Ik ben al erg trots op het feit dat ik in mijn vorige 124 posts de scatologische uitspattingen tot een minimum heb kunnen beperken. Nu ja, er sukkelde wel hier en daar wel een werkwoordje tussen dat enige toiletaire activiteit suggereerde, maar dat was nooit echt met voorbedachte rade. Geloof me. Neen, ik had mij echt wel voorgenomen om mijn blog 'proper' te houden.
Iedereen moet kakken...Helaas, momenteel kamp ik duidelijk met een geval van overmacht. Weze dus gewaarschuwd dat wat volgt schaamteloos deze constipatoire situatie doorbreekt en leidt tot een diaree van termen die menig mens tot blozen zal brengen. Stop met lezen, nu het nog kan.
Trots is nu niet echt het gevoel dat bij mij opkomt als ik de eigen creaties overschouw die als hulpeloze drenkelingen tegen het porselein van de wc-pot liggen te swaffelen. In tegendeel zelfs, het kan voor mij niet snel genoeg gaan eens ik de knop van het waterreservoir heb beroerd en de bruine rakkers als door een Aqualibi-waterkolk uit mijn comfortzone verdwijnen. Bovendien heb ik zo het vermoeden dat ik niet alleen sta met dit gevoel. Sommige lui zijn zelfs zo gechoqueerd door hun materiële prestaties dat ze, waarschijnlijk al gillend, direct wegvluchten zonder de watercloset te beroeren. De volgende gebruiker van het sanitair kan hiervan getuigen.
Het is dan ook des te merkwaardiger te moeten vaststellen dat ik de laatste tijd een quasi-expert ben geworden in het beoordelen van de hoeveelheid, kleur, geur en consistentie van de doordeweekse kaka. Meer nog, ik heb zelfs een profiel samengesteld van de ideale kaka op basis van deze vier parameters. Zie dit als een soort kwalificatie vergelijkbaar met die van spaghetti. Ook kaka heeft zijn al dente equivalent, al raad ik ten stelligste af om dit te testen door hem tegen de muur te kwakken.
Uiteraard heeft deze pas verworven expertise te maken met het vaderschap dat ik mij recent heb toegeëigend. Als je zelf geen baby aan het opvoeden bent of opgevoed hebt, begrijp je vast niet waar ik het over heb. Maar zij die dit genot wel hebben ervaren, zie ik nu collectief beamend knikken. Niemand anders kan immers dat gevoel beschrijven van een dikke luier te openen en vol trots dat eerste creatieve product van zijn jongste spruit te zien, ruiken en voelen. Die ervaring van fierheid wordt door weinige situaties des levens overtroffen. Geniet er dus van.
Nog een kleine waarschuwing. "Ooo, wat een flinke meid! Dat hebt gij goed gedaan!", zijn echt wel uitspraken die enkel in deze context kunnen gebruikt worden wanneer ze gekoppeld zijn aan scatologische prestaties. Zeg niet dat ik je niet verwittigd heb.
Comments