Mijn blog

Deze ochtend bij de bakker:

"Dag bakker."

"Ha de Jef, se. Alles goed?"

"Joat, alles prima. En bovendien, heb ik hier toch een schoon marchandise, zekers."

"Ja, Jef? En wat mag dat dan wel zijn?"

"Aha, nen bak vol versgebakken broden. Tien stuks."

"Tiens. En wat ga je daarmee doen?"

"Awel, aan jou verpatsen, he. Voor een spotprijs, natuurlijk. Nen euro 't stuk. Daar kan je niet voor sukkelen."

"Maar Jef toch. Waarom zou ik nu jou brood kopen, terwijl ik ze zelf kan bakken voor een tiende van die prijs?"

"'t Is duidelijk dat je die laatste wetgeving nog niet hebt gelezen. Welnu. Ik heb dus zopas een superdelux broodmachien gekocht. Alles geautomatiseerd. Genen brol."

"Ah verdorie, dat is echt wel 't einde van onze stiel. Begot."

"Tut, tut, tut. Nu eten wij thuis elke twee dagen een brood. Tegen dat ritme ben ik uit de kosten na tien jaar. Da's dus niet ok. Maar... als ik vijf keer zoveel broden bak en die dan aan de bakkers slijt dan duurt het maar twee jaar of ik heb mijn geld al terug. Niet slecht, hé."

"Ja maar, wacht eens even. Als ik jouw brood moet inkopen, dan ben ik wel verplicht om mijn prijs op te drijven, nietwaar?"

"Maar bakker toch... je krijgt van mij dus perfect gebakken broden aan een gunstprijs. Waarom zouden de kosten dan stijgen?"

"Vergeet niet dat ik al dat brood ook moet stockeren, want nu bak ik zoveel ik verkoop. Als iedereen zomaar brood begint te leveren, dan kan ik niets meer plannen. En wat met de afschrijfkosten van mijn ovens? Trouwens, jouw broden zijn maar zo zo. Kijk, der zit overal een gat in."

"Joat, dat is van het roersysteem van dat broodmachien. Maar inderdaad ge hebt gelijk."

"Dus zal ik de prijs van mijn broden moeten opslaan."

"Je doet maar, ik hoef ze toch niet meer te kopen."

"Ach, dat mag wel zo zijn, maar mij levert dit niets op dus op mijn medewerking kan je alvast niet rekenen!"

"Helaba, dat gaat niet zomaar, hoor!"

"Ah, nee?"

"Natuurlijk niet! Wet is wet!"

"Wat? Word ik nu verplicht om zomaar brood van iedereen op te kopen?"

"Ah ja! Want als dat voor zonnecellen kan... waarom zou dat dan ook niet voor broden gelden?"

"Begot Jef! Daar heb je een punt! Awel, hier heb je 10 euro."

"Merciekens. Tot volgende week, hé."

"Tot volgende week, Jef."

Twee jaar geleden is het allemaal begonnen. Ik lag toen met mijn knie omhoog dag in, dag uit voor den televies naar om het even wat te koekeloeren. Voor zij die nog niet helemaal mee zijn: begin november 2008 kreeg ik op het Franklin Rooseveltplein te Antwerpen plots een religieus visioen en maakte zonder talmen een knieval. Mijn knieschijf brak toen van puur enthousiasme in drie stukjes en dit detail zou mij nadien nog lang heugen.

Ik was dus veroordeeld tot een paar maanden platte rust in bed. Gelukkig waren zowel woensdag als donderdag voor mij relatief gezien echte hoogdagen, want dan verscheen onze stoere Linda De Win weer in volle glorie op het scherm. Woensdag live vanuit het Vlaams parlement en op donderdag vanuit het federale parlement. Ik heb zo menig betoog van eenders welk zichzelf politicus noemend individu kunnen volgen. Heb je je ooit afgevraagd waar ik al die ongebreidelde politieke inzichten heb opgedaan (zie vorige posts)? Het is inderdaad gedurende die periode dat ik mij heb ontpopt tot de Professor Van den Uytleg van de politiek. Echt waar!

Professor Van den Uytleg?

Aha, die vraag brengt mij vlekkeloos tot het onderwerp van deze post. Welnu, op de dagen zonder Villa Politica restte mij dus niets anders dan in het wilde weg te beginnen zappen. Wat kon ik anders doen? Ik had immers de haren op mijn tenen al 19 keer geteld, om van mijn schaamhaar nog maar te zwijgen. Zo belandde ik dus zonder het goed en wel te beseffen op Hij komt, hij komt... de intrede van de Sint op KetNet. (Neen, gij kwalijke zielen, dit is geen homopornofilm... tsssss) En plotsklaps was ik grote fan. Het is nu ieder jaar dat ik als trouwe fan voor de buis ga zitten voor dit schitterend spektakel.

En of het programma hoogtepunten kent? Absoluut. Bart Peeters begeleidt de kijkertjes doorheen de middag ondersteund door mijn favoriete professor in de sinteressante en speculatieve wetenschappen Herman Van den Uytleg. De wijsheden van deze laatste zijn gewoon onbetaalbaar, zijn obsessieve liefde voor Conchita Garcia hartverwarmend. Natuurlijk wordt de aanleg tot stalking van Ramon Iglesias voor al die knappe jonge moeders amper overtroffen door de dubieuze vriendschap tussen de kapiteins Paelinckx en Verschepen. Maar het absolute hoogtepunt van de intrede van dit jaar was ongetwijfeld de relevantie van het paard van Sinterklaas: Slecht-weer-vandaag! Volgend jaar, als wij met ons dochterje naar Antwerpen afzakken, hoop ik maar dat het iets minder slecht weer zal zijn.

Maar eind goed al goed: Sinterklaas kon op het balkon van het Antwerps stadhuis enkel vaststellen dat er ook dit jaar helemaal geen stoute kindjes zijn. Oef! Had ik even schrik.

Nu enkel nog wachten tot maandag wanneer het tweede seizoen van Sinteressante dingen begint op KetNet! Jippie!

We arriveerden aan een splitsing in de weg.

"Hoe rijden we?", vroeg hij. "Ik denk dat beide routes even lang zijn."

"Oh, ik weet niet. Beslis jij maar.", antwoordde ik onschuldig. Zonder er verder bij na te denken voegde ik eraan toe: "Maar, ik zou je wel overal willen volgen, waar je ook gaat."

Wat waren we toen nog jong..

"Wat bedoel je daarmee?", vroeg hij verwonderd. Hij begreep natuurlijk wel wat ik hem probeerde duidelijk probeerde te maken. Oh, ja. Je kon het zien aan zijn gezicht. Maar nu dat ik al min of meer een aanzet had gegeven, kon ik amper nog de juiste woorden vinden. Gelukkig dwong hij mij voorzichtig om het te zeggen.

"Zeg het maar..."

"Ik denk dat ik verliefd op je ben geworden.", stotterde ik als een kind dat zojuist iets heel ergs stouts had gedaan.

"Ik ook op jou.", was zijn antwoord.

Het was maandag, 11 september 1996. We waren allebei nog student en hadden ons die avond kostelijk geamuseerd op de gezelschapsspelenavond van Het Goede Spoor, de toenmalige Leuvense homojongerenvereniging. Toen we op de fiets terugreden naar ons kot is het dus allemaal begonnen.

Ik had toen al een zeer nerveus weekend achter de rug, want tijdens een fuif de week voordien was er bij mij iets beginnen dagen: ik was verliefd. Oorspronkelijk had ik tegen Nick gezegd dat ik niet naar de gezelschapsspelenavond zou komen en gewoon bij mijn ouders thuis in Puurs zou blijven. Maar ik voelde mij dat weekend zo onrustig dat ik niet anders kon dan vroeger naar Leuven afzakken. Toen Nick mij zag binnenkomen in Café de la gare aan 't station, had hij al een vermoeden dat ik niet alleen voor de spellekes de trein had genomen.

Nu veertien jaar, een diploma, twee jobs, een paar grijze haren en een extra twintig kilo later zijn we dus nog steeds samen. Meer nog: we hebben een eigen huisje inclusief poes, zijn getrouwd in 2003 en hebben ondertussen een schat van een dochter. Maar nog steeds staat die bewuste avond mij voor ogen alsof het gisteren was. En... we vieren die 11 november nog elk jaar.

Nu al voor de 15de keer.

Joeha, gelukt. Nu moet ik wel stil zijn want mijn beide papa’s liggen uitgeteld te snurken in de zetel. Die oudjes denken nog steeds dat ik niet kan kruipen en dat is maar goed ook. Want waarom zou ik laten zien dat ik dat al lang kan? Zolang zij mij alles brengen wat ik maar wil? Hi, hi. Ze moesten eens weten.

Het was vandaag wel niet zo moeilijk om ze zo moe te krijgen. Daar zat het weekend zeker voor iets tussen. Nu kan ik dus lekker mijn gang gaan op de laptop (wanneer gaan die twee eindelijk eens een iPad kopen, zoals die slimme oom Lander, …).

Zonet nog even papa Geert’s blog gelezen. Tjonge, tjonge, wat kan die zagen. En dan hoor ik de papa’s zo vaak zeggen: “Amaai, wat kan ons meisje zeveren.” Dat is dus echt wel straf, hé. Hebben die dan die blog nog niet gelezen? Dat is pas zeveren. En maar zagen over 3-D en hoe belachelijk die politiekers toch zijn. Man, man, toch.

Niet verder vertellen, hé. Maar ik denk dat papa Geert eens goed van bil moet gaan. Jawel. Al die frustraties uit die blog moeten toch wel ergens vandaan komen. Ik hoor die twee in het kamertje naast mij wel bezig, zene. Als het weer van “sssst, straks hoort ons meisje ons” is, dan hoef je er voor mij geen tekeningetje bij te maken. No way. ’t Is zo goed alsof ik het al gehad heb!

Maar allez, het was dus een erg druk weekend omdat… het mijn eerste feestje was! En dat is natuurlijk zeer belangrijk. Ik was dus echt op van de zenuwen. De uren voordien kon ik geen oog dicht doen. Zo nerveus was ik. En je zou voor minder. Al die mensen. En allemaal voor mij!

Ik heb dan ook mijn best gedaan om zo goed mogelijk voor de dag te komen. En altijd blijven lachen, natuurlijk! Als gastvrouw heb je immers een belangrijke verantwoordelijkheid. Het meeste last had ik natuurlijk met de twee papa’s, maar dat is geen verrassing. Neen, aan die twee heb ik nog erg veel werk.

Dat was zeker niet het geval met een paar van de gasten. Der zat daar toch zo een knap ventje bij, waarvan ik dacht: nou, die mag mijn DVD’s van Bumba wel eens komen lenen. Tsjaka! Was wel grappig toen ik zijn tutter vastgreep. Hij moest er zowaar van blozen. Ik heb hem achteraf stiekem om zijn telefoonnummer gevraagd en hem direct in mijn gloednieuwe GSM gestoken.

Hmmm. Ik hoop dat de papa’s hem niet vergeten uit te nodigen op het volgende feestje. Jammy!

Oei, ik moet ermee ophouden want ze worden wakker. Tot later, kiddies!

Ik ben al erg trots op het feit dat ik in mijn vorige 124 posts de scatologische uitspattingen tot een minimum heb kunnen beperken. Nu ja, er sukkelde wel hier en daar wel een werkwoordje tussen dat enige toiletaire activiteit suggereerde, maar dat was nooit echt met voorbedachte rade. Geloof me. Neen, ik had mij echt wel voorgenomen om mijn blog 'proper' te houden.

Iedereen moet kakken...

Helaas, momenteel kamp ik duidelijk met een geval van overmacht. Weze dus gewaarschuwd dat wat volgt schaamteloos deze constipatoire situatie doorbreekt en leidt tot een diaree van termen die menig mens tot blozen zal brengen. Stop met lezen, nu het nog kan.

Trots is nu niet echt het gevoel dat bij mij opkomt als ik de eigen creaties overschouw die als hulpeloze drenkelingen tegen het porselein van de wc-pot liggen te swaffelen. In tegendeel zelfs, het kan voor mij niet snel genoeg gaan eens ik de knop van het waterreservoir heb beroerd en de bruine rakkers als door een Aqualibi-waterkolk uit mijn comfortzone verdwijnen. Bovendien heb ik zo het vermoeden dat ik niet alleen sta met dit gevoel. Sommige lui zijn zelfs zo gechoqueerd door hun materiële prestaties dat ze, waarschijnlijk al gillend, direct wegvluchten zonder de watercloset te beroeren. De volgende gebruiker van het sanitair kan hiervan getuigen.

Het is dan ook des te merkwaardiger te moeten vaststellen dat ik de laatste tijd een quasi-expert ben geworden in het beoordelen van de hoeveelheid, kleur, geur en consistentie van de doordeweekse kaka. Meer nog, ik heb zelfs een profiel samengesteld van de ideale kaka op basis van deze vier parameters. Zie dit als een soort kwalificatie vergelijkbaar met die van spaghetti. Ook kaka heeft zijn al dente equivalent, al raad ik ten stelligste af om dit te testen door hem tegen de muur te kwakken.

Uiteraard heeft deze pas verworven expertise te maken met het vaderschap dat ik mij recent heb toegeëigend. Als je zelf geen baby aan het opvoeden bent of opgevoed hebt, begrijp je vast niet waar ik het over heb. Maar zij die dit genot wel hebben ervaren, zie ik nu collectief beamend knikken. Niemand anders kan immers dat gevoel beschrijven van een dikke luier te openen en vol trots dat eerste creatieve product van zijn jongste spruit te zien, ruiken en voelen. Die ervaring van fierheid wordt door weinige situaties des levens overtroffen. Geniet er dus van.

Nog een kleine waarschuwing. "Ooo, wat een flinke meid! Dat hebt gij goed gedaan!", zijn echt wel uitspraken die enkel in deze context kunnen gebruikt worden wanneer ze gekoppeld zijn aan scatologische prestaties. Zeg niet dat ik je niet verwittigd heb.

Alles was wit. Helderwit. Ze keek omhoog, omlaag, links en rechts. Maar er was niets te zien. Ze probeerde haar handen te vinden, maar ook die leken verdwenen. Haar lichaam bestond niet meer. Alles wit. Helderwit. En dan die stilte. Geen geruis, geen gezoem. Stilte. Doods. Alleen haar gedachten leken te bestaan. En dan...

“Sofietje?”

Een stem. Een stem die fluweelzacht haar naam fluisterde. Ze herkende hem niet, maar ze voelde de warmte en troost. Het was geen kwaadaardige stem. De angst die haar bijna had versmacht, verloor langzaam zijn grip. De angst voor...

...dat oog. Het staarde recht vooruit. Sofie’s lippen verkrampten zich in haar schreeuw. De spieren van haar opengesperde mond leken haar oogbollen uit de kassen te duwen. Het trillen van haar stem deed haar oren suizen. Ze zag hoe dat gruwelijk grote oog nog net knipperde en even plots weer verdween. In de plaats kwam een zwarte holte die stonk naar zwavel en, dat wist ze zeker, haar met huid en haar wou opslokken. De rand van het sleutelgat leek te bewegen, als een hongerige mond met vlijmscherpe, metalen tanden. Sofie probeerde een stap achteruit te zetten, maar ook haar benen waren verkrampt. Toen hoorde ze...

...die stem.

“Sofietje. Alles komt goed.”

In de witte zee van niets begon Sofie een donkere schim te onderscheiden. Hij werd langzaamaan groter en leek naar haar toe te drijven. De schim begon steeds heftiger te bewegen als een verschijning in de turbulentie boven een woestijn. Toen de stem weer sprak voelde Sofie…

...het bonzen op de deur. Het ding achter de kastdeur was vastbesloten zich niet te laten stoppen door die houten barrière. Sofie leek wel vastgelijmd aan de grond. Ze voelde haar hart slaan in de keel, de aderen kloppen in haar nek. Ze moest hier weg. Vluchten! Met een brutaal geweld sprong de deur uit het slot. De rand van de deur knalde tegen haar gezicht. Splinters schuurden tegen haar wang. Een rode waas schoof over haar rechteroog terwijl het bloed uit een wond gutste. Maar Sofie had geen tijd om hier veel aandacht aan te schenken want vanuit de duistere diepte van de kast sprong het monster naar haar toe. Met een vlezige klauw greep het beest naar haar keel. Een scherpe nagel streek langs Sofie's wang en scheurde een stuk vel los. Hulpeloos zag ze...

...de schim rond haar bewegen. Ze wou weten wat die verschijning betekende, maar kon helemaal geen geluid uitbrengen. Daarom focuste ze al haar gedachten op één enkele vraag:

"Wat ben jij?"

Ze had de daaropvolgende reactie niet verwacht en het leek dan ook alsof haar gedachten opeens werden gekaapt door een wervelstorm aan indrukken. "Ik ben David", klonk de duidelijkste boodschap. In diezelfde flits begreep ze ook dat David even oud was als zijzelf, enigste kind was, dat hij van voetballen hield, veel vrienden had en nog veel meer pietluttige details. Maar bovenal begreep ze waarom nu net zij in deze situatie verzeild was geraakt. En besefte ze bovendien dat je niet zomaar iedereen kon vertrouwen. Al deze gedachten smolten langzaam weg en vlak voor ze weer werd opgeslorpt door het witte niets hoorde ze nog net...

...hoe de gruwelijke muil zich opengesperde. De figuurtjes op haar pyjama waren ondertussen al doorweekt met haar eigen weeïge bloed. Ze sloot haar ogen en voelde hoe de scherpe tanden de huid rond haar keel binnendrongen. Ze was zich helemaal niet meer bewust dat ze al die tijd aan het gillen was. Nog even werd ze gewaar hoe haar lijfje doorheen de kamer werd geslingerd. Toen ze tegen de muur botste, proefde ze nog net het zoete bloed in haar mond en voelde hoe een tand door haar tong priemde. Dan werd alles wit. Haar bewustzijn trok weg als...

...de sirenes van de ambulance. De wagen schokte heen en weer. Petra zat naast de brancard waarop haar dochter lag en voelde hoe het leven uit het handje dat ze vasthield verdween. De ambulancier duwde haar ruw opzij en greep blindelings naar een kleine lade in de wand. Petra vreesde het ergste en staarde vol paniek voor zich uit. Door de voorruit zag ze hoe de lampen van de ziekenwagen zich dapper door het duister van de nacht priemden.

Maar ze zag net niet hoe de lichten van een tussen de struiken verborgen wagen aansprongen. Ze hoorde nog minder hoe zijn motor aansloeg en hij de gierende ambulance begon te volgen.

WORDT VERVOLGD

Waar was ik gebleven? Juist, ja. Ik heb duidelijk gemaakt dat het voor mij een continue strijd is om ergens géén mening over te hebben en dat ik bovendien dit gevecht steeds met verve verlies. Samengevat: ik heb over alles een mening.

Maar waarom moet die mening dan steeds zo negatief zijn? Ik citeer een facebookquote: “[Ben jij] nog altijd tegen alles?”

Aha, zoiets moet ik uiteraard tegenspreken. Want mocht ik inderdaad tegen alles zijn, dan geldt dit evengoed voor deze uitspraak. Maar ga ik ermee akkoord dan lijkt mij te worden neergebliksemd nog een te milde straf. Je kan immers niet tegen alles zijn en dan die uitspraak zomaar in het wilde weg accepteren. Laat dat duidelijk zijn. Kortom ik ga er niet mee akkoord, maar ben het er wel mee eens.

Toch kan ik moeilijk ontkennen dat ik geregeld iets in de grond probeer te boren. Een alfabetisch overzichtje: 3-D, Apple, banken, Blackberry, BMW, Bumba, Dag Allemaal, Didier Reynders, Eurosong, fitness, Fnac, de horeca, Novotel, IBM, Intel, justitie, management, Microsoft, mode, politiek, De Post, reclame, religie, Studio 100, Telenet en voetbal. En dat is nog maar een begin.

Nochtans begrijp ik maar al te goed dat mijn zogeheten negativisme wel een serieus negatieve bijklank krijgt. Zeer onterecht natuurlijk! Immers, hoeveel waarheid schuilt er niet in “plagen is liefde vragen”. Laat mij dit even illustreren.

Het spinnen van een cynische opmerking vereist een zekere vorm van mentale alertheid en energie. Vaak is het veel eenvoudiger om gewoon de schouders op te halen en wat dierlijk gegrom te produceren. Niets doen en de materie negeren is zelf nog makkelijker. Maar neen, de geboren cynicus zwoegt en puft om de ultieme oneliner te produceren.

Waarom?

Wel de codewoorden zijn hier betrokkenheid en engagement. Immers, iemand die zich kwaad maakt omwille van een bepaalde situatie, maakt tegelijkertijd duidelijk dat hij het hoog op zijn lijstje van belangrijke onderwerpen heeft staan. Hij is betrokken. Bovendien gaat de professionele cynicus ervan uit dat het toch wel anders kan. Wat baat het om cynisch te zijn over de regen die omlaag valt? Of dat rotsen hard zijn? Neen, cynisme is pas geslaagd als het contrast tussen hoe het is en zou moeten zijn duidelijk naar voren komt. Dat geeft blijk van een vorm van engagement, hoe beperkt soms ook.

Een geëngageerd cynicus, that's me!

Veel erger zijn zij die niet reageren. Die slikken en zwijgen. Met het systeem meedrijven en wel zullen zien waar ze terecht komen. De wereld gaat om zeep en dat is genen zever. Dat het klimaat binnenkort helemaal ontregeld zal zijn, de zeeën overbevist, dat de kloof tussen arm en rijk bijna onoverbrugbaar wordt, dat multi-nationals gaan bepalen hoe wij ons moeten gedragen, dat wij van technologie onze nieuwe religie maken, dat politieke ethiek een vies woord is geworden… dat is wat er op het spel staat.

Het enige wat je een cynicus kan verwijten is dat hij naïef is in het geloof dat het beter kan… als dat geen cynische opmerking is, dan weet ik het niet meer!

Ai, ai, ai, ik voelde mij gisteren echt wel oud. Ik had mij in de Kinepolis-versie van Guantanamo een plaatsje bemachtigd voor de Halloween Night. Het plan hierachter is dat je gedurende de ganse nacht wordt blootgesteld aan drie bloederige filmpremières. Dit jaar bestond het trio uit Burried, Saw 3D en Devil. Voor de geïnteresseerden hier een mini-filmbespreking: in volgorde goed, crap en zeer goed.

Op de demografische leeftijdscurve van het cinemapubliek vannacht had ik niet enkel de top van de grafiek beklommen, maar was bovendien al een tijdje afgedaald naar die eenzame herberg in het dal en zat daar gefrustreerd een snaps te drinken. Ik wil nu niet gaan overdrijven door te zeggen dat ik mij voelde alsof ik gecast werd voor de eerste Benidom Bastards-film, maar een rolletje in de prequel zat er zeker wel in. Kortom er waren daar niet veel mensen die er al 36 jaar levensvreugde hadden opzitten.

De generatiekloof werd pas echt duidelijk toen de eerste film begon. Je kent dat wel: op het moment dat de verlichting in de zaal gedoofd wordt, stijgt er een magische, helwitte gloed op vanuit de zeteltjes. Naar alle waarschijnlijkheid wordt dit veroorzaakt door jongeren die op dat moment nog snel een sms'ke sturen naar hun moeke om te vertellen dat ze echt geen schrik hebben in het donker. Het duurt een paar seconden vooralleer je ogen zich aanpassen aan de gloed van die 200 iPhones, maar wanneer de openingscredits op het scherm verschenen, besefte ik pas goed dat al die pubers gelijktijdig werden bevangen door iets wat ik enkel maar kan omschrijven als zuivere paniek. Doodsangst.

Het geroezemoes stijgt. Al die kopjes kijken nerveus om zich heen. Handen grijpen elkaar goed vast. Een lichte zweem van angstzweet wringt zich een weg tussen de zeteltjes. Eerst had ik geen flauw idee van wat er aan de hand was, maar toen sprak er een van die slachtoffertjes:

"Wat? Is de film al begonnen?"

Dit was duidelijk het startschot voor de anderen.

"Da meent ge nie, he? Geen reclame?" - "Is dat echt geen reclame?" - "Hey, ze zijn de reclame vergeten." - "Da's toch ni waar, he?" - "Waarom doen ze da?"

Ik zweer het. Een paar van die jeugdige mensjes was zowaar geschokt door het ontbreken van hun rechtmatig verworven dosis publiciteit. Terwijl ik dit enkel maar kon toejuichen, voelden zij zich echt wel bekocht. Was dit een unieke vaststelling of zat hier meer achter?

Toen ik dit fenomeen nadien op het net opzocht, ontdekte ik dat er duidelijk iets wereldschokkends aan de hand is. Het duurde immers niet lang of ik las bijvoorbeeld over de buzz die onstaan is naar aanleiding van Apple's iAd.

"iAd geeft reclamemensen toegang tot de hardware van de iPhone en de iPad, waarop de reclamedienst met de introductie van OS 4.0 vanaf deze zomer beschikbaar zal zijn. Hierdoor zijn interactieve multimediale reclameboodschappen mogelijk. Denk aan video’s maar ook kleine spelletjes met een reclameboodschap."

iAd is een reclameplatform dat niet enkel bedoeld is voor de iPhone en iPad, maar bovendien ook voor de nieuwe versie van het operating system van Apple: OSX Lion. Dit betekent dat er op de MacBook binnenkort een programma zal draaien dat je om de zoveel tijd bestookt met "customized" reclameboodschappen. Nice. Ik moet alleen al bij de gedachten gruwen.

Maar...

Dan lees je dus op de Apple-forums de lovende kritieken over dit nieuwe hersenspinsel van Steve Jobs. Het is bovendien geen uitzondering dat iemand beweerd "I can't wait to install this tool on my Mac". Echt waar, zelfs de gebruikers omhelzen dit programma als het laatste "het van het"! Komt dit doordat die generatie is opgegroeid met reclame? Vormt reclame voor hun een soort levenslijn?

Daarom, beste vrienden, moet ik vaststellen dat ik oud aan het worden ben. Ik ben niet meer mee met de laatste trends. Ik geraak niet opgewonden van reclame die door mijn strot wordt geduwd. Ik voel mij niet onwennig als ik reclameblokken moet missen. Ik ben oud, bitter en niet meer van deze tijd. Neen, het wordt tijd dat ik de toekomst geef aan zij die het verdienen. Mij rest nog in een zetel te gaan zitten met een dekentje over mijn knieën, vijf keer met mijn lippen te smakken om dan met een krakerige stem te moeten klagen van "in mijnen tijd..."

Tja, iedereen moet zijn plaats kennen, niet?

Het bloed stuwt zich al vol spanning doorheen mijn aderen. Mijn tong streelt begerig de hongerige lippen. Morgen mag ik eindelijk weer de foltertuigen van stal halen en mijn rubberen schort ombinden. 's Avonds laat ik het monster in mij los om zich tegoed te doen aan onder andere maagdenbloed, sappige breinen en knapperige oogbollen. Zalig, zo een filmmarathon.

Inderdaad het is weer Halloween, hoogmis voor geesten, zombies, vampieren, weerwolven, parasieten en andere Dardenne-lookalikes. Hmmmm. Reden genoeg om een achtste deel aan mijn langstlopende blogserie te breien: Horror van bij ons.

Wat blijkt nu? Deze grote cineast was vorig seizoen te gast bij het één-programma De Jaren Stillekens met Erik van Looy. Even wat speurwerk en ziezo hieronder kan je dat fragment bewonderen.

Happy Halloween!

Al meer dan twee jaar ben ik de gelukkige eigenaar van een Nokia 6124c. Werkelijk een prachtig toestel! Je kan ermee SMS’en, een agenda bijhouden, spelletjes spelen en als kers op de taart bovendien ook nog telefoneren. Geweldig! Volgens de originele verpakking kan je er zelfs 2 megapixel foto’s mee trekken, maar dat is sterk onderschat. Jawel, ik heb ondertussen al zeker 10 foto’s gemaakt, als het er al niet meer zijn. Je moet dus niet alles geloven wat er op de doos staat, tiens.

Nu moet ik toegeven dat deze laatste functie mij wel voor een genante situatie heeft gesteld. Zo was ik op een doodgewone werkdag mijn GSM aan het synchroniseren met mijn laptop. Tja, soms doe je van dat soort dingen. Tussen de foto’s die tergend langzaam op mijn 17”-scherm verschenen, zat er daar toch een vreemde eend bij zekers. Eerst zag ik wat kroezelhaar, dan een duidelijk vlezig iets. Ik kon het niet direct plaatsen tot ik de rand van de wc-bril zag verschijnen.

Het is dat soort momenten waarop je jezelf beklaagt dat je mobieltje een ingebouwde flits heeft en dat je in een open landschapskantoor werkt. Ik let wel op als ik een volgende keer op ’t WC nog vlug een SMS’ke wil typen en per ongeluk de verkeerde toets indruk. Laat dit een stichtend voorbeeld wezen voor jullie allen.

Er is wel een probleem met mijn Nokia: hij is allesbehalve hip. In de huidige businesswereld staat dit resoluut gelijk met professionele zelfmoord. Getuige dit artikel uit De Standaard: 5 redenen waarom jij een iPad moet krijgen van je baas. Dit artikel maakt alles duidelijk en is bovendien een juweeltje van gewaagde, relevante en wereldverbeterende onderzoeksjournalistiek. Echt de moeite waard om even nader te bestuderen.

De Standaard vermeldt volgende redenen om de baas te laten betalen van je eigenste iPad:

Indruk maken op klanten

Inderdaad. Klanten vallenvan verbazing van hun designerstoel. Uiteraard zijn al je klanten wereldvreemde nozems uit Hottentottenland die nog nooit een automatische luchtverfrisser hebben gezien, laat staan het wonder der techniek dat de iPad eigenlijk wel is. Respect is een garantie, want als jij je geld geeft aan dit soort noodzakelijkheden, dan geeft dat uiteraard blijk van een volledig gebalanceerde managementstijl.

Klanten zijn aandachtiger

Vanzelfsprekend. Het scherm van een iPad is stukken kleiner dan het beeld dat uit een mondaine projector straalt. Je klanten moeten gezellig dicht bij jou komen zitten om de magische beelden te kunnen volgen die je met een sensuele beweging op het kleine scherm van de iPad tovert. Als de klant niet aandachtig blijft dan zit je voor ze het goed en wel beseffen per ongeluk over hun tepels te strelen. Hun volle aandacht heb je zowieso.

Opleidingen worden goedkoper

Zonder twijfel. Alle digitale cursussen open je in een wip en een zucht op je iPad. Allez, zolang ze niet enkel in pdf-formaat beschikbaar zijn. Of zolang ze niet in een Flash-wrapper gehuld zitten, zoals sommige tijdschriften. Maar natuurlijk zal exact die cursus die je nodig hebt wel in een iPad-waardig formaat te verkrijgen zijn. Zoals dat hyperpopulaire werk: “Hoe er slimmer uit te zien dan de hond van de buren in tien hapklare brokken.”

Vervangt je versleten laptop

Mais, bien sur. Je laptop gebruik je toch enkel maar om te simuleren dat je het druk hebt. Het voordeel van een iPad is dat zelfs dat simuleren niet meer hoeft. Je moet maar eens een mail proberen openen op dat Multi-touch-scherm of de juiste taak op je to do-lijst aan te frotten. Voor je het weet is het alweer middag. Na een tijdje ben je deze illusie van bedieningsgemak al zo meester, dat je ze als een ware Messias zal beginnen te prediken. Zalig.

Auw! Mijn rug

Eureka. Rugklachten en ziektedagen zijn van de baan. Iedereen weet immers dat je van werken moe wordt. Dus door gewoon wat met de iPad te klooien, ben je verzekerd nooit moe of arbeidsongeschikt te worden. Je zal wel merken dat je diverse obsessive-compulsive disorders zal ontwikkelen, zoals bijvoorbeeld het panisch wrijven over dagdagelijkse objecten zoals lichtschakelaars en microgolfovens, maar dat is iets wat -zeker bij management- als iets positiefs wordt ervaren. Win-win!

Heb ik nu genoeg gezegd over de Apple iPad? Neen, natuurlijk niet!

Volgende keer: Is het toeval dat de Multi-touch-schermen tegelijk zijn ontstaan met het woordje “swaffelen”?

[youtube http://www.youtube.com/watch?v=8IdXcD4X7bQ&fs=1&hl=en_US]