Mijn blog

Bliep…

Ze begreep wel waar ze was. Al durfde ze haar ogen niet openen, uit de puzzel van geluiden wist Sofie dat ze in een kamer van een ziekenhuis lag. Af en toe zeilden flarden van een gesprek tussen haar ouders tot bij haar. De betekenis ontging haar volledig.

Bliep…

Sofie probeerde haar ogen te openen, maar het leek wel of het helle witte licht de oogleden tegen elkaar drukte. Dansende rode vlekken verschenen en waren even snel weer verdwenen. Ook haar mond leek dichtgeplakt. Een ranzige metaalsmaak plakte tegen het uitgedroogde gehemelte. Was dat bloed? Oh, wat had ze toch een dorst. Hulpeloos probeerde ze met haar voet tegen het bed te kloppen, in de hoop aandacht te trekken.

“Ik ben wakker!” Ze probeerde deze gedachten naar haar ouders te zenden. “Waarom reageren jullie niet?” Ze spande al haar spieren op. “Wat bezielt jullie toch? Ik lig hier!” Geen enkele reactie. Het gemompel van haar ouders leek stil weg te kwijnen, alsof ze zachtjes van haar wegdreven.

Nu pas viel haar op dat het gebliep van de hartmonitor was opgehouden. De ziekenhuisgeluiden werden verdrongen door een griezelige stilte. Maar dat was niet helemaal correct. Ze onderscheidde immers een zacht geschuifel, alsof heel in de verte takken tegen een vensterraam bewogen. Ja, dat was het: de wind die zich doorheen het gebladerte duwde. En het zacht getik van leidingen van de verwarming. En dan die geur. Muf en houterig, maar niet direct onaangenaam. Bekend.

“Doe je ogen maar open, Sofie.”

Ze herkende die stem.

“Wees niet bang. Er kan je niets gebeuren.”

“Jij bent David.” Ze schrok van haar eigen stem. Nu kreeg ze weer gevoel in haar lippen. Zachtjes liet ze haar ogen opengaan. Eerst was alles nog wazig en vreemd, maar de scherpte keerde snel terug.

“Mijn kamer.” Ze herkende duidelijk het behangpapier van haar nieuwe kamer. De ingebouwde kast. Het raam aan de zijkant. Alleen kon ze al dat speelgoed niet plaatsen. De kamer stond vol dozen met Lego-blokken en aan de deur stond een rode fiets. Haar eigen poppen en beren waren nergens te vinden.

“Neen, dit is mijn kamer, Sofie. Ik heb je naar hier gebracht.”

De jongen aan de voet van haar bed keek haar met een bezorgde blik aan. Hij had kort blond haar en sproeten op zijn wangen. In zijn pyjama straalde hij schattige onschuld uit, maar dit vloekte compleet met de angst die door zijn ogen priemde.

“Ik heb maar weinig tijd voordat…”, hij twijfelde even, maar maakte zijn zin niet af. “Luister goed, dit is heel belangrijk.”

“Even voor wat?” vroeg Sofie met een trillende stem.

“Maakt niet uit. Achterin de kast moet je zoeken.”

“Zoeken? Naar wat? En waarom?” Ze kon helemaal niet volgen.

“Dat weet ik niet, maar…”

David stopte met praten want hij zag hoe de blik van Sofie plots totale paniek uitstraalde. Ze zag immers hoe achter hem de kastdeur langzaam maar zeker openschoof.

“Niet kijken!”, riep David. “Niet kijken! Nee!”

“Wat is…?”

“Luister, het moet ergens achterin de kast liggen. Maar alleen met veel licht! Begrijp je dat?”

Sofie kon niet zien wat er zich achter de rug van David afspeelde, maar het geschuifel vertelde meer dan ze wou weten. Het geluid van nat leer werd beklemtoond door een subtiel getik. Vuile in klauwen verwrongen nagels trekken het beest over de houten vloer. Het beeld vormde zich in haar hoofd, maar zette vlucht die gedachten van zich af. Ze keek weer recht in de blik van haar nieuwe vriend. David rilde. Maar waarom bewoog hij niet? Waarom kon hij niet weglopen? Ze wist natuurlijk het antwoord, maar kon het niet geloven.

“Er kan jou niets gebeuren. Nu toch niet. Maar onthoud dat…”, hoorde ze David nog vlug vertellen.

De gruwelijke hand greep David’s schouder vast. Het beest trok zich op. Net voor ze dat gevreesde gezicht zou zien, gilde David zijn laatste woorden. Daarna ging alles in een flits. De tweede klauw verscheen plots voor David’s opengesperde mond en rukte de helft van zijn gezicht weg. Een vlezige kwab bengelde nog tussen de vingers van het beest, terwijl een opengesperde muil aan de andere kant van het hoofd opdook. Sofie zag in een fractie van een seconde het wit van de tanden van de jongen. Meer wit dan normaal te zien zou zijn. Toen spoot het bloed haar richting uit en zette ze het op een gillen.

Haar gegil weergalmde nog door de ziekenkamer terwijl beide slaperige ouders gelijktijdig uit de zetels naast het bed sprongen.

“Je bent wakker,” riep Petra vol blijdschap.

Sofie zat rechtop in bed en knipperde met haar ogen. Ze gunde haar ouders maar even een verdwaasde blik en staarde dan naar haar gespannen vuisten op het bedsprei. Het enige wat nog door haar hoofdje spookte waren David’s laatste woorden.

“Vertel mijn ma dat ik haar graag zie.”

WORDT VERVOLGD

ANTWERPEN – Recent onderzoek aan de UA heeft aangetoond dat prostitutie dan toch niet het oudste beroep ter wereld is.

"Deze misvatting houdt al lange tijd stand," beweert Professor Cornelius Soetewater. "Sommige historici argumenteren dat in de prehistorie vrouwen seks in ruil voor geschenken aanvaarden. Dit is duidelijk een foutieve redenering, want iedere man weet dat er sowieso van seks geen sprake is als er geen geschikt geschenkje wordt voorzien." Hij voegt er aarzelend aan toe: "Allez, dat is toch mijn ervaring."

Schone vleeswaren, kassa 13.

Volgens deze eminente historicus en allesweter is er pas sprake van georganiseerde prostitutie aan de vooravond van het Romeinse Rijk. De restanten van het eerste bordeel op het Forum Romanum zouden pas in 1953 opgegraven zijn, al duurde het nog tot 2007 voor het uithangbord "Felix crura aperta" correct werd vertaald als "Met veel jolijt de benen wijd".

Oudste beroep

De verrassende conclusie van het onderzoek van Professor Soetewater is dat het beroep van politicus ouder is dan dat van prostitué. "Inderdaad, politiek is twee uur ouder. De eerste prostitué had bijna direct een lange rij wachtende klanten die, toen de dame van plezier maar niet kon beslissen over de meest gepaste lingerie, terstond twee politieke partijen oprichtten."

Die eerste politieke partijen droegen de welluidende namen: CBS (Celeris et Braca Sericus, vrij vertaald: Zijden slipje en rap wa) en NS (Nudus Semper, oftewel: Altijd Naakt). "Naar het schijnt hebben ze toen een driepaartieten-regering moeten vormen met de VVD (Virile Viri Da, oftewel: Geef ons maar virile venten) alvorens aan hun trekken te komen", aldus de expert.

Zie je ze? Daar rechts onderaan en dan ietske naar
rechts tussen die stenen... en vraag het daar nog eens.

Succesvol onderzoek

Professor Soetewater kwam tot deze wereldschokkende these na een bezoek aan Rome. "Voor mijn nog te publiceren verhandeling waarin ik ga aantonen dat Rome wel degelijk in één dag gebouwd is, reisde ik naar deze historische stad. Toen ik daar naar het televisiejournaal keek, merkte ik een duidelijk verband op tussen politiek en prostitutie." Dat zette de professor aan het denken en het duurde niet lang of alle puzzelstukjes pasten in elkaar. "Bovendien merk je al gauw dat er meer gelijkenissen bestaan tussen beide beroepen, al kan je natuurlijk serieus wat meer ethische bezwaren hebben bij het beroep van politicus."

Op de vraag naar de conclusies van zijn controversiële Rome-studie reageerde de professor ontwijkend, al wou hij wel kwijt dat Rome dan toch op een zondag zou zijn gebouwd.

Wij mogen God op onze blote knietjes danken dat wij in een moderne en netjes georganiseerde maatschappij leven. Wij mogen blij zijn dat wij zonder zorgen in winkels voeding kunnen kopen die onbetwistbaar veilig is. Het zijn ook enkel slechte karakters die durven beweren dat er teveel chemische troep in onze voeding zit. Test-Aankoop krijgt dan ook een dikke BOE BOE voor hun laatste verzinsel!

 Wij mogen immers op beide oren slapen. Onze leiders zijn immers zeer waakzaam als het over ons welzijn gaat, want ook zij beseffen dat de gezondheid van de bevolking prioritair is boven alle mogelijke communautaire perikelen. Met een man ala Bart De Wever, waarvan alleen kwatongen durven beweren dat het een vleesgeworden frituur met pootjes is, kan je ervan op aan dat gezondheid hoog op het prioriteitenlijstje staat. Hij is een stichtend voorbeeld voor ons allen.

En al die voedingsadditieven dan? Oh, je hoeft je geen zorgen te maken over het feit dat er in sommige milkshakes tot wel 78 ingrediënten zitten of dat is enkele broden al 27 verschillende stoffen gepropt worden. Neen, die stoffen zorgen enkel maar voor een nog rijkere smaak. Even een paar mooie voorbeelden:

• E950 of Acesulfaam-K is 200 keer zoeter dan suiker en zorgt natuurlijk enkel maar in dierproeven voor long-, borst- en schildklierkanker. Voor de mens kan dit geen kwaad.
• E600–E699 of de groep van smaakversterkers. Bij wet is het verboden om via toevoegingen de slechte kwaliteit van de basisgrondstoffen te verbergen. Het feit dat deze stoffen toch toegelaten zijn in voedingsproducten bewijst uiteraard dat hier niets te verbergen valt.
• E951 of Aspartaam heeft vooral een effect op onze hersenen. Hoofdpijn, geheugenverlies, misselijkheid,... De mensen moeten niet klagen want iedereen neemt ondertussen toch al drugs in om goed te kunnen 'trippen'. Aspartaam is bovendien stukken goedkoper.
• E320 of Butylhydroxyanisol is 's werelds meest gebruikte antioxidant en dit terwijl de Wereldgezondheidsorganisatie dit bestempeld als "reasonably anticipated to be a human carcinogen". Nu ja, dat is natuurlijk een typfout, he.
• E127 en E129 of Erythrosine en Allura rood AC zitten zich als een olijk stel rode kleurstoffen lekker te amuseren in duizenden producten. Het is wel gebannen uit cosmetische producten, want daar blijkt het redelijk kankerverwekkend te zijn. Zolang je huid dus niet in contact komt met deze snoepjes is er dus geen vuiltje aan de lucht.

Je ziet het: allemaal een storm in een glas water (met kleurstoffen en wat verdikkingsmiddel). Maar je moet mij niet geloven, hoor. Ga gewoon zelf naar de supermarkt en controleer de babyvoeding eens? Dit verderfelijk product is duidelijk een uitzondering op de regel: het bevat geen enkele chemisch additief! Hoe durven ze. Allemaal simpele basisproducten. Een ware schande! Als het goed is voor de volwassenen, dan moet het toch zeker goed zijn voor een baby. Wat is me dat nu? Alsof al die additieven schadelijk zouden zijn voor een kindje. Wie gelooft dat nu?

Geef mij maar een pakje Wrigley's Freedent Tabs met Frambozensmaak (hmmm, perfecte mix van E320, E950 en E951), Aiki Noodles (met lekker veel E621), Coke Zero (je dagelijkse portie E950 en E951) en Aquarius Red Blast Peach (zalig, die dosis E129).

Trouwens, wil je eens goed lachen? Wel, een paar honderd medische experts zijn bij de Europese Gemeenschap nu al jaren aan het zagen om die ganse E600 reeks te bannen wegens... en nu wordt het grappig... totaal overbodig en serieus risicovol voor de volksgezondheid. Hi, hi, die domme experts toch... die zouden zich beter bezighouden met zaken waar ze niks van afweten.

Zoals wij allemaal! Voila.

Het is vrijwel zeker: de werkelijkheid bestaat uit miljoenen verschillende parallelle universa. Dit concept is op zijn minst redelijk deprimerend te noemen want het legt onze geveinsde belangrijkheid nog meer aan banden. Snap je dat, Bartje de Wever? Ons eigen sterrenstelsel is in verhouding al zo klein, laat staan als er nog eens ettelijke bijna-kopieën van ronddrijven. Nederigheid troef, zou ik zeggen.

Wat is de functie van deze wc-snorkel?

Maar het is al bij al nog niet zo erg. Je begrijpt dat de verschillen tussen al deze universa sterk uiteenlopen, maar dat er wel ergens tussen die massa het ultieme universum zweeft, een realiteit waar gewoon alles perfect verloopt. Alle andere werelden liggen in de schaduw van dit ultieme der ultiemen. Welnu, het verschil met het onze valt redelijk goed mee.

Er zijn universa waar het veel erger gesteld is: waar die eerste bliksem die bij ons het leven heeft doen ontstaan perongeluk werd afgeleid door een net iets te vroeg gebouwde Sint-Romboutskathedraal of waar politieke partijen al eeuwen zonder succes aan het debatteren zijn over de splitsing van het kiesdistrict Saturnus-Jupiter-Pluto. Bijvoorbeeld.

Wij staan mateloos veel dichter bij de perfectie en dit is simpelweg aantoonbaar omdat een beetje van dit ultieme door onze realiteit aan het sijpelen is. Een voorbeeldje? Wel hier komt het:

In het perfecte universum werd het moderne toilet uitgevonden door Thomas Crapper en ontstond de Engelse uitdrukking 'to crap' omdat soldaten in het Engelse leger op hun nieuwe toiletten de naam van de uitvinder konden lezen en daarom ook spraken over 'going to the crapper' tekens ze hun grote behoeften gingen doen. Klinkt prima, niet?

Wel, in onze werkelijkheid is dit een stadslegende... maar komt de waarheid wel verbazingwekkend dicht in de buurt. Zo is Thomas Crapper inderdaad een loodgieter en heeft die gast inderdaad het toilet verbeterd, maar... net niet uitgevonden. Die eer valt immers John Harrington in 1596 te beurt, een dikke 200 jaar voor Crapper ook maar geboren werd.

Ook de etymologie van 'to crap'draait ook al op een sisser uit. Dit werkwoord stamt af van 'crapping ken', met ken in de betekenis van huisje. Crapping zou dan een samensmelten zijn van het Nederlandse krabben en het Latijnse crappa (afval). Inderdaad!

Maar zeg nu zelf, het had maar een haar gescheeld of die stadslegende was gewoon waar! En als je dan deze lijn verder trekt en je bekijkt de duizenden andere stadslegendes, dan kan je niet anders dan concluderen dat we er steeds verdraaid dichtbij zijn. Quod erat demonstrandum!

Besluit: wij leven in het universum van de 'near misses' oftewel van 'bijna raak'. Stel je voor hoeveel regeringen ze in ons perfect zusteruniversum al gevormd zullen hebben.

Ken Follett schreef ooit eens een boek. En dat is maar goed ook want die man is professioneel schrijver, tiens. Hij noemde dat boek Pillars of the Earth en had op slag zijn best verkopende werk te pakken. Deze pil van 1400 pagina's, geschreven in 1989, is een historische roman over de bouw van een kathedraal in de 12de eeuw. Dat dit nu juist tot zijn beste werk wordt gerekend, is wel een beetje ironisch want Follett is eigenlijk een typische techno-thrillerauteur. Je ziet maar.

Ik heb dit boek zelf nog niet gelezen, maar herinnerde mij Gilles De Coster, de o zo warme radiostem van de nieuwsdienst, die er anderhalve week geleden met veel enthousiasme over sprak in het Radio 1-programma Friedl. En al wat Friedl wereldkundig maakt geloof ik meteen!

Maar genoeg over het boek. Een dikke 20 jaar na de eerste publicatie werd het hoogtijd om er een tv-miniserie van te maken. Dus zo geschiedde. The Pillars of the Earth is nu ook een 8-delige serie en voor zij die zo zot zijn om een abonnement op Telenet Prime te betalen: deze maand spelen ze de integrale serie op dit filmkanaal. Fantastisch!

[Yep, ik ben echt wel iemand van de facebook-generatie: ik maak spontaan en onbaatzuchtig reclame voor eenders welk product... Hoezee!]

Maar dat is nog niet alles! Prime zendt ook The Making Of uit, jawel. En dat is een pareltje. Nu niet speciaal omwille van de diepzinnige interviews en dat uiteraard welgemeende ‘all-the-actors-were-amazing’ gewauwel. Neen. Deze extra is tamelijk uitzonderlijk omwille van de Nederlandse ondertitels.

Lees even mee. De amazing actor Ian McShane, aka Lovejoy (remember, my old friends…?), heeft het op een bepaald moment over de amazing adaptatie en vertelt:

"John Pielmeier has beautifully adapted this turf of 1400 pages into an entertaining and epic serial of 8 hours."

Nu heb je als vertaler meestal niet ontzettend veel vrijheden, maar hier hebben we duidelijk met een uitzondering te maken. Neem nu het Engelse woord ‘serial’. Je zou natuurlijk redelijk ouderwets kunnen redeneren en argumenteren dat de spreker hier een televisieserie mee bedoelt. Maar stap nu eens even uit die clichés en durf out-of-the-box te denken... Waarom zou het niet kunnen dat hij even iets kwijt wou over een ‘cereal’, oftewel over zijn geliefde ontbijtgranen? Ha! Dat zou toch kunnen, nietwaar? Het klinkt alleszins toch hetzelfde?

Inderdaad, één woord... amazing!

Cito ignominia fit superbi gloria. Oftewel: hoogmoed komt voor de val. Ik zal het geweten hebben! Na een dikke 160 posts volgt door scha en schande de vaststelling dat roem toch wel een beetje relatief is.

Je kan mijn lezerspubliek indelen in twee groepen: zij die regelmatig mijn blog lezen en zij die er bij toeval op terecht komen. De eerste groep ligt mij uiteraard het nauwst aan het hart. Het is vooral hun spontaniteit die mij treft. Naar alle waarschijnlijkheid wachten zij nerveus telkens weer dat moment af wanneer er weer een schrijfsel mijner hand wordt gepubliceerd.

Nu ja. Het zou kunnen dat ik daar een beetje mee geholpen heb. Ja, onderschat mijn ongebreidelde overredingskracht niet, hé. Als ik zo op een zeer subtiele manier mijn blog ter sprake breng in de alledaagse gesprekken, merk ik soms die angstige blik op van een enkele toehoorder. Dat is dan het signaal waarop ik meedogenloos toesla. Al spreekt mijn blik op die momenten boekdelen, mijn genadeslag volgt onvermijdelijk in de vorm van een verbale aanval. Die enkeling zal geen twee keer hoeven nadenken alvorens nogmaals mijn blog te negeren. Inderdaad!

Noem mijn strategie tiranniek en niet meer van deze tijd, maar je zal moeten toegeven dat ie zijn vruchten afwerpt. [Waarom zit jij anders deze post te lezen, nietwaar?] Er zijn zelfs mensen die, ook al zijn ze druk bezig de wereld rond te reizen, het niet zullen wagen een post van mijn hand te missen. O wee.

Maar het is de tweede categorie van mensen die mij de laatste tijd danig verontrust. Dit soort lezer belandt negen kansen op tien op mijn pagina door de nobele kunst van het googelen. Dan durf je jezelf al eens af te vragen welke zoektermen er gebruikt worden om op mijn blog te belanden. Nu worden deze gegevens netjes bijgehouden en kan ik door wat te klikken zo een lijstje van termen voor me toveren.

En ja, daar wringt nu echt het schoentje. Oordeel zelf:

• foto's mislukte botox
• blaas je zak op
• homo ruk plaatjes
• ijspegels aan tepels
• natuurlijk oestrogeen bella borstgroei

Nu weet ik niet hoe dat bij jou zit, maar ik vind bovenstaande zoektermen allesins een beetje verontrustend. Wat bezielt mensen om deze nonsens op te zoeken en bovendien... waarom komen ze dan bij mij terecht?

Alhoewel, ik moet niet klagen. Elke hit is er immers eentje meer. En ik doe dit ook alleen maar voor de extra aandacht. Wie ben ik om hier een probleem van te maken.

Dus daarom: penisverlenging, Lady Gaga, Justin Bieber, ipad, chatroulette, GameZer, Nicki Minja en belspelletjes.

Laat ze nu maar komen!

Dagelijks klampen mensen mij moedeloos aan en smeken mij om het derde en laatste deel van mijn post over de trends van 2011. Sommigen beweren zelfs dat ze de slaap niet kunnen vatten omdat ze zo benieuwd zijn over wat die laatste vier trends te betekenen hebben. Er is er zelfs eentje die ze aan de muur hebben moeten vastklinken om zichzelf en zijn omgeving te beschermen.

Hier is uiteraard niets van waar, maar ga mij nu geen leugenaar noemen want dit is doodgewone marketing. En dan mag immers alles. Over marketing gesproken: hier volgen de laatste vier trends.

Ermerging Generosity

De kloof tussen arm en rijk wordt elk jaar groter. En dat is een probleem. Inderdaad. Stel je bent multimiljonair en je hebt juist al je geld geteld. Wat doe je dan? Je begint uit verveling wat na te denken en voor je het weet wek je dat kleine sprankje ethiek weer tot leven. Zowaar, je krijgt een schuldgevoel. En direct begint dat onding aan je gemoed te knagen. Potdorie. Maar dat is nu helemaal van de baan: de nieuwe trend is dat de rijken steeds vaker milde giften zullen doen. Zeker in de 'emerging' economieën zal deze trend zich laten gelden. Wat is het leven toch mooi, niet?

Planned Spontaneity

Wij gaan massaal onze huidige locatie delen met de online gemeenschap(misschien wel via Geomium.com). Dat blijkt een gegeven te zijn. Niet alleen zullen vrienden die toevallig in de buurt zijn ons spontaan aanspreken om even in 'real life' wat bij te praten, maar ook menig zelfstandige zal zijn winkeltje via spontane events kunnen promoten wanneer je maar enkele meters in zijn buurt komt. Wauw, geweldig! Daar zit iedereen nu al jaren op te wachten.

Eco Superior

Ooit al eens een flashy, dynamische en sexy advertentie gezien over een... toilet. Wel, als dit plezier jou tot nu toe werd ontzegd, durf dan snel naar Stealthtoilets.dom. Je wereld zal nooit meer hetzelfde zijn. De nieuwe trend is dat eco-vriendelijke producten zich zullen losbreken van het alternatieve imago. Deze producten zullen niet enkel milieuvriendelijk zijn, maar bovendien ook beter en mooier dan hun traditionele equivalenten. Ze noemen dat Eco Superior, want zoiets moet echt wel een naam hebben.

Owner-Less

Ze verschijnen nu stilaan overal in het straatbeeld: de publieke fietsen. Voor een redelijk laag bedrag kan je naar believen deze fietsen huren en na afloop weer netjes op een speciale parking achterlaten. Welnu, de nieuwste trend is dat dit ook met wagens (Zipcar.com), kleding (Renttherunway.com), handtassen (Begborroworsteal.com), etc. zal gebeuren. Hoera! Als dit nog eens zou kunnen met kinderen en schoonmoeders dan zijn we helemaal compleet.

Voila, dat waren ze alle 11. En wat leren we hieruit? Simpel, een ding: die trendwatchers worden veel te veel betaald!

Al sinds de eerste dagen dat het concept commerciële omroep in onze Vlaamse contreien werd geïntroduceerd, was ik een fervent –bij wijlen fanatiek- voorstander van de openbare omroep, toen nog BRT. Bij wijze van manifest had ik dan ook een mooie blauw-gele sticker met het logo van het huis van vertrouwen op mijn boekentas geplakt.

Je moet dit soort actie natuurlijk in de tijdsgeest van begin 1989 bekijken: bijna iedereen vond het toen een verademing om eindelijk eens ‘goeie’ programma’s te bekijken op de buis. Let wel, hieronder vielen niet mis te verstane pareltjes zoals Bompa en Rad Van Fortuin. Toen openlijk voor je BRT-voorkeur uitkomen, stond quasi gelijk aan sociale zelfmoord. Neen, neen, ik was helemaal geen puberende rebel, hoogstens een tot de tanden gewapende guerrilla!

Geen wonder dus dat ik niet veel later op school een stichtende spreekbeurt gaf over het nut van een openbare omroep, gevolgd door zowaar een debat met mijn medestudentjes. Al haalde ik toen niet mijn groot gelijk, ik placht mezelf nog steeds te troosten door het feit dat er achteraf -en buiten gehoorafstand van de andere studentjes- toch enkele geheime medestanders naar mij toe stapten.

Meer dan twintig jaar later werk ik voor wat nu VRT mag heten. En dat doe ik niet met weinig trots. In tegendeel, ik geniet dagelijks van de sublieme aanbod van mijn werkgever. Een paar voorbeelden? Van vlees en bloed. Duts. Studio Brussel. Publiek Geheim. In Godsnaam. De School van Lukaku. Stuk voor stuk prachtige voorbeelden van vernieuwende en geëngageerde televisie. Maar er is geen mooier voorbeeld dan het nieuwe programma van de Neveneffecten: Basta!

Kan iemand zich voorstellen dat een programma als Basta zou gemaakt worden voor een commerciële zender? Ja? Satire op een door reclame gefinancierd station? Laat me niet lachen! Commercie is moordend voor het gewaagde, het vernieuwende, het grensverleggende. Dat is een mediawet! Zoete koek is hun enigste referentiekader. Of zijn er sterke tegenvoorbeelden?

Daarom ook word ik zo moe van al die grote breinen die roepen dat ze de VRT maar moeten afschaffen. Waarom wordt dit nooit geopperd voor al die commerciële pulpzenders? Denken die mensen nu echt dat het maken van televisie gratis kan? Dat al die zenders zomaar uit het niets hun ding doen? Wie betaalt VTM? Wie betaalt VT4?

Wij, natuurlijk!

Dagelijks dokken wij voor Familie door te dure producten te kopen in de winkel. En dat is nog niet alles... Er zijn aandeelhouders die daarenboven ook nog eens rijker worden van die zenders... Ook dat betaalt de burger.

Neen, ik heb niets tegen commerciële zenders, in tegendeel. Zij hebben ook hun bestaansrecht. Maar... vermits wij er evengoed allemaal aandeelhouders van zijn, moeten wij eindelijk ook eens beginnen waar voor ons geld de eisen! Daar hebben we immers recht op. Belspelletjes weg, ’t is maar een begin!

En voor VRT dan? Gemiddeld kost zij de burger 43 euro per jaar (of 12 eurocent per dag). Daarvoor krijgt hij 2 televisienetten (Eén en Canvas/Ketnet), 6 radionetten (Radio 1, Radio 2, Klara, MNM, Studio Brussel en RVi), verschillende websites en extra digitaal aanbod.
Eén enkel ticket voor het Sportpaleis is al duurder... stel je voor.

[youtube http://www.youtube.com/watch?v=QDWu2eHn41k]

Four decades later, Harry Kümel's Daughters of Darkness remain the standard-setters for erotic vampirism.

Zo begint een artikel uit het januarinummer van Fangoria, hét vakblad van de horror en alle mogelijke (en onmogelijke) nevenverschijnselen. Dit blad is mij, zoals velen ondertussen al wel weten, echt op het lijf geschreven. Nu ja, eerder met een vlijmscherp scalpel tergend langzaam in de huid gegrift, maar soit.

Ik geef dan ook telkens spontaan een reeks vreugdekirretjes ten berde als ik in mijn o zo geliefde lijfblad iets lees over ons kleine staatshervormende landje. Inderdaad, het bovenvermelde artikel ging over Les lèvres rouges uit 1971 van de Vlaamse regisseur Harry Kümel.

Wie zeg je? Harry Kumwat?

Dat meen je niet? Je kent 's lands beste cineast allertijden niet? Wat zeg ik? 's Werelds grootste, natuurlijk! Allez, dat is toch hoe hij er zelf over denkt. Als hij al ergens in superlatieven over mag spreken, dan is het wel over het kampioen zijn in het verbergen van zijn bescheidenheid. Een paar van zijn films: Eline Vere, De komst van Joachim Stiller en natuurlijk Malpertuis (met een onuitstaanbare Orson Wells die een ganse film met een opgeplakte neus in een bed ligt te meuren).

Maar we zouden het over zijn vampierenfilm hebben - al ontkent de maker in duizend woorden dat het hier over een horrorfilm zou gaan. Hij noemt het een 'film fantastique', de perifere spagaat! Als Les lèvres rouges door het Amerikaanse publiek gezien wordt als dé referentie voor alle lesbische en niet mis te verstane erotische zuigfilms, dan zijn wij natuurlijk wel moreel verplicht om met een gevoel van patriottistische trots naar deze pedicule te refereren. Zo geschiedde.

De film vertelt het verhaal van het pasgetrouwde stelletje Stefan en Valerie, die als enige gasten in een bizar hotelletje aan de Oostendse kust belanden. Zonder waarschuwing stopt er een wagen voor de deur en stapt er de elegante aristocrate Elizabeth Bathory uit. Maar al gauw blijkt dat de voorliefdes van deze barones niet alledaags zijn: bloed, seks en vrouwen. Het duurt dan ook niet lang of Stefan dreigt zijn gloednieuwe vrouw te verliezen aan de passies van de adel. Zei ik al iets over seks?

Al mag dit aangebrande onderwerp grote eer en roem in Amerika betekenen, voor ons Europeanen is dit uiteraard doodnormaal. Lesbische seks is voor ons al lang dagelijkse kost en zuigende vampieren van adel niet minder. Maar wat deze film echt de moeite waard maakt, zijn de prachtige dialogen. En wat volgt is maar één pareltje van de zovelen.

"Love is stronger than death... even than life."

Respect!

P.S.: Let vooral op de sublieme sonorisatie. Je ziet maar: het geluid van gierende wagens staat steeds garant voor een erg subtiele meerwaarde.

“Verdomme, personeelsparking!”, riep Mark en liet zijn vrouw en bewusteloze dochter achter in de ziekenhuiskamer. Terstond was hij ook vergeten dat hij had aangeboden om koffie en water te halen voor hem en zijn vrouw. Terwijl hij door de in kunstlicht gehulde gangen liep, bleven er hysterische gedachten door zijn hoofd spoken.

Hulpeloosheid laat zich makkelijk verdingen door woede en nu dacht Mark echt wel een reden te hebben gevonden om kwaad te zijn. Eerst was er die onbekende wagen die plots opdook vanuit het niets. Hij begreep eerst niet wie dat kon zijn, maar had direct gesnapt daar ze allebei de ziekenwagen volgden. Samen reden ze even later de bezoekersparking van het ziekenhuis op en de andere wagen parkeerde zich vlakbij het gebouw. Toen had Mark er zich geen vragen bij gesteld. Een paar ogenblikken eerder had hij pas de link gelegd tussen die onbekende wagen en de plaats waar de personeelsparking zich bevond. Vanuit het vensterraam van de ziekenhuiskamer had hij immers een mooi overzicht over de parkeerplaats.

Een kermende patiënt werd in zijn bed door drie verpleegsters vanuit de lift de gang in geduwd. Mark bleef even langs de zijkant staan om de doorgang vrij te houden. De jongste verpleegster keek hem glimlachend aan. Hij probeerde terug te knikken, maar kon de energie niet opbrengen. Hij voelde zijn hersenen bonzen in zijn schedel, af en toe afgewisseld met een priemende pijn die zich doorheen zijn ganse lichaam wrong. Hij herinnerde zich nog hoe hij eerder die avond naar de spiegel in de badkamer had staan staren. Zijn voorkomen zou er alvast niet op verbeterd zijn. Bloeddoorlopen ogen met grauwe opgezwollen wallen eronder. Een monster, zo voelde hij zich. Een beest dat zich compleet in de vernieling aan het storten was.

En dan was er natuurlijk die brief. Het was pas toen hij die uit zijn broekzak haalde, dat de puzzelstukjes een beetje in elkaar leken te vallen. Hij had er niets over tegen zijn vrouw verteld, maar had een sterk vermoeden dat ook zij verrast zou opkijken mocht ze te weten komen wat hij zojuist had ontdekt.

“Kan ik mevrouw Vandermeulen even spreken, alstublieft?”, vroeg hij nadat hij aan de balie van de afdeling traumalogie was gearriveerd. Dezelfde verpleger die hen een paar uur geleden samen met hun gewonde dochter naar de kamer had begeleid, keek op van zijn computerscherm.

“Excuseer, meneer?”

Mark herhaalde de vraag.

“Is mevrouw Vandermeulen patiënt op deze afdeling?”, vroeg de verpleger vriendelijk.

“Neen, sorry, zij is dokter hier. Ik had haar graag even gesproken.”

“Ik ken helemaal geen dokter Vandermeulen, meneer. Maar ik denk dokter Sanders jullie meisje heeft onderzocht. Zal ik eens checken of ik hem kan bereiken?”

“Neen, dat is het niet”, antwoordde Mark lichtjes geïrriteerd. “Haar naam is Els Vandermeulen en ik ben zeker dat ze in dit ziekenhuis werkt. Kan je haar nummer niet opzoeken? Ze is een collega van mijn vrouw en…”

“Sorry meneer, maar ik kan je spijtig genoeg niet helpen. Als het niets met de behandeling van je dochter te maken heeft kan en mag ik geen…”

“Zocht je mij?”, vroeg plots een stem achter Mark. Het was Els die daar, in exact dezelfde kleding als toen ze eerder die avond hun huis had verlaten, naar hem stond te kijken. Mark voelde de woede weer in hem opborrelen. Zijn hartslag steeg en zijn hoofdpijn zette een nieuwe aanval in. Hij liep naar haar toe. Nog voor hij voor haar stond, barste hij los in een waterval van beschuldigende vragen.

“Wat doe jij hier, verdomme? En waarom zat je daar in die berm te wachten? En wat weet jij hier meer van?”, riep hij terwijl hij de brief voor haar neus duwde. “Waarom is een brief die in onze bus belandt, geadresseerd aan mevrouw Els Vermeulen? Wat voer jij eigenlijk in je schild?”

Els zette onbewust een stap achteruit. Ze was duidelijk ontdaan door Mark’s plotse tirade.

“Ik, ik…”, probeerde Els nog te antwoorden, maar bedacht zich en bood aan om ergens rustiger te gaan zitten. Samen liepen ze naar de koffiekamer en gingen recht tegenover elkaar zitten aan een tafeltje.

“Ik begrijp dat je overstuur bent, Mark. Maar er is helemaal niets om ongerust over te zijn, geloof me. Zo een verhuis gaat echt niet in je koude kleren zitten en ik denk dat ik mezelf daarstraks serieus overschat heb. Pas toen ik in de wagen kroop, voelde ik de vermoeidheid echt opduiken. Ik heb nog geprobeerd om een stukje verder te rijden, maar toen dit meer lukte, besloot ik me maar even aan de kant te zetten. Even later werd ik wakker door sirenes, en je kent het vervolg.”

“Waarom ben je ons dan niet direct komen opzoeken in het ziekenhuis?”, vroeg Mark met nog een sprankel ongeloof in zijn stem.

“Ach, ik dring me sowieso al teveel bij jullie op…” Ze pauzeerde even en keek recht in de ogen van Mark, die op zijn beurt zijn blik afwende en met zijn hand vermoeid over zijn slapen streek. “Jullie waren waarschijnlijk beide helemaal overstuur. Toen ik van dokter Sanders vernam dat de situatie redelijk stabiel bleef, was ik gerustgesteld en besloot jullie even tot rust te laten komen.”

“En dan besloot je nu dat het tijd was om toch eens langs te komen?”

“Inderdaad.”

“En die brief?”

“Dat wou ik jullie al een tijdje geleden vertellen, maar het kwam er nooit echt van. Ik ben namelijk de vorige huurder van jullie huis.”

Het werd stil in de koffiekamer. Els probeerde onberoerd voor zich uit te blijven kijken. Mark duwde met beide handen tegen zijn ogen alsof hij zo de vermoeidheid kon wegduwen. Hij probeerde deze nieuwe informatie te verwerken, maar het leek hem amper te lukken.

Had hij toen opgekeken dan had hij misschien het zweetdruppeltje gezien dat langzaam van Els’ gezicht naar beneden droop.

Wordt vervolgd...