmethoden aan het testen bent, je plots een onverwacht maar gepersonaliseerd geschenk ontvangt. Maar dat is niet alles. We zijn immers nog maar pas begonnen.


Made for China (if not Bric)

Onze Chinese vrienden bedelven ons al jaren onder tonnen goedkope kleding, maar dit is ironisch genoeg ook dé business waar zij zelf de Europese markt voor verkiezen. Inderdaad, blijkbaar hebben zij daar nog niet door dat die zogeheten "European Fashion" evengoed in hun eigen landje wordt gefabriceerd. Ook dit jaar zal de vraag naar deze kleding blijven boomen. Grote merken (zoals Levi Strauss) zullen zelfs speciale China-kledinglijnen ontwerpen.

Online Status Symbols

Weer een blogje hebt geschreven, je Facebook-pagina bijgewerkt, een tiental Twitter-berichten gepost, je slaapkamerfoto's opgeladen op Flickr en eens goed op je naam gegoogled. Je valt voldaan maar uitgeput in je zetel neer. Oef. Maar waarom doe je dit toch allemaal? Wel, 2011 brengt nu het antwoord: een paar bedrijfjes (waaronder Nerd Merit Badges) zorgen dat je allerlei gepersonaliseede items kan kopen waaruit blijkt hoe 'virtueel' populair je bent. Badges, koffietassen, stickers, t-shirts, handtassen, onderbroeken noem het maar op. Alles wordt bedrukt met foto's van je Facebook-vrienden of in 't groot je aantal Twitter-followers. Daar zaten we allemaal op te wachten.

Wellthy

"Even tegen je iPhone frotten en je gezondheid is weer hunky-dory." Zolang er mensen zijn die denken dat een smartphone hun leven gaat redden, zolang zal dit soort nonsens te horen zijn. Dus laat ze maar komen: de applets (of productjes van Philips) die je een gespierd lichaam, een meesterlijk IQ, een dodelijke aantrekkingskracht en een 3cm langere Bi-Fi-worst beloven. Vraagt iemand zich al af waarom masturberen minder populair geworden is sinds de invoer van al die iPhones?

Social-lites and Twinsumers

Je bezoekt een museum omdat om een of andere reden die mennekes van Telenet je connectie weer om zeep hebben geholpen en je toch niks beters te doen hebt. Na een tijdje merk je dat je vinger nerveus begint te trillen bij het zien van een knap schilderij. Inderdaad je hebt last van een 'I like it'-finger. Maar in 2011 hoeft dat helemaal geen probleem te zijn. Steeds meer plaatsen (waaronder het Nederlandse STRP Festival) laten je toe je 'I like it'-gevoelens met andere nitwits te delen. Op een fuif een mooie verschijning gezien? Even smartphone bovenhalen en het object van je adoratie draagt weer een extra tag. Waarom ook niet? Of is dat pas voor 2012?

Wordt vervolgd...

Onze economie steek toch mooi in elkaar, niet? Je hebt vraag. Je hebt aanbod. En die houden elkaar wonderbaarlijk in balans. Marketing vormt dan de gepimpte motor van deze goed geoliede machine en via de belastingen draait de staat als een dynamo mee op dit wiel van ongebreidelde consumptie. Ach, het is een zaligheid om een klein spaakje te mogen zijn in dit systeem van welvaart en vooruitgang. Bij de gedachte alleen al kom ik bijna klaar... bijna zei ik! Wat zouden we immers zijn zonder dit wonder van de moderne samenleving?

Nu ja, het is –laten we eerlijk zijn- niet al rozengeur en maneschijn wat de klok slaat. Waarom bijvoorbeeld staat er nog steeds geen vervaldatum op geld? De economie draait toch enkel zolang het geld maar blijft rollen? Dus als sommige simpele Jannen met petten een appeltje op het droge zetten voor hun oude dag, dan zorgen die er toch enkel voor dat de vooruitgang niet meer zo snel vooruitgaat? Belgen zijn verwoede spaarders en dat komt onze economie zeker niet ten goede. Ah, nee.

Neen, dan ben ik helemaal in voor die vervaldatum. Simpel, maar geniaal. Als je maandelijks je loontje naar je boontje krijgt zorg je maar best dat alles netjes binnen de twee maanden opgesoupeerd is, of je pecunia verdwijnt als sneeuw in de nacht. Dan pas zal onze economie echt goed beginnen te draaien. Gedaan met al die recessie! Gedaan met de crisis!

Wat? Je vindt dit maar een dom idee? Tja, dan besef je niet dat dit momenteel al met succes wordt toegepast. En bovendien elk jaar in toenemende mate. Inderdaad, stap maar eens een Fnac-winkel binnen. Gooi wat van je zuurverdiende geld op tafel en een enthousiaste doctorandus in klantvriendelijkheid bied je met een brede glimlach een “cadeaubon” aan.

En dit, jawel, is het summum van ons edel consumptiemodel. Alhoewel velen denken dat deze bon in het leven is geroepen als service naar de klant toe, is de waarheid veel meer doordacht. Het draait inderdaad allemaal om die vervaldag. Ik durf er zelf geen getal op plakken, maar jaarlijks vervallen ettelijke kadobons zonder dat er iets mee gekocht werd. Kassa, kassa.

Bovendien geeft de klant, ook al wordt die bon uiteindelijk toch geïnd, zomaar voor een tijdje een bedrag in pand, zonder hier ook maar één cent extra voor terug te vragen. Stel je voor hoeveel duizenden euro’s Fnac zo elk moment in bewaring heeft zonder er iets voor te hoeven doen. En ja, dit brengt interesten op! Jippie!

Maar het kan nog beter. Bongo, Cadeaubox, Vivabox, Billy, Superidee en nog tal van andere box-pushers gaan nog een stapje verder! Als je merkt dat één van hun producten de vervaldag heeft overschreden, kan je zonder problemen bijbetalen om de vervaldatum te verlengen. Inderdaad, bijbetalen!!! Weer kassa, kassa!

Ook van de Ecocheques zullen de makers niet echt armer worden. Wie heeft niet ergens zo een cheque van 10 euro liggen? En wat doe je daar nu mee? Weer kassa kassa voor Sodexo en Edenred!

Ach, het helpt tenminste onze economie draaiende te houden, moet je maar denken.

En dan durven sommige grote lichten nog beweren dat wij het contact met de natuur verloren hebben. Loop bij de start van januari of juli maar eens ongewapend door een winkelbuurt en je zal merken dat er helemaal niets mis is met onze oerinstincten. Opvallend veel vrouwen krijgen gedurende deze periode serieuze last van territoriumdrang en pikordestrijd. De man heeft dan meestal post gevat midden op straat, naast een wigwam van supergrote draagtassen, en probeert als een gefaalde jachtopzichter het voorbijschietend wild te tellen. Alhoewel… met de nog steeds in aantal toenemende metroseksuele mannen, gebeurt het steeds vaker dat er zich ook mannen in deze consumptiestrijd gooien.

Toen ik gisteren bij wijze van grote uitzondering toch eens het hart van Leuven midden een soldenperiode bezocht –het was winkelzondag, potjandorie- viel het mij op dat de soldenstrijd al lang gestreden was. Het groot wild was geschoten en wat nog overbleef kon je amper aan Poverello kwijt. Meer nog: je kon zelfs met een kinderkoets moeiteloos de winkels binnen. Geen vertrappelde bejaarden om van tussen je wielen te schrapen of verdwaalde peuters om van je broekspijpen te wringen. Bovendien geen enkel tafereel van twee vechtende oestrogeenbollen die strijden om eenzelfde afgeprijsd slipje en het zo uittrekken dat je er nadien enkel nog een 20-tons reuzin met een stringfetisj blij mee kan maken. En dat amper zeven dagen na het begin van de soldenperiode.

Maar mij hoor je niet klagen. De weinige keren dat ik iets wou kopen in de solden, bleek dat ik een instinctmatige aantrek heb voor ‘de nieuwe collectie’. Stel je voor: vol goede moed haal je diep adem en duik je in een muffe koopjesbak. Een half uur, een blauw oog, twee ontwrichte enkels en drie uitgerokken tepels later denk je dan eindelijk de koop van je leven gevonden te hebben. Sta je daar te glunderen met een hemd uit ‘de nieuwe collectie’ in je pollen, begot. Was het een verkoper die een sociologisch experiment wou uitvoeren door een niet-solden item in de soldenbak te gooien? Wie weet? Uiteindelijk loop ik steevast naar huis met een zak vol nieuwe en niet meer zo spotgoedkope mode.

Neen, voor mij hoeven die solden niet. Het is nog maar de vraag wat er zou gebeuren moesten solden niet meer bestaan. Zou het dan niet kunnen dat de consument minder vaak zijn aankopen gaat uitstellen tot het solden zijn en er zo al bij al jaarlijks evenveel kleding zal worden verkocht. Ik mag hopen dat dit zo is, want anders betekent dat de soldenperiode ertoe leidt dat mensen spulletjes kopen die ze eigenlijk niet echt nodig hebben. Tiens, Geert ziet weer het licht, maar weet waarschijnlijk niet waar die klepel hangt.

Dus als ik mezelf al wil belachelijk maken door mijn dierlijke gedragingen dan heb ik daar toch geen winkelmanie voor nodig... daar dient toch lekker het internet voor, niet? Mij zullen ze nooit zoals in Spanje naakt door de straten zien lopen. Toch niet in putje winter…

Noem mij een idioot, maar ik zou nog eens graag over echte politiek praten. Volgens mij hoeft het niet steeds over politiek omwille van politiek te gaan, maar –en zet je schrap voor een gewaagde uitspraak- ik denk dat het ook mogelijk moet zijn om te praten over dingen die wel echt belangrijk zijn. Er zijn dus een paar pierewieten die nu al 209 dagen met elkaar aan het vogelen zijn om uiteindelijk tot het besluit te komen dat er een verschil is tussen ‘ja, maar’ en ‘neen, tenzij’. Mochten ze mij dat op voorhand gevraagd hebben dan had ik hun op zijn minst 200 dagen kunnen besparen. Maar neen, aan mij vragen ze het niet!

Het zal wel allemaal te maken hebben met de stress die zich meester maakt van die onderhandelaars. Heb je recent Bart De Wever nog bezig gezien in De allerslimste mens? Dienen pee is niet alleen zo opgeblazen als een pad na een zelfmoordaanslag, maar kan zonder probleem figureren in de zombiefilm 209 Days Later. Dat de VRT-omroepsters vooraf niet waarschuwen voor schokkende beelden is mij een compleet raadsel. Die ogen, begot! Tussen de rode adertjes zie je hier en daar gelukkig nog een beetje oogwit. Oef.

Tegen stress zijn er allerlei remedies. De Bonobo’s blazen stoom af door met elkaar wat te gaan vossen en dan maakt het niet echt uit of je een mannetje of een vrouwtje binnen handbereik hebt. Nu ga je mij niet horen beweren dat ik mensen aanzet tot ontucht, maar in dit geval breekt nood inderdaad wet. De toestand is op zijn zachtst gezegd dramatisch. NV-A stelt voor om Di Rupo en De Wever samen het initiatief te laten overnemen. Wel, dat is nu eens een schitterend idee! Zolang ze maar condooms gebruiken. We willen van die twee geen kinderen. Laat het uit.

Ontstressen kan gelukkig ook zonder al dat geklooi met zakdoekjes en dergelijke. Een goed potje schelden kan immers al wonderen doen. Zet alle partijen bij elkaar in een zaal en laat ze gedurende een paar uur creatief zijn in het gooien van verwijten naar elkaar. Ik ben er gerust in: weinigen zullen daar echt problemen mee hebben. En je zo eens goed laten gaan, dat lucht echt wel op. Geloof me. Nadien kan je er weer vlotjes tegenaan.

Bovendien stimuleert het bepaalde creatieve delen van de hersenen die in de politiek zeker hun nut kunnen bewijzen. Meer respect voor elkanders taal is een welgekomen extra. Stel je voor:

Elio: Stop het in je nauwe poepgaatje!
Bart: Léche moi et fait moi jouir!
Elio: Ik laat een protje in jouw richting!
Bart: Retourne enculer les mouches!
Elio: Weet jij hoelang het duurt voor je mama om kaka te doen? Negen maand!
Bart: Vous êtes une pomme de terre avec le visage d'un cochon d'inde!
Elio: Je bent met je hoofd in je achterwerk geboren en je piemel in je neus!
Bart: Nom de dieu de putain de bordel de merde de saloperie de connard d’enculé de ta mère!

De Zevende Dag zou alvast veel meer kijkers halen.

[youtube http://www.youtube.com/watch?v=QSo0duY7-9s&fs=1&hl=nl_NL]

Je ligt ’s avonds in bed te woelen en te zweten. Je geraakt maar niet in slaap. Het fenomeen is gekend, maar godzijdank is ook de remedie beschikbaar. Je lijdt immers, zoals zovelen, aan trendonzekerheid. Gelukkig is uit de oerpoel van het leven een entiteit ontstaan dat via de glibberige evolutionaire ladder is opgeklommen tot de hoogste regionen van het menselijke ras: de trendwatcher oftwel de geüpdated versie van Madame Blanche met haar kristallen bol.

Dus gedaan met de zorgen, gedaan met de onzekerheid. Inderdaad, hier komen de heetste trends voor 2011! Nu heb ik nooit echt begrepen waarom die trends per se hot zijn, terwijl ze tegelijk ook als ongelofelijk cool worden bestempeld, maar dat zal zoals gewoonlijk toch weer aan mij liggen, niet? Maar genoeg gezeverd, hier komt het lijstje:

1. Random Acts of Kindness
2. Urbanomics
3. Pricing Pandemonium
4. Made for China (if not Bric)
5. Online Status Symbols
6. Wellthy
7. Social-lites and Twinsumers
8. Ermerging Generosity
9. Planned Spontaneity
10. Eco Superior
11. Owner-Less

Voel je de rust al terugkeren? Ik alvast wel. Het is zalig vertoeven in de zekerheid te weten wat de toekomst ons zal brengen. Deze 11 coole hete trends zullen in de komende maanden mijn getrouwe steunpilaren zijn in dit woelige bestaan.

Maar ik hoor je al denken: wat betekenen al deze trends? Geen paniek. Ik heb het even voor je opgezocht.

Random Acts of Kindness

Deze trend is een afgeleide vorm van de G-generatie (G van generous) en leidt ertoe dat je willekeurig kadootjes of gestes kan krijgen van bedrijfjes die de onweerstaanbare drang hebben deze trend te volgen. Zo levert Interflora op basis van facebook-statussen willekeurig gratis bloemen aan jarigen, etc. Maar KLM zette net dat extra stapje zoals je kan zien in volgend filmpje.

Urbanomics

Wereldwijd leven er 3 miljard mensen in steden. De marketingwereld begint zich steeds vaker the richten op deze specifieke markt. Alhoewel deze trend al jaren aan de gang blijkt, beweren de trendwatchers dat het dit jaar ook tot zijn recht zal komen. Nou, ik denk dat dit een redelijk veilige voorspelling zal zijn. Bovendien ruikt deze trend een beetje naar de glocalisatie-beweging.

Pricing Pandemonium

Omdat het voor de klant steeds makkelijker wordt om prijzen te vergelijken, zeker nu hij permanent verbonden is met het net, moet de commercie daar gepast op reageren. Gepersonaliseerde deals, tijdsgelimiteerde (tot op de seconde) promoties, smartphone coupon inning, acties via Twitter of Facebook, noem maar op. De ganse prijzenpolitiek gaat ook dit jaar drastische vernieuwingen tegemoet.

Wordt vervolgd...

Neen, dit keer slaat de titel niet op mezelf. Alhoewel... Ik moet toegeven dat ik miskend geniaal ben in het op het laatste moment toch beslissen om bepaalde zaken niet te doen. Een voorbeeld hiervan geven zou mijn eventuele kansen op eeuwige roem serieus hypothekeren, dus laat ik het hierbij. Maar genoeg over mezelf.

Vandaag dus even niet over Mozart, Einstein, Da Vinci, Shakespeare of Newton. Die hebben allen hun plaatsje in het genieënclubje al ruimschoots verdiend. Een man die serieus meer moeite heeft gehad om deze status (postuum) bevestigd te zien is de Britse wiskundige Alan Turing, mijn favoriete wiskundige.

Zijn palmares is gigantisch. Niet alleen heeft hij gedurende de Tweede Wereldoorlog de beruchte Duitse Enigma-code gekraakt en daarmee misschien wel de afloop van deze wereldbrand mee helpen bepalen, bovendien lag hij ook nog aan de basis van de moderne computerwetenschappen.

Misschien wel zijn meest gekende creatie is de Turing-machine en de daarvan afgeleide Turing-test. Deze laatste probeert een antwoord te geven op de vraag "Kunnen machines denken?". Breng een menselijke ondervrager in verbinding met een machine via een eenvoudige gebruikersinterface waardoor typische machinekenmerken, zoals een draaiende ventilator of een nogal mechanisch uiterlijk, worden verborgen. Tegenwoordig heb je hiervan een mooi voorbeeld: het chatten via het net. Als nu de gebruiker niet meer kan aantonen dat hij met een machine aan het praten is, dan zegt Turing dat de machine de slaagt in de Turing-test. Tot nog toe heeft geen enkele machine die ultieme test kunnen overleven. Jaarlijks wordt via de Loebner Prize nagegaan of er ondertussen al zo een machine is ontwikkeld.

Misschien nog treffender is hoe Turing voor zijn genialiteit werd beloond. In 1952 werd hij gearresteerd omwille van homoseksuele handelingen en veroordeeld tot een chemische castratie. Als gevolg van deze hormonenbehandeling kreeg hij borsten. Schone cadeau is dat! Twee jaar later pleegde deze getormenteerde ziel dan ook zelfmoord door in een met cyanide vergiftigde appel te bijten. Als er al ooit een top 10 van meest dramatische zelfmoorden zou bestaan dat staat het einde van Turing allicht op de eerste plaats. Het is trouwens een fel bestreden gerucht dat het Apple-logo zou afgeleid zijn van Turing's zelfmoord.

Het zou nog tot 2009 duren alvorens de Britse regering, bij monde van premier Gordon Brown, formeel Turing in eer herstelde. Maar nog steeds te vaak wordt deze held schromelijk over het hoofd gezien.

Daarom stel ik voor om het voorbeeld van Scott Adams te volgen en de uitroep "Stop failing the Turing-test!" tot een wereldwijde strijdkreet van de logica te maken. Dus vanaf vandaag, wanneer je baas je bijvoorbeeld voor de zoveelste keer met hapklare platitudes om de oren slaat, heb je steeds de meest gevatte repliek bij de hand.

Al zeg ik het zelf: een zalig 2011!

Beste lezertjes,

Bij het begin van 't nieuwe jaar,
Heb ik weer een blogje klaar.

Ik geef het toe het is ontzettend cliché,
Maar één melig blogje is nog steeds beter dan twee.

Ik wens je een goede gezondheid, dat is evident,
En af en toe van bil, dan is ieder weer content.

Ik moet iets vertellen over een vuile heks,
En dat alleen maar omdat dit rijmt op seks.

Tja, nu je 't zegt dat zat al in de vorige paragraaf,
Maar ja, ook in 2011 hou ik mijn pensels niet te braaf.

Verdekke, da's een platitude gelijk nen katholieke pedofiel,
Ach ieder zijn zwaktes, dan is dit blijkbaar mijn achilleshiel.

Ik gruwel bij al dat zeemzoet gedicht,
't Vloekt als een tutu op een leernicht.

Nu direct stoppen met dat flatulent gezever,
Wat toevallig mooi rijmt op Bart de Wever.

Ola, niet dat ik daar absuluut iets mee wil zeggen,
Enkel dat 'k hoop dat dienen nu wel een ei zal leggen.

't Heeft immers nu voldoende lang genoeg geduurd,
Dat dienen bosaap Leterme ons land maar half bestuurt.

Ook aan al dat pueriel gepotel in de kerk,
Stellen we dit jaar resoluut paal en perk.

Dat die priesters hun lusten maar beter bedwingen,
Want naar het schijnt kunnen kastraten beter zingen.

En ja, typisch om af te sluiten nog even lekker goedkoop schockeren:
Eén op drie van mijn lezers heeft last van pulserende anale zweren.

Je kapoen,

Geert

Lachen, gieren, brullen! Dat zijn nu niet echt de dingen die je doet bij het bekijken van het jaaroverzicht van de VRT-nieuwsdienst. "Een jaar in zak en as" is inderdaad een ondertitel die weinig aan de verbeelding overlaat. Maar desondanks moest en zou ik deze uitzending toch zien. De Prozac stond al klaar en de alcohol ook. Maar hadden ze mij toch weer goed liggen zekers: na alle ellende van het jaar sluiten ze compleet onverwacht af met een paar minuten beelden zonder commentaar... over de klimaatproblematiek.

Ik was er echt kapot van en niet enkel omdat dat echt mijn ding is. Je beseft zelf maar al te goed hoe dramatisch het allemaal dreigt te worden, maar als je dan zo een beeldmontage ziet, dringt dat alles nog eens extra goed tot je door. IJzersterk, maar enorm beklijvend.

Om dit drama een beetje te helpen verwerken, heb ik dan maar besloten een eigen -en stukken luchtiger- blog-jaaroverzicht te maken in de vorm van mijn persoonlijke top 10 (natuurlijk ook om mijn eigen God-complex bevestigd te zien, maar dat zal ik nooit toegeven). Hier komt het:

10. Geert blogt: Wie niet horen wil...
"En God schiep de mens naar zijn beeld en zette daarom de eerste idioot op aarde." Maar het is pas echt beginnen mislopen toen die idioten ook blogs zijn beginnen schrijven. Mea culpa.

9. Geert blogt: De kast - een vervolgverhaal
Wat begonnen is als een dom experimentje is uitgemond in een ware obsessie. Ik had nooit gedacht dat ik meer dan vier delen kon schrijven, maar het verhaaltje is zijn eigen leven beginnen leiden. Als het dan al niet veel waard is, ik geniet er nog steeds van om het plot in elkaar te puzzelen.

8. Geert blogt: Pour les Flamands la même chose
De kleine irritaties van het leven. Mijn posts zitten er vol van. Maar deze over de Media Markt overtreft toch mijn stoutste verwachtingen. Tot nu toe is dit de best scorende post en hij wordt nog geregeld gelezen. Wat mij wel stoort is dat je uit die post -met enorm veel kwade wil- zou kunnen besluiten dat ik een flamingant ben. Niets is minder waar. Zucht.

7. Geert blogt: Horror van bij ons
Ik ben zot van horror. Dat mag duidelijk zijn. Maar ik had er helemaal geen idee van hoeveel van dat spul er in ons eigen landje wordt gemaakt. Misschien hoopte ik wel ooit de eerste Belgische horrorfilm te maken. Nu blijkt echter dat ik dan serieus te laat kom. Al leidde deze zoektocht mij al snel tot de diepste riolen van de filmwereld.

6. Geert blogt: Mijn liefde voor 3D
Op een bepaald punt was mijn kruistocht tegen 3D het leitmotif van mijn blog. Ik ben nog altijd een resolute non-believer en denk dat er steeds meer signalen gegeven worden die bevestigen dat deze rage echt wel een rage zal blijven. Wat mij serieus ontgoocheld is dat 3D dan weer helemaal niet in de game-industrie lijkt door te breken.

5. Geert blogt: Tepellezen
Als het aan mij lag waren al mijn posts van dit kaliber. Inderdaad, het absurde kan mij mateloos motiveren. Helaas vrees ik dat niet iedereen bestand is tegen mijn hersenkronkels en dat menig lezer zichzelf spontaan zou beginnen opeten uit frustratie. Daarom, uit menlievendheid, probeer ik deze escapades te doseren.

4. Geert blogt: Met de billen bloot
Et voila, wat mezelf betreft denk ik dat dit de sterkste post is die ik heb geschreven. Ook omdat het voor mij ook een openbaring was eens dit ik in tekst had gegoten. Laat dus niemand meer beweren dat bloggen geen therapeutische werking zou hebben.

3. Geert blogt: Het sollicitatiegesprek
Over politiek blijk ik vaak met veel genoegen te schrijven. Maar weet dat mijn motivatie dan meestal ontspruit uit dat net-niet-helemaal-echt-kwaad-worden. Geloof me, toen ik aan deze post begon, was ik serieus in mijn gat gebeten door wat ik sommige van die politieke kakkers had horen beweren op de radio. Verdomme!

2. Geert blogt: De koning van de weg
Kort maar krachtig. Fulmineren over die BMW's heeft mij al veel succes opgeleverd aan vele koffietafels. Tijd om het even in een blog te gieten. Ondertussen heb ik al een paar keer geprobeerd om die impact te overtreffen, maar zonder veel succes. Helaas, ik ben over mijn hoogtepunt heen, blijkbaar... zucht.

1. Geert blogt: Videoblog
O wonder der ironie. Mijn nummer één blijkt een videoblog te zijn. Een dom experimentje dat gewoon perfect werkt (bescheiden blijven, Geert). Ik heb het al ettelijke keren herbekeken en nog steeds krijg ik een zondvloed aan binnenpretjes. Ook dit filmpje heb ik nooit kunnen overtreffen. Ach.

[youtube http://www.youtube.com/watch?v=Na_NM4ej3y8&fs=1&hl=nl_NL]

Voila, dat was 2010... althans voor mij. Maar alles kan beter... dus op naar 2011. Gelukkig Nieuwjaar!!!

[Tjonge, dit is nu al het zevende deel van mijn experimentje. Al had ik bij het eerste hoofdstuk geen flauw idee van waar ik zou terecht komen, nu kan ik zeggen dat de puzzelstukjes langzaamaan in elkaar beginnen te vallen. En ja, ik begin nu door te hebben hoe het zal eindigen. Ik vermoed nog een hoofdstukje of vijf en dan tracteer ik jullie op de 'grote' finale. Is dat niet mooi?]

Het beest kon zich nog net onder het bed van het kind verschuilen toen de lamp in de kamer aansprong. De vader liep regelrecht naar de hoek van de kamer, gestuurd door het geschreeuw van zijn dochter. Het moest zich inhouden om niet vanonder het bed te springen en hem naar de keel te vliegen. In een enkele ruk zou het de slokdarm uit dat lijf kunnen rukken. Alhoewel het helemaal niets aan het vlees had, want enkel het jonge en onbezoedeld vlees kon door het beest gebruikt worden, zou het toch genieten van het aan stukken te rijten. En van die weeïge geur. En de smaak van het bloed. Het zou voorlopig echter bij smachten blijven, want het licht vormde een onoverkoombare barrière. Best zich zo stil mogelijk houden, dus.

Toen het de blote voeten van de moeder zag verschijnen, begon het beest oncontroleerbaar te kokhalzen. Die geur was moordend voor het beest. Snel schuifelde het dieper onder het bed. Er was iets aan die moeders dat afstotend werkte. Het kreeg er geen vat op. Het wist wel dat, mocht het zijn tanden in dat moedervlees zetten, het zou vergaan in enkele seconden. Moedervlees en licht waren de grootste vijanden voor het beest.

De moeder begon hysterisch door de kamer te lopen. Ze verschoof een stoel, gooide dekens op de grond en ging op haar knieën voor het bed zitten. Een hand greep naar het laken dat over het bed hing. Het beest trok zich verder terug in de schaduw. Het lichaam van de vrouw blokkeerde het licht. Een tweede hand plaatste zich op de houten vloer. Het lijf van het beest begon te rillen.

“Petra,” weerklonk de stem van de man. De vrouw leek even te bevriezen alsof ze iets opmerkte, maar keek toen van het bed weg. Enkele seconden later verdween de vrouw weer uit het gezichtsveld. Het gevaar was geweken.

Het beest begreep er niets van. Dit was nog nooit gebeurd. Normaal gezien had het ’s nachts het rijk helemaal voor zich. Dan kon het voorzichtig uit de schuilplaats kruipen en rustig op het bed klimmen. Als het kind al wakker was dan was het gewoonlijk zo verstijfd van de angst dat het amper kon jammeren. Schreeuwde het toch dan moest het beest gewoon vlugger handelen en het kind verdoven met een snelle beet in de nek. Maar het tafereel dat er zich zonet afspeelde was nog nooit voorgevallen.

En dat was natuurlijk allemaal de schuld van de moeder. Het had al een onheilspellend voorgevoel gekregen toen het beest eerder die dag voor het raam was gekropen. Het was niet helemaal zeker, maar het dacht wel dat het kind recht naar het raam keek. Was het nog op tijd weggesprongen? Had het kind meer gezien dan het mocht? Misschien was het meisje door die flater wel voorbereid en had ze daarom die valstrik gelegd?

Neen, toch bleef het beest overtuigd dat het de moeder was. Het is altijd de moeder. Waarom was die anders dan blijven slapen? Was dat meer dan toeval? Was dat misschien een spelletje waarbij het beest werd uitgedaagd om zich te laten vangen? Het begreep er niets van.

Misschien was zijn vorige prooi misschien wel de aanleiding? Het sliep zo zorgeloos in dat bedje. Met zijn armpjes om een pluchen konijn gevouwen. Pas toen het beest zijn grote bek opensperde floepten de oogjes open, maar toen was het natuurlijk al te laat. Veel te laat. Een enkele beet volstond en dat was goed. Zo werd er niet al te veel bloed verspild, in tegenstelling tot daarnet. Neen, het belangrijkste was dat het beest de prooi zo ongeschonden mogelijk naar de schuilplaats kon brengen. Naar de kast.

Ondertussen was het weer stil in de kamer. De schaduwen dansten in de gloed van de lamp. Mocht het kunnen dan zou het beest zo snel mogelijk weer in die kast verdwijnen, maar helaas moest het nog geduld oefenen tot het licht werd gedoofd. De vingernagels van het beest krasten ongeduldig in de houten planken van de vloer. Het was trots op die handen. Bij iedere vangst gingen ze er immers steeds meer menselijk uitzien. Het zou niet lang meer duren of het transformatieproces liep op zijn einde. Nog een prooi of zes. Misschien zelfs nog minder. Zou het dan weer uit het duister kunnen ontsnappen? Zou het licht dan geen kwaad meer kunnen?

In de deuropening van de kamer verscheen een gestalte. Het beest kroop voorzichtig tot onder de voet van het bed om beter te kunnen zien. Inderdaad, het was de vader. Hij staarde voor zich uit, met zijn blik op oneindig. In zijn handen hield hij wat kleren en een sleutelbos.

“Kom, wat dichter. Kom, dichter. Dan kan ik je hart uit je lijf rukken,” dacht het beest vol van verwachting. Van puur enthousiasme gleed een vinger uit de schaduw van het bed. Bijna direct begon het vlees te sudderen en steeg er een ranzige geur van gebraden vlees op. Haastig trok het de hand weer onder het bed.

Plots schrok de man uit zijn roes door het geluid van een dichtslaande deur beneden. Ook het beest was even de kluts kwijt want voor het zich goed en wel realiseerde wat er gebeurde had de man het licht in de kinderkamer al uitgeschakeld en de deurklink vastgegrepen. In een wanhoopspoging sprong het nog naar voor, maar botste recht tegen de dichtvallende deur. Nu was de woede compleet. Het rende nog even als een wilde door de kamer en scheurde de teddybeer in stukken vaneen. Het sprong op de vensterbank in de hoop nog een glimp op te vangen van zijn gemiste prooi, maar het helblauwe flikkerlicht van de ambulance stak als naalden in de grote ogen van het beest.

Grommend liep het terug naar de schuilplaats, de ingebouwde kast. Toen het in de kast zat trok het woedend de deur dicht. De deur leek even dicht te blijven, omdat het slot helemaal uit het hout was gewrongen, gleed ze weer een stukje open. Door de kier kon je duidelijk zien dat de kast was gevuld met kleding en wat speelgoed. Van een levend wezen was geen spoor te bekennen.

WORDT VERVOLGD

Zeer wijze mensen hebben mij al geadviseerd om aarsbisschop Léonard links te laten liggen. Het heeft toch allemaal geen zin. En gelijk hebben ze! Laat dat duidelijk zijn. Maar ik ben geen 36 jaar geworden om zomaar alle goeie raad op te volgen. Laat het uit! Neen, telkens ik de tronie van Léonard op televisie zie verschijnen, krijg ik nog weer goesting om met een kaasrasp zijn heimelijke glimlach van zijn smoelebakkes te schuren.

Smile! You're on camera!

Nu zijn er echt wel een paar bezwaren te vermelden bij bovenstaand voornemen. De kans dat ik zomaar Monseigneur Léonard tegen het lijf loop is al uiterst gering, laat staan dat ik dan toevallig een kaasrasp bij de hand zou hebben. Al wonen wij allebei in hetzelfde aarsbisdom, er zijn omzeggens geen locaties die wij beide frequenteren. Zeker na dat recent voorval van die ingestorte kerk, ben ikzelf al helemaal niet meer geneigd om zulk een wankel, edoch sacraal, bouwsel te bezoeken.

Maar laat ons aannemen dat deze ontmoeting toch mocht geschieden en ik perongeluk een kaasrasp bij me draag. Wel, dan moet ik nog steeds in de mogelijkheid verkeren om André danig te immobiliseren. Dit is zeker geen sinecure. Deze heilige vader wordt immers constant omringd door zijn volgelingen, zoals die hondstrouwe collega-bisschoppen en zijn niet mis te verstane woordvoerder die ervoor moet zorgen dat Léonard niet wordt misverstaan. Ik verwacht toch niet direct veel hulp van deze lieden.

Toch gaan we even uit van de veronderstelling dat ik hem netjes gevloerd heb. Waar zal ik dan beginnen raspen: de mond, de wangen of de neus? Als ik bij de mond begin bots ik al snel op de tanden. Niet ideaal, dus. Bij de wangen zit ik na enkele seconden al doorheen de stratum corneum of de dode huidcellen van de hoornlaag. Voor je het weet stoot je doorheen volledige epidermis en kom je de bloedvaten tegen. Dan is het uit met de pret, want het smerend effect van de bloed-vet combinatie maakt verder raspen tot een gigantische kliederboel. Om effectief te blijven zou je om de andere haal je rasp moeten afspoelen. Weer een niet aantrekkelijk bijverschijnsel, me dunkt.

Dan ben ik eerder voorstander om bij de neus te beginnen. Ook al krijg je redelijk snel een gelijkaardige knoeiboel omwille van al dat bloed, je hebt het niet te onderschatte voordeel dat er vlug kraakbeen aan de oppervlakte komt. En iedereen weet natuurlijk dat kraakbeen qua consistentie in niets te onderscheiden is van een goed stuk Gruyère. Een ware droom voor de fervente rasperaar, zowaar!

Och, nu we toch lekker bezig zijn, wil ik toch nog even waarschuwen voor een al te enthousiast raspgedrag. Daar waar opengereten bloedvaten al garantie zijn voor een vrij zompige ondergrond, staat dit amper in verhouding met de prut die je overhoudt na een gebarsten oogbol. Wees daarom voorzichtig als je in de buurt komt van zijn kijkers, want eens gebarsten kan je nog wat doorroeren, maar van raspen is dan helemaal geen sprake meer. Niet dat ik je dat genot wil afnemen, maar het ging hier wel over raspen, hé.

Nu ik er goed over nadenk, kom ik tot het inzicht dat mocht je niet voldoende tijd hebben om je daad te stellen een kaasschaaf misschien wel efficiënter is dan een kaasrasp. Een handige tip.

Tot zover mijn bedenkingen voor vandaag. Ik moet nu afsluiten, want ik heb nog een afspraak met mijn psychiater. Salut. Waar heb ik mijn kaasrasp nu weer gelaten?

[youtube http://www.youtube.com/watch?v=1R2r_EuqGkI&fs=1&hl=nl_NL]