Mijn blog

Waarom moesten ze net nu gaan verhuizen? Natuurlijk had hij wel gehoord dat deze volksverhuizing was opgelegd door hogerhand, maar echt het fijne wist hij er niet van. Het zou iets met een volkstelling te maken hebben of zoiets. Nah, politiek was niet echt zijn ding. Geef hem maar een paar stukken hout en een hamer en hij is tevreden, meer heeft hij echt niet nodig.

Nu ja? Een huisje, tuintje en kindje zouden ook nog wel leuk zijn. Maar dat zal nog wel lukken, zekers? Zijn verloofde zit immers in amazonezit op de ezel die naast Jozef loopt. En bovendien is Maria nog hoogzwanger ook. Maar hij mag daar niet teveel over nadenken.

Je kent dat wel: je loopt dagen aan een stuk door de woestijn te trekken en na een tijdje beginnen je gedachten zomaar naast je te lopen. Plots spoken dan van die gekke hersenkronkels rond. Zo van: “Waarom eten wij elke 25ste december toch kalkoen?” en “Zou het niet handiger zijn om de jaren te beginnen nummeren?”. Maar dat was nog te doen. Erger is de vraag die nu al een paar kilometers aan als een loops hondje aan zijn benen kwispelde.

Nu was Jozef maar een simpele timmerman, maar toch begon hij nu echt wel te twijfelen aan zichzelf. Hij herinnerde het zich nog alsof het gisteren was. Hij was net een extra dwarsbalkje aan het bijschaven voor de sauna van zijn beste klant P. Pilatus, toen zijn aanstaande vrouw thuiskwam met een glimlach op haar gezicht om paraplu tegen te zeggen.

“Wat is er schatje?”

“Oh, nikske Jo’ke… ik ben gewoon vrolijk.”, antwoordde Maria terwijl ze haar roze pumps in het door Jozef zelfgemaakt schoenenrekje zette.

“Drukke dag geweest in de groentewinkel?”

“Zwijg me d’er over. Ze hebben de ganse dag aan mijn meloenen gezeten.”

“Waren die dan in promotie?”

“Dat zou je zo kunnen je zo noemen, ja.”

“Ah.”

“Et per via, Jo. Ik denk dat ik onbevlekt ontvangen ben”, vermelde ze nog teloops alvorens het waskot in te duiken om haar strings uit te spoelen.

Nu negen maanden later begon Jozef toch wel een beetje te twijfelen. Was hij niet een beetje te goedgelovig geweest? Hij had het haar meermaals gevraagd, maar steeds kreeg hij een ontkennend antwoord. Toch bleef de twijfel knagen. Zo erg zelfs dat hij nu bijna zeker was dat zijn vrouw hem iets op de mouw had gespeld.

Hij kijkt even opzij naar zijn vrouw. Diep in haar ogen denkt hij de waarheid te lezen. Nu is hij zeker. Ze maakt hem niets meer wijs. Gedaan met de sukkel te spelen. Hij schraapt zijn keel en zegt kordaat:

“Maria! Ik geloof er geen snars meer van! Wat je ook durft beweren, ik ben overtuigd dat het schoenenrekje helemaal niet hoog genoeg is voor je pumps! Voila!”

Blijgezind zette zij hun tocht naar Bethlehem voort.

Vrolijk kerstfeest voor iedereen!

“Oh, jingle bells, jingle bells
Jingle all the way
Oh, what fun it is to ride...”

Ik schrik wakker en knipper met mijn ogen. “Oef, gelukkig was dat maar een droom”, denk ik nog bij mezelf terwijl ik zie dat door het raam een hel wit licht naar binnen schijnt. De sneeuw is vannacht weer met bakken naar beneden gevallen. Maar dan merk ik dat er nog iemand in de kamer staat. Ik knipper nog eens.

Where can I hang my
Christmas balls?

Jawel, een knappe jongeman van ongeveer 19 jaar staat poedelnaakt aan de voet van mijn bed. Nu ja, dat tijgerslipje reken ik helemaal niet tot de categorie van kledingstukken, zeker niet omdat het iets teveel moeite had om het enthousiasme dat erachter schuil ging te verbergen. De onbehaarde torso was netjes afgetraind zonder al te uitgesproken spieren. Diepblauwe ogen keken mij verleidelijk aan. Het puntje van zijn tong streelde onbewust de binnenkant van de bovenlip. Hij glimlachte naar mij en zei:

“Ik ben de geest van het verleden en zal je laten voelen dat er meer is dan kerstballen alleen.”

Als een wulps luipaard sprong hij op het bed en deed met mij dingen waarvoor de woorden nog moeten uitgevonden worden. Het was dan ook niet te verwonderen dat ik een tweetal uur later uitgeput, maar voldaan weer zalig aan het indommelen was.

Ik had bijna de strijd tegen de slaap opgegeven toen ik een tweede adonis voor mij zag verschijnen. Deze keer was de gast al een beetje ouder. Iets vertelde mij dat een schatting van 36 jaar wel eens perfect in de roos kon zijn. Ook hij had amper kleren aan, enkel een zwarte slip van Punto Blanco waaruit bleek dat hij nog meer in petto had dan zijn jongere voorganger. Uit zijn mysterieuze doordringende blik bleek bovendien dat hij wel eens heel veel ‘ervaring’ zou kunnen hebben.

“Ik ben de geest van het verleden en zal je laten voelen dat ik geen kerstslingers nodig hebt om jou te versieren.”

Oh my God! Zoiets had ik nog nooit meegemaakt. Hij begon erg intiem en ontspannen met een heerlijke massage maat bouwde dan kordaat op tot een absoluut hoogtepunt waarbij registers werden opengetrokken die niemand voordien ooit had beroerd.

Ik was compleet afgepeigerd en begon zowaar mijn hekel aan Kerstmis in vraag te stellen. Ik trok volledig ontspannen knus mijn hoofdkussen tegen me aan en genoot nog intens na van die momenten van opperste genot.

Toen hoorde ik plots een metalig rinkelend geluid. Ik rook ook een intense doordringende geur. Die kende ik ergens van. Niet? Ik trok met veel moeite een oog open en nam een schim in mij op. Ik was zo vermoeid dat ik amper deze informatie kon verwerken. Man. Ouder. Misschien wel 50. Bierbuik. Zwart. Riemen. Harnas. Kettingen. ZWEEP. MASKER.

Plots schoten beide ogen wagenwijd open.

“Ik ben de geest van de toekomst en zal je laten voelen dat je nog meer kan doen met een piek dan hem bovenop een kerstboom te steken.”

Paniek maakte zich meester van mij en kroop snel naar de bovenzijde van het bed… weg van die verschijning, waarvan ik tot mijn grote angst ook kon vaststellen dat hij er enorm veel zin in had. Ik zag nog net dat hij aan iets draaide waarna vreselijke muziek doorheen de kamer werd gejaagd.

“Oh, jingle bells, jingle bells
Jingle all the way
Oh, what fun it is to ride...”

Ik schrik wakker en knipper met mijn ogen. “Oef, gelukkig was dat maar een droom”, denk ik nog bij mezelf terwijl ik zie dat door het raam een hel wit licht naar binnen schijnt.

Eens om de zoveel tijd duikt er wel een rare filmmaker op die het warm water uitvindt door een van de belangrijkste regels van de stiel aan zijn botten te lappen en een volledige film op één enkele locatie te draaien.

Tiens, waarom zou dat nu een absolute not-done zijn?

Nou, als je merkt dat je publiek zo verveeld en gefrustreerd raakt dat ze massaal de cinemastoeltjes beginnen op te fretten, dan moet je toch al een hint krijgen, niet? Nu zijn die zeteltjes in de Kinepolis serieus gezoet door al die liters cola die ze in de loop der jaren over zich hebben gekregen, maar echt geschikt voor gourmet zullen ze wel nooit worden.

Dus… bad, bad idea!

Nu is er geen slecht idee of er staat iemand al klaar om het in het extreme te trekken. Zo speelt momenteel een Engelstalige Spaanse horrorprent van Rodrigo Cortés in de zalen met de mysterieuze titel Buried.

Wacht even. Het gaat hier toch niet over zo’n film waar iemand levend in een doodskist onder de grond ligt?

Jawel. De ideale inzet voor een spannende kortfilm, maar dodelijk voor een 95 minuten durende film. En dat mag je in dit geval letterlijk nemen. De camera komt gedurende de volledige duur van dit ding niet uit die houten kist. En der is daar inderdaad maar plaats voor één enkele acteur. Laat staan plaats voor meubelkens.

’t Zal inderdaad geen dure productie geweest zijn, zekers?

Slechts 17 draaidagen in een studio in Barcelona en dan heb je nog een budget van drie miljoen dollar van doen. Je vraagt je af waarom dat in een studio moest, terwijl je evengoed die kist in je living kon zetten, tiens.

Maar de plot was dan wel geniaal?

Oordeel zelf (mijn excuses voor de spoilers):

• Paul, een aannemer die in Irak werkt, wordt wakker in een kist. Hij heeft dan al problemen om te ademen, maar probeert zuurstof te sparen. Een uur later zit hij nog steeds in die kist, maar ademt al veel vlotter.
• Geen licht in de kist. Ah, gelukkig heeft hij een aansteker… die hij dan minutenlang in zijn pollen houdt en dit zonder zijn fikken te verbranden.
• Ola, hij vindt een smartphone, maar de batterij is bijna plat. Menige puber en schoonmoeder ontbreekt het aan stamina om zolang als Paul aan de telefoon te hangen. Nu ja, hij heeft weinig beters te doen, niet? Maar van die platte batterij hoor je niets meer.
• De gsm staat op Arabisch ingesteld, maar je moet wel bevestigen met Yes/No. Ach, dat neem je er natuurlijk graag bij als je voldoende breedbandontvangst krijgt om Youtube-filmkes te posten midden in de woestijn en begraven in het zand.
• Paul doet een dutje, wordt wakker en ontdekt dat er een slang in zijn kist is gekropen. Kan gebeuren, natuurlijk. Hoe lost hij dat op? Hij vindt een flacon alcohol, spuit wat van dit brandbaar product op de slang, zwaait met de aansteker en… whoosh, weg is de slang. Ook het weinige beetje zuurstof is foetsie, maar blijkbaar toch niet.

Troost u: de pers is alvast laaiend!

“Crazy-good thriller” - “A brilliantly twisted suspense thriller that would have made Alfred Hitchcock proud!” – “Buried is one hell of a nightmare” - “A masterpiece in invention and surprise!”

Ik zal wel iets gemist hebben zekers. Trouwens, surprise betekent hier dat de hoofdrolspeler dan toch nog sterft op ’t einde. Oops, sorry.

Dus als je nog eens zin hebt in een goe stuk cinemazetel, dan is Buried echt wel een aanrader. Maar neem dan niet zetel 13 van rij 10 in zaal 7 van Kinepolis Leuven. Volgens mij heeft daar nen bejaarde tegen geswaffeld. Die nasmaak krijg ik maar niet uit mijn mond.

Ondanks dat het zwaard van Damocles boven het VRT-gebouw lijkt te hangen in de vorm van drastische besparingen, blijven de programma’s die het produceert geweldig scoren. En dan heb ik het niet enkel over de kanonnen zoals De allerslimste mens ter wereld en FC de kampioenen, maar vooral over de pareltjes In godsnaam, De school van Lukaku, Zonde van de zendtijd, Duts, Duts en... ah, ja Duts natuurlijk.

Dit soort programma’s maakt helemaal geen kans om op de huidige commerciële zenders geprogrammeerd te worden omwille van de zogeheten ‘niche’-doelgroepen. Inderdaad, die creaties zijn niet voor ieders smaak, maar dat is vaak nog hun grootste troef. Ze zetten aan het denken en verleggen grenzen. Iets wat je van de zoveelste gebrek-aan-talentenshow niet kan zeggen. Het zou echt wel zonde zijn om dit soort vernieuwende, vaak experimentele programma’s te moeten missen?

Over dutskens gesproken: volgens het boekje “Live or let die” van volksvertegenwoordiger Carl Decaluwé (CD&V) zullen zenders als VRT en VTM in de toekomst ophouden te bestaan. Daarom is het volgens hem noodzakelijk om nu al te erkennen dat VRT zal gereduceerd worden tot een simpel openbaar productiehuis in plaats van een publieke zender. Carl gaat ervan uit dat public broadcast gaat evolueren naar public content.

De kijker zal in de toekomst zelf zijn ‘menu’ samenstellen. Bedrijven als Telenet en Belgacom zorgen dan wel dat zowel publieke als commerciële programma’s aangeboden worden op hun systeem. Geen behoefte meer aan generieke zenders zoals één, canvas, vtm, 2be of vt4. Weg ermee!

Van het lineaire tv-aanbod, waarbij de programma’s rechtstreeks en netjes opeenvolgend worden uitgezonden, is dus helemaal geen sprake meer. Lineaire programmatie wordt volgens Carl volledig verdrongen door video-op-aanvraag (video-on-demand).

Klinkt allemaal heel erg overtuigend en vele media-experts worden wild van dit soort scenario’s. Maar komt het ooit wel zover? Zullen wij binnenkort allemaal naar Youtube kijken in plaats van de huidige zenders?

Een belangrijke aanname in de bovenstaande these is dat de consument bereid zal zijn om zelf door het aanbod te gaan snuffelen en zijn eigen programma’s te kiezen. Het gaat hier over een aanbod dat nu al gigantisch is en in de komende jaren alleen maar kan groeien en dat vooral omdat de productiekosten zullen blijven dalen.

Velen gaan die keuzevrijheid inderdaad met beide handen aangrijpen, als ze het nu al niet doen. Er worden nu al massale aantallen illegale downloads van tv-series geregistreerd op torrent-sites. Maar was dit niet een publiek dat sowieso minder vatbaar was voor lineaire televisie?

Misschien wordt hier wel een belangrijke doelgroep over het hoofd gezien. Ik heb het hier over de mensen die ’s avonds thuis komen, moe in de zetel ploffen en gewoon door één druk op de knop ontspannende programma’s op hun televisie willen toveren. Liefst nog programma’s waar ze de dag nadien over kunnen praten op 't werk.

Deze groep neemt wereldwijd zelfs nog lichtjes toe. Momenteel telt lineaire televisie 4 miljard gebruikers. Ter vergelijking: er zijn wereldwijd 2 miljard internetgebruikers.

Uiteraard gaat het televisiemedium sterk wijzigen in de komende jaren. Zo zal internettelevisie ongetwijfeld erg populair worden (meer nog dan 3-D televisie, ahum). Via het internet kan je op je televisiescherm tv-programma's opvragen of op internet surfen. Die rage valt niet meer te stoppen.

Maar merken zoals één, canvas en vtm zullen zeer waarschijnlijk ook hun waarde blijven behouden, al was het in een lichtjes gewijzigde en meer moderne vorm. Video-on-demand heeft immers nog een lange weg af te leggen alvorens het kan concurreren met het talk-of-the-day-effect van lineaire televisie, denk maar aan de allerslimste mens. Rechtstreekse event-gebaseerde programma's hebben bovendien nog steeds geen beter alternatief medium gevonden.

WORDT HOOGSTWAARSCHIJNLIJK VERVOLGD

“Lekker verse vis! Mevrouwke, profiteert ervan, zene.”

Zeeduivel: Gevangen door bodemsleepnetten met enorme hoeveelheden bijvangst. In de oostelijke Atlantische Oceaan zijn de bestanden al vele jaren uitgeput en wetenschappers hebben het advies gegeven om het vissen te staken.

Honderden biologen bestuderen dagelijks de vispopulaties in de Noordzee en naburige wateren. Op basis van deze data formuleren zij adviezen die op zich al een soort wetenschappelijk compromissen zijn. Slimme lidstaten kunnen ervoor zorgen dat deze adviezen al een beetje ‘getuned’ worden naar hun eigen economische realiteit. Maar vermits dit onethisch zou zijn, gebeurt dit uiteraard nooit. Ah nee!

Wat een joekel(s)...

Tonijn: Gevangen door ringnetten met enorme hoeveelheden bijvangst. Op de lijsten van de World Conservation Union (IUCN) staat de zuidelijke blauwvintonijn geklasseerd als met uitsterven bedreigd. Tonijnkweken is afhankelijk van jonge tonijn die levend wordt gevangen in het wild en dan in kooien gehouden wordt met kunstmatige voeding. De laatste jaren zit tonijnkweken in de lift en dat oefent nog meer druk uit op de reeds uitdunnende bestanden van wilde tonijn. De kwekerijen gebruiken grote hoeveelheden andere wilde vis als voeding - ongeveer 20 kg vis om 1 kg tonijn te produceren.

De Europese ministers van Visserij zijn van goede wil en bereid om de wetenschappelijke adviezen als een ‘leidraad’ te gebruiken om de visquota voor het komende jaar te bepalen. In het achterhoofd houden zij, nobel als ze zijn, het voortbestaan van de vispopulatie in gedachte, maar de economische belangen laten zich ook een heel klein beetje veel gelden. Het uiteindelijke resultaat is een ‘harmonisch en evenwichtig compromis’. Natuurlijk moeten diezelfde ministers ook op een beetje begrip kunnen rekenen. Het spreekt immers vanzelf dat ook de visjes dienen rekening houden met dit compromis en toch even nadenken voor zijn beslissen om zomaar uit te sterven.

Kabeljauw: Gevangen door bodemsleepnetten met enorme hoeveelheden bijvangst. Alle voorraden staan geklasseerd als overbevist of bedreigd of niet-duurzaam beheerd.

Eens de quota bepaald, dienen de lidstaten er zelf voor te zorgen dat ze correct nageleefd worden. En het dient gezegd: er zijn ‘enkele’ lidstaten, waaronder België, die dit dan ook correct uitvoeren. Het jonge overkoepelend Europees controlemechanisme functioneert amper, want controle is duur. Besef je wel wat dat betekent: zo elke dag boten de zee op sturen om de vissers te gaan controleren? Het is dan ook niet onbegrijpelijk dat sommige landen deze quota’s aan hun laars lappen. Er zijn wel belangrijkere problemen op te lossen, niet?

Tong: Wetenschappers beschouwen het vangstniveau voor tong in de Noordzee, de Keltische Zee, het Skagerrak en het Kattegat als duurzaam, maar het vangstniveau in de Ierse Zee, het westen van het Kanaal en de Golf van Biskaje is volgens hen niet houdbaar. Schol wordt gevangen met behulp van boomkorren. Tot 70 % van de vangst is ongewenst en wordt dood of stervend weer in zee gegooid.

Quota’s impliceren dat wanneer de visser een bepaald quota voor een bepaalde vissoort heeft bereikt, hij de niet rechtmatig gevangen vis weer teruggooit. Deze zogeheten ‘bijvangst’ voelt zich allerminst als een vis in 't water en is meestal (90%) ten dode opgeschreven. De meest courante vismethodes zijn gebaseerd op netten en hebben dan ook immense hoeveelheden bijvangst tot gevolg, soms tot 70%.

Pladijs: Schol wordt vaak gevangen met behulp van boomkorren (zie tong). Het bestand in de Ierse Zee is het enige dat als gezond staat geklasseerd en een duurzaam niveau van bevissing kent. Grote, volwassen schollen zijn nu heel zeldzaam geworden.

Het begrip dagverse vis kan men nu al uit de woordenboek schrappen, want vissers moeten steeds verder op zee uitvaren omdat de kusten nu al leeggevist zijn. Binnenkort kunnen we misschien ook het woordje vis schrappen. Gelukkig hebben we het woordje tentsletje als waardige vervanging.

“Sprot. Kabeljauw. Haring. Pladijs. Het is nu de moment, meneerke. Want ’t zijn de leste!”

Van de 144 epistels die ik tot nu toe voor mijn blog heb geschreven zijn er 17 die handelen over de masturbatorische wereld van de politiek. Dat is net geen 12 procent. Op zich vind ik dat nog geen slechte prestatie, wetende dat ik eigenlijk helemaal geen politiek beest ben.

Meer nog, telkens het moment weer daar is dat ik word uitgenodigd om een bolletje te kleuren (volgende afspraak 13 januari 2011), kom ik steevast tot de vaststelling dat er in de Belgische politiek geen enkele partij is die mij echt enthousiast kan maken. Uit pure wanhoop stem ik dan weer op Groen! en dan nog enkel omdat ik de magere illusie koester dat die compromis-idealisten nog wel een paar centimeter verder kijken dan hun wijsneus lang is. Wat zeker niet hetzelfde zeggen wil als dat ik volledig akkoord ga met hun programmapunten. No way.

Maar soit, 17 keer heb ik mij ‘nerveus-maar-nog-net-niet-kwaad’ gemaakt over de complete [vul in naar believen: doel, nutte, inspiratie, visie, ...]-loosheid van al die geblutste kweeperen in 't parlement en 16 keer eindig ik met een gevoel van machteloosheid.

Ja, vandaag ben ik vastbesloten: deze post gaat niet in mineur eindigen. Neen, er is immers reden tot groot feest. Hoera!

Na ruim zes maanden gebakkelei over financieringswetten en pseudo-gekrenkte egofielen mogen wij collectief blij en verheugd zijn niet in Italië wonen.

Jawel, op onze blote knieën moeten wij Di Rupo, De Wever, Beke, Genez, Van Besien, Milquet en konsoorten danken omdat zij niet Berlusconi heten. Je zal maar Italiaan zijn en vastbesloten die geile ouwe zak van een Berlusconi zonder pardon weer op te hijsen mocht hij ooit van zijn gulden regeringstroontje sukkelen. Welke absurde kronkels moet je dan wel in je hersenpan hebben liggen?





Een bloemlezing:

• Naar aanleiding van de verkiezingen in Amerika noemt Berlusconi Obama mooi, jong en gebruind.
• Na het nieuws van de aardbeving in Abruzzo die meer dan 200 doden eist in april 2009 steekt Berlusconi de Abruzzese bevolking, genoodzaakt tot een tijdelijk onderkomen in tentenkampen, een hart onder de riem met jullie moeten het beschouwen als een weekendje op een camping.
• In september 2001 flirt Berlusconi met de islamitische na de uitspraak dat de westerse beschaving superieur is aan de Islamitische cultuur.
• In 2003, als Berlusconi debuteert als voorzitter van de EU vergadering, maakt hij een zeer goede eerste indruk als hij vindt dat de Duitse socialist Martin Schulz zeer geschikt zou zijn voor de rol van Kapo in de nieuwste film over de Holocaust.
• Tegen de Italiaanse krant La Voce di Rimini zegt Berlusconi in 2003 dat zijn landgenoot Mussolini, in tegenstelling tot Saddam Hussein, best wel mee viel.

Dus als je de Belgische politiek weer even niet meer ziet zitten (dat overkomt mij slechts enkele keren per dag), denk dan maar: gelukkig is het niet zo erg als in Italië. Oef! Bij mij helpt dit alvast zeer goed...

...tot ik Didier Reynders bezig zie, natuurlijk.

Dat Sadi Carnot niet ouder werd dan 36 jaar hebben jullie al onthouden uit deze post. Maar wie was nu deze Carnot?

Deze toffe pee heeft in 1825 zomaar even de aanzet gegeven tot een compleet nieuwe wetenschappelijke discipline: de thermodynamica. Inderdaad, de tweede wet van de thermodynamica is van zijn hand.

Trouwens, omdat het wel redelijk stom was om alleen maar een tweede wet te hebben, voegde Rudolf Clausius daar 25 jaar later nog de eerste wet aan toe. Deze eerste wet, oftewel de wet van behoud van energie, dicteert dat het onmogelijk is om energie uit het niets te laten ontstaan of in het niets te laten verdwijnen. Bye, bye, perpetium mobile van de eerste orde. Om helemaal compleet te zijn vermeld ik nog dat er ondertussen ook een nulde en een derde wet is neergeschreven. Voila.

Maar we hadden het dus over de wet van Carnot:

"De tweede wet van de thermodynamica stelt dat processen alleen spontaan zijn als ze de totale entropie van het universum vergroten."

Ah, en dit brengt mij tot een van mijn favoriete begrippen uit de wetenschap: de entropie (S). Het is een maat voor de wanorde of de ontaarding in een systeem. Een klassiek voorbeeld is een smeltend ijsblokje. De watermoleculen zitten mooi geordend in het ijs waardoor de entropie of wanorde lager is dan in het smeltwater, wat eigenlijk maar een chaotisch boeltje watermoleculen is. Het ijs smelt spontaan dus de entropie stijgt. Wil je water laten bevriezen dan zal je arbeid of energie moeten toevoegen om de entropie weer te laten zakken. Deze arbeid is enkel maar mogelijk indien het ergens anders de entropie doet stijgen. Inderdaad, alhoewel een ijskast energie onttrekt aan haar inhoud, moet je er toch serieus wat energie insteken om dit te laten gebeuren. Een andere formulering van de tweede wet is: in een gesloten systeem kan de entropie alleen maar gelijk blijven of toenemen.

"Maar wat met die Reversed Laminar Flow?"



Op het eerste zicht lijk hier de entropie spontaan te dalen, maar niets is minder waar. De entropie daalt, maar niet spontaan. Of je nu links of rechts aan dat hendeltje draait, je blijft energie in het systeem steken. Terugdraaien betekent dus niet dat je de energie er weer uithaalt. Het merkwaardige aan dit experiment is dat er een duidelijk geheugen in het systeem achterblijft van hoe de toestand was bij lagere entropie.

Tja, nu heb ik lange tijd de tweede wet van de thermodynamica compleet verkeerd begrepen. Ik gebruikte ze vol overtuiging om mijn ouders duidelijk te maken dat het opruimen van mijn kamer een compleet nutteloze activiteit was. Mijn redenering was dat de universele entropie alleen maar kon stijgen, dus als ik in mijn kamer de entropie deed dalen, dan moest ergens anders de chaos stijgen. Uiteraard! Niets aan te doen.

Al lijkt bovenstaande redenering volkomen redelijk, ze miskent -tot mijn grote spijt- een belangrijke voorafname. Entropie en de tweede wet van de thermodynamica gelden enkel maar op moleculair niveau. Damned! Een opgeruimde kamer heeft niet een lagere thermodynamische entropie dan een rommelige kamer en een gesorteerd pak speelkaarten verkrijgt niet meer entropie als het wordt geschud.

Gelukkig is er nog hoop: in de informatietheorie duikt de term entropie op in een context die niets met molecules te maken heeft. En daar wil ik het fijne van weten. Ik ben er immers van overtuigd dat er een wetenschappelijke verklaring moet zijn voor het feit dat sinds ons dochtertje bij ons woont het onmogelijk is geworden om ons huis opgeruimd te krijgen.

Het ging allemaal zo snel. Nadat Petra hun dochtertje uit zijn armen had genomen om eerste hulp te bieden, greep hij naar zijn gsm om de hulpdiensten te bellen. Het kostte even wat tijd om het correcte adres van hun nieuwe huis te herinneren: “Mulheide 12, het laatste huis aan de linkerkant.” De emmers waren al uitgepakt, dus nam hij vlug de meest propere beet en vulde hem aan het aanrecht met warm water. Bij gebrek aan beters greep hij naar een keukendoek en gooide die in de dampende emmer.

“Nog iets nodig?”

“Neen, zo zal het wel gaan”, antwoordde Petra terwijl ze de handhoek stevig tegen het hoofdje van Sofie drukte. “Ze is weer een beetje rustiger, maar het bloeden wil maar niet stoppen. ”

“Ik denk dat ik de ambulance al hoor.”

“Goed, volg jij met de auto?”

“Ok”, antwoordde Mark kort, blij dat hij iets om handen zou hebben. Hij was nu niet meer in staat om zelf beslissingen te nemen en liet liefst alles aan zijn vrouw over. Zij had immers een medische opleiding en was beter bestand tegen dit soort stressituaties. Hij liep alvast naar de voordeur om de ambulanciers binnen te laten. Het flikkerende blauwe licht wrong zich door de deuropening de kamer in.

Terwijl de twee mannen in groene jassen zich over zijn vrouw en dochter ontfermden, besefte Mark dat zijn autosleutels nog op zijn nachtkastje lagen. Hij liep vlug de trap op en de gang door voorbij de kamer van Sofie. De lamp midden in de kinderkamer zwaaide nog zachtjes heen en weer. In hetzelfde ritme dansten de schaduwen ongestoord over het speelgoed in de kamer. De omvergegooide grote teddybeer lag hulpeloos onder zijn houten stoeltje. Het tapijtje, bedekt met spatten bloed, lag verschrompeld onder het kinderbed. De duisternis achter de opengebroken kastdeur werd amper tegengehouden door de magere gloed van de lamp.

De schim van Mark verscheen in de kamerdeur. In zijn handen hield hij een pak kleren voor zijn vrouw vast. Zelf had hij, nadat hij zijn sleutels had gevonden, vlug nog andere kleren aangetrokken. Hij leek heel even Sofie’s kamer in zich op te nemen, maar schrok uit zijn roes door het geluid van een dichtslaande deur. Marks schakelde het licht uit.

De kamer werd weer gehuld in complete duisternis. Stil. Doodsstil.

Net toen hij de voordeur wou openmaken, viel zijn blik op de ingebouwde brievenbus. Een brief. Zonder nadenken greep hij het papier vast en stak het in zijn broekzak. De ziekenwagen vertrok net toen hij de voordeur weer op slot deed. Mark spurtte naar de wagen, want hij had geen enkel idee waar dat ziekenhuis zich bevond. Hij zou de ambulance wel moeten volgen. De wagen startte en Mark reed de oprit af. Toen hij de straat wou oprijden zag hij nog net de ziekenwagen om de hoek verdwijnen. Plots priemden twee lampen door het schemerduister en een andere wagen schoot de weg op. Die wagen had zich blijkbaar verborgen gehouden aan de kant van de weg.

Mark begreep hier niets van. Wie rijdt er op dit uur nog rond? Het leek bovendien wel alsof die onbekende wagen ook de ambulance volgde. Zij vermoeden werd bevestigd toen hij een kwartier later de bezoekersparking van het ziekenhuis opreed en zag hoe iets verderop een persoon uit diezelfde wagen stapte om vervolgens vlug naar de ingang te lopen.

Hij was dit voorval compleet uit het oog verloren tot hij een paar uur later het juiste verband zou leggen. De dokters hadden Sofie onderzocht en bevestigden dat de verwondingen redelijk oppervlakkig waren. De wond rond haar oogje was wel iets serieuzer en moest ook genaaid worden. Er was redelijk wat bloed in het oog terechtgekomen, maar dat probleem zou zichzelf wel oplossen. Wel waren dokters ervan overtuigd dat Sofie een lichte hersenschudding had gehad en daarom was vierentwintig uur observatie absoluut nodig. Ze waren ook erg bezorgd om het feit dat het meisje geregeld het bewustzijn scheen te verliezen, al was het maar voor enkele minuten. In de vroege ochtend gingen de artsen een neuroloog laten langskomen.

Ondertussen was het buiten beginnen regenen. Petra en Mark zaten langs het bed van hun dochter. Petra hield haar handje vast. Geen van beide ouders begreep wat er de laatste uren allemaal was voorgevallen. Ze voelden zich ongelofelijk machteloos. Had Sofie zichzelf dit allemaal aangedaan? Dat kon toch niet? Uit angst iets verkeerd te zeggen, hielden beiden hun gedachten voor zichzelf. Het gepiep van de hartmonitor was het enige dat zich niet zomaar gewonnen gaf aan de stilte.

“Wil jij ook koffie?”, vroeg Mark uiteindelijk.

“Nee, een glas water is ok.”

Mark stond op. Hij voelde de brief in zijn broekzak en greep ernaar. Hij plooide hem vlak en las wat erop geschreven stond. Hij ging weer zitten.

“Is er iets, Mark?”

Geen antwoord. Het leek alsof Mark gehypnotiseerd werd door de letters op dat witte papier. Dan sprong hij weer rechtop.

“Verdomme, personeelsparking!”, was het laatste dat hij uitriep voor hij als een wilde de kamer uitstormde.

WORDT VERVOLGD

Het is niet echt mijn gewoonte om mensen op te hemelen en alle lof van de wereld toe te wensen, maar na het bekijken van de meest recente aflevering van God en klein Pierke moet ik waarschijnlijk toch een uitzondering maken. Op zijn eigenste, opzettelijk onhandige manier probeerde Martin Heylen een deeltje van de persoon achter de kerkleider Godfried Danneels naar boven te brengen en dit door hem een gans jaar lang van erg dichtbij te volgen. Dit concept had zijn succes al danig bewezen bij Dirk Bikkembergs en Herman Van Rompuy, maar het was pas echt vuurwerk in de aflevering over de 77-jarige nu-ex-kardinaal.

Martin had het natuurlijk wel getroffen: de opnames waren nog maar voor de helft ingeblikt of het spook van een Roger Vangheluwe duikt op, met alle niet zo fraaie zaken voor den Godfried tot gevolg. Voor dit soort toevalligheden heeft menig programmaker zijn kleine vinger veil. En het resultaat was dan ook échte televisie. Eenerzijds hoor je wat Godfried te zeggen heeft, maar anderzijds kan je ook aan de lichaamstaal zien tot welke schaduw van zichzelf dit ventje is geworden. De commentaren spraken achteraf niet zonder reden van een gebroken man. Dit was echt televisie van de meest pure soort.

De toon van de reportage werd ook grimmiger naarmate het banale stilaan werd ingeruild voor de diepgang. Wat eerst nog klonk als “Niemand kende de verhalen, ook de publieke opinie niet.” wordt al gauw “Natuurlijk was het geweten. Maar de omvang ervan niet.” Het duale van het wereldje waarin hij zovele jaren heeft rondgezwalpt, begon duidelijk zijn tol te eisen. “We moeten ophouden met over pedofilie te praten. Je wordt daar zo moe van. Ik heb alles gezegd wat ik moet zeggen… denk ik.” Kan het nog duidelijker.

Godfried Danneels staat nog maar aan het begin van zijn verwerkingsproces: hij zit namelijk nog steeds in de ontkenningsfase. Alhoewel hij dit zelf probeert te negeren, kan hij het toch niet laten om de impact van zijn acties af te zwakken door ze in een bredere context te plaatsen. “Dat waren andere tijden” en “ook in de familiekring en sportclubs treden deze misbruiken op” mogen dan wel relevante opmerkingen zijn, maar bieden in geen enkel opzicht soelaas voor de struisvogelpolitiek die hij gedurende jaren heeft gevoerd.

Ikzelf heb Kardinaal Danneels altijd al een gevaarlijk menneke gevonden en niet alleen omwille van zijn indringende blik. Zeker in vergelijking met het conservatieve Vaticaan, werd hij lange tijd op handen gedragen als een liberale man van het volk. Maar dat imago pastte voor mij niet echt in het keurslijf van de Katholieke Kerk. Er was een diepe geloofscrisis nodig om die façade van goede bedoelingen af te werpen en het ware gelaat van Godfried te laten zien.

Neen, geef mij maar de nieuwe aarsbisschop Léonard. Bij hem weet je tenminste waarvoor hij staat. Hij probeert immers niet om de bittere pil met een zeemzoet laagje suiker te bedekken. Zo is het! Zo zal het zijn! Kies je voor de Katholieke Kerk, dan weet je wat dat betekent. Danneels sprak mijns inziens zeer onterecht met weinig respect over de aanstelling van Léonard, al formuleerde hij dit met de profetische woorden: “We gaan er nog wat mee meemaken.” Léonard de klokkenluider! Inderdaad, André Léonard is eigenlijk de Julian Assange van de Belgische Kerk.

En dat brengt mij naadloos tot de essentie van deze post: ik sta vol bewondering voor Julian Assage van WikiLeaks en wens hem alle lof van de wereld toe. Je moet het maar doen: uit puur idealisme alles op het spel zetten in de hoop de wereld een beetje te veranderen. Nu bid ik vol religieuse overgave dat die aantijgingen van verkrachting op geen enkele grond gebaseerd zijn.

Want de val van nog een held is wel het laatste wat ik nu nodig heb. Amen.

"ROTTERDAM - Met de sneeuw in het land kunnen weinigen de verleiding weerstaan een paar sneeuwballen te gooien. Maar ja, die koude handen! Een slimme ondernemer denkt daar de perfecte oplossing voor te hebben gevonden: de sneeuwbaltang. Simpelweg een schep sneeuw in de tang, even knijpen, en hopla, daar is de perfect gevormde sneeuwbal." - Algemeen Dagblad van 1 december 2010

Yep, dit is waartoe meer dan tweeduizend jaar beschaving ons heeft geleid: de sneeuwbaltang. Een 'slimme ondernemer' heeft weer een gapend gat in de markt gevonden en netjes opgevuld. En zo hoort het! Weg met die bevroren handjes. Gewoon de tang in de hand en scheppen maar. Euhm. Nu moet je die ballen natuurlijk nog altijd gooien, hé. Kan die slimme ondernemer daar niets op vinden? Een sneeuwkanon, misschien? Iets dat hetzelfde principe van de tang gebruikt om vlotjes sneeuwballen te maken en die netjes weg te schieten? Druk op een knopje en floep! Daar gaat ie! En waarom dan ook niet via een afstandsbediening? Dan kan je warmpjes thuis blijven en je ding doen. Oh, nee. Nog beter, gewoon via het internet besturen. Cool. Kan zelfs helemaal remote! Oei neen, dat bestaat al. Ze noemen dat computerspellekens (kijk hier voor een dom voorbeeld).

Ach, ik denk niet dat die slimme ondernemer de ware spirit van het sneeuwballenspel te pakken heeft. Het gaat er juist om daar buiten in de vrieskou met een rode neus naar elkaar ijskoude sneeuw te gooien. Die ijsklompen van vingers horen daar helemaal bij, joh. Dat is het 'em juist!

En toch blijft die uitvinding ongelofelijk nuttig. Niet direct om de reden waar de uitvinder op gehoopt had, maar iets met een nog grotere impact. Ik kan me vergissen, maar ik denk niet dat hij direct de ambitie had om de wereld van een nijpend probleem af te helpen. Of hij moest zijn eigen financiën als een wereldprobleem zien, tja.

Het nut van de sneeuwbaltang zou hem juist zitten in de leut die het de duizenden surfers zal bezorgen als ze die uitvinding per ongeluk op het net tegenkomen. Maar helaas, ook daar valt deze tang niet in de prijzen. De concurrentie is bikkelhard. Ik vermoed zelfs dat hij nooit in de top 100 van de mafste uitvindingen zal geraken.

Als je ooit eens een saai moment op het werk tegenkomt en je voelt je een beetje depri: surf dan naar http://www.patentlysilly.com/ en de arbeidsvreugde is plots weer daar. Believe me!

Mijn absolute topper is zonder concurrentie The Useless Machine. Vooral omdat er ettelijke filmkes van op Youtube staan. De een al zotter dan de andere.

Enjoy. En laat iets weten als ik je dag weer iets heb kunnen opfleuren.