Mijn blog

Je kan het Christopher Sholes, Carlos Glidden en Samual W. Soule moeilijk kwalijk nemen dat hun uitvinding uit 1867 zoveel lawaai maakte. Dat typisch getik en die harmonische bel zijn nu eenmaal onlosmakelijk verbonden met de schrijfmachine. Je kan zelfs begrip hebben voor het lawaai dat een modern toetsenbord nu nog steeds produceert. Het is mechanisch. Het is groot. En moet brute krachten kunnen weerstaan.

Piep! Piep! Piep! Piep! Piep!

Maar waarom die pseudo-nuttige toestelletjes zoals de BlackBerry een piepje moeten laten horen bij elke toetsaanslag? Dat is me een compleet raadsel. Meer nog! Ze zouden bij de uitvinder daarvan een containervol BlackBerry® Black™ 9700's rectaal moeten inbrengen, zodat zijn stoelgang een onuitstaanbare symfonie van hersendodende piepjes wordt. En dan druk ik me nog zachtjes uit!

Enkele dagen geleden zat ik in de wachtruimte van de luchthaven van Zurich te wachten op mijn vliegtuig. Begon er daar toch iemand op zijn Zwarte Bes te tokkelen, zekers. En nog geen kort tekstberichtje. Neen! Hij was Tolstoj's Oorlog en Vrede in morse aan het doorzenden naar zijn medesociopaten, begot!

Eerst kon ik er nog wel tegen, maar toen dat gepiep maar bleef duren, was concentratie helemaal weg. Ik was nochtans een interessant artikel aan het lezen over hoe kleine bosapen wijfjes lokken door het roepen van "booooring"! Maar dit terzijde.

Ik stak het tijdschrift weer in mijn tas en keek wat rond...

Wat ik zag was onvoorstelbaar!

Terwijl ik was ondergedompeld in mijn vaklectuur was de ruimte volgelopen met dat typisch publiek-dat-onderweg-is. Maar hoe angstwekkend dit beeld al mag zijn, dat was nog niet het ergste! Neen, elk lid van die troep keek richting BlackBerry-schorriemorrie met een blik die zonder uitzondering een ding uitstraalde: moord!

Inderdaad, mocht ik op dat moment een container vol BlackBerry's bij de hand hebben gehad, het had me weinig moeite gekost voldoende vrijwilligers te mobiliseren om mij te assisteren bij het toedienen van een onvrijwillig, maar hoogtechnologisch lavement.

Piep. Piep. Piep. Piep.

Stilletjes naderden we ons prooi. Enkelen lieten een zacht gegrom horen.

Piep. Piep. Piep.

Onze collectieve schaduw bedekte de ik-ben-hip-want-ik-swaffel-met-mijn-mini-toetsenbord-veertiger.

Piep. Stilte. Piep. P... i... e... p... Stilte.

Het slachtoffer keek op. Angst in de kleine kraaloogjes. En dan...

...als een bezetenen: Pieppieppieppieppiep...

Maar zijn noodberichten konden niet meer baten.

Het was nadien aanschuiven aan de toiletten om onze handen te wassen. En bloed maakt toch zo'n vlekken.

Na wat prutsen met twee camera's in Adobe After Effects en wat kwistig sterretjes rond te gooien is mijn eerste animatie in stereografisch 3-D klaar. Je hebt er wel een blauw-rood 3-D brilletje voor nodig en stelt best de video in op hoogste resolutie. Het is geen Avatar, maar je moet ergens beginnen, he.

[youtube http://www.youtube.com/watch?v=WLenlmYx-KY?rel=0&hd=1]

Tijd voor een quizvraag: wat zou het moordwapen kunnen zijn in een film uit 2006 met als titel Vacuum Killer? Hmmm. Geen gemakkelijke, niet? Ze zouden toch niet willen suggereren dat de moordenaar met een stofzuiger rondloopt en daarmee mensen om zeep helpt? Neen, toch?

Jawel, de grote eer om als eerste een stofzuigermoordenaar te laten optreden is voor deze Belgische horrorprent van Christophe Lamot alias Doctor Chris.

Wanneer Chris Burst, een jonge laboassistent, een experiment uitvoert om zijn recent overleden moeder weer tot leven te wekken, verliest hij zijn rechterarm in een explosie. Hij vlucht naar een drugshuis en onder invloed van God weet welk chemisch spul monteert hij een stofzuiger aan de stomp van zijn arm. Hij besluit de wereld een grote schoonmaakbeurt te geven als de Vacuum Killer.

Nu hoor ik ja al luidop denken: "Waarom ben ik niet zelf op dat idee gekomen?" Wel, de kans is groot dat jij geen vaste klant bent van een drugshuis, waar de regisseur vast en zeker klant aan huis was (als je me niet gelooft: surf even -ik benadruk "even"- naar zijn myspace-pagina).

Maar allez, ik hoop toch dat ik die film ooit ergens te zien zal krijgen, dus mocht iemand deze dvd in zijn collectie hebben: geef maar een seintje!

Zoals beloofd: vandaag een videoblog die niet over zoiets onzinnigs handelt als speelgoedgeweertjes.

Er kunnen niet genoeg wetten zijn! Daarom juich ik ook volmondig het nieuwe initiatief toe van onze grote leiders: Alle katten steriliseren en registreren. De Federale Overheidsdienst Volksgezondheid werkt aan een plan om alle katten in ons land te identificeren, registreren en steriliseren.

Stap 1: Identificatie

Het heeft vier poten, een in verhouding vrij lange staart, snorharen en het zegt miauw als je er tegen trapt. Neen, identificatie lijkt mij niet echt een groot probleem te zijn.

Stap 2: Sterilisatie

Nu kan je niet alle katten steriliseren, juist omdat er ook katers zijn. Katers, die castreer je. Katinnen, die steriliseer je. Maar ja, dat is nu echt een detail. Je kan immers moeilijk verwachten van een woordvoerder van de Federale Overheidsdienst Volksgezondheid dat hij met kennis van zaken spreekt.

De gemiddelde prijs voor de sterilisatie van een kattin bedraagt €90 en voor de castratie van een kater €47. Stel dat er evenveel kattinnen als katers zijn, dan kost sterilisatie/castratie per jaar een kleine 14 miljoen euro. Dat is exact het bedrag van de verkiezingscampagne van alle Vlaamse partijen te samen. Peanuts, dus.

Alles is natuurlijk relatief. Een volledig gratuite vergelijking: de Vlaamse Regering heeft beslist om het nijpend tekort in de kinderopvang te verhelpen met een investering van 5 miljoen euro. Mooi in verhouding, dus.

Stap 3: Registratie

Uiteraard, als je wil weten welke kat nog moet geknipt worden, dan moet je ze registreren. Met een kattenpaspoort als het ware. Dat heeft alleen maar voordelen.

Alhoewel?

Die wachtlijnen bij het stadhuis zijn nu al zo lang. Stel dat iedereen nog eens zijn kat gaat sturen? Ai. Ai. En al die mensen die eigenlijk hun kat moeten sturen, maar in plaats daarvan gewoon hun kat sturen. Als dit gebeurt, creëer je een serieuze discriminatie. Een ganse reeks katten die maar in het rond liggen te neuken, terwijl die gelegaliseerde poezen enkel gefrustreerd kunnen toezien (en nog niet eens aan hun ballen kunnen likken). Een schande.

Neen, als je voor deze problematiek een voorstel maakt, dan moet het op zijn minst afdwingbaar zijn. Met een kattenpolitie bijvoorbeeld, die deur aan deur gaat om de jonge katjes in het donker te knijpen en te checken of ze wel degelijk een poes zijn geworden. Nog eens 20% overhead op het hogervermeld bedrag. Go girl!!

Maar al bij al is dit zoals gewoonlijk een prima overwogen en doordacht voorstel! Ik stel voor om in dezelfde creatieve flow ook alle muizen en ratten te castreren en steriliseren, en ook alle kakkerlakken, eksters, Vlaams Belang-stemmers, Didier Reynders en waarom ook niet: die andere tuimelaar aan de Belgische kust.

*De redeneerfout hier is dat na het eerste jaar er al 10% minder potentiele kweekkatten zijn, maar dat is een aanname die acceptabel is, juist omwille van het feit dat het in een voetnoot wordt geduid. Voila.

Ik ben weer een gelukkig mens. Gisteren heb ik met succes twee armoedige DDR2 geheugenbankjes van 500MB vervangen door 4 kolossen van 1GB. Nu is dat een operatie waar ik telkens met een onzeker gevoel naartoe leef, omdat ik toch vrees die tere chips met de brute, mannelijke kracht van mijn statische elektriciteit te roosteren. Maar ik had mijn voorzorgen genomen en mezelf een anti-statisch polsbandje aangedaan. Zeer verstandig. En sexy. Zo met een spiraalsnoer. En krokodillenklem. Yeah!

Toch volgt er nog altijd een spannend moment wanneer je na het monteren de pc weer aanzet. Deze keer bleef gelukkig het gevreesde bios-gepiep uit en startte mijn computer netjes op. Meer nog, ik merkte dat hij bij het opstarten al een gelukzalig gespin liet horen. Mijn computerken was weer tevreden. Mocht hij een bos haar hebben gehad dan had ik er vol contentement wat in geroeffeld. Ja, ook ik was erg blij!

Je begrijpt dat ik van puur geluk begon rond te huppelen in de kamer, al zingend van la-di-di, la-di-da, en dat vooral omdat ik erbarmelijk weinig liedjesteksten van buiten ken. Voor iedereen met een nogal visueel gedreven verbeelding: ik droeg toen enkel nog een onderbroek omdat je typisch geheugen vervangt net voor het slapengaan, dat is evident. Die onderbroek geldt op zo een moment vooral als beveiliging tegen onvoorziene omstandigheden, want alhoewel een computer voornamelijk uit micro-elektronica bestaat, bevat het nog steeds opvallend veel roterende onderdelen. Daar kan ik van meespreken, maar dat is voor een andere post...

Soit, die nacht droomde ik over onze grote vriend Bill Gates, die als een bezetene liep te verkondigen:

"640K ought to be enough for anybody."

Dit is zijn onovertroffen uitspraak uit 1981 die in de analen van de computergeschiedenis op een speciaal daarvoor vergulde bladzijde prijkt. Wat hebben we daar vroeger om gelachen. Die Bill, toch!

Alleen, deze quote blijkt achteraf volledig verzonnen te zijn. Er bestaat immers nergens een correcte referentie naar deze uitspraak. Bill zegt zelf:

"Meanwhile, I keep bumping into that silly quotation attributed to me that says 640K of memory is enough. There's never a citation; the quotation just floats like a rumor, repeated again and again."

Da’s inderdaad spijtig. Het was zo een sappige uitspraak. Nu ja, ik heb alvast weer een performante computer, dat is wat telt. Vanavond drapeer ik er mijn zwarte pruik op, zodat ik eens goed in zijn haar kan roeffelen... nem!

En dan… dan zie je dat de helft van je rijst nog gevangenzit in het Guantanamo van de rijstzakjes. Nog een laatste reddingsactie kan maar een paar zieltjes bevrijden. Uiteindelijk vliegen er nog behoorlijk veel samen met het zakje de vuilnisbak in.

Waarom kan ik mij niet van de indruk ontdoen dat dit allemaal niet meer van deze tijd is? Na alle technologische revoluties, zitten wij nog steeds te knoeien met die banale rijstzakjes.

En dan zwijg ik begot nog over die kant-en-klare-maaltijden in plastic zakjes…

En voor wie dacht dat ik in mijn vorige blog de grenzen van onnozelheid had bereikt: hier het bewijs dat het allemaal nog veel erger kan!

Ik beloof het: mijn volgende videoblog zal van een hoger niveau zijn.

[Hopelijk heb ik tegen dan wat extra geheugen in mijn computerken gestoken...]

Politiek en macht zijn twee handen op een buik. Dit verband lijkt overduidelijk. Op het eerste zicht. Want zou het niet kunnen dat politiek eigenlijk niet meer is dan een illusie van macht? Dat het ganse politieke bestel zichzelf in stand houdt juist omwille van hun collectieve angst om hun machteloosheid toe te geven?

Neem nu het simpele voorbeeld van een banenplan. De regerende partij lanceert een plan om de werkloosheidscijfers te doen dalen. Het resultaat? Oftewel neemt de werkloosheid af, oftewel mislukt het plan en neemt de werkloosheid toe (of stagneert). De oppositie wijt het mislukken typisch aan de incompetentie van de regering, terwijl deze laatste de schuld op de economische recessie zal steken. Lukt het plan, dan zie je de regering zichzelf op de borst kloppen, terwijl de oppositie dit afdoet als het eenvoudige gevolg van de economische groei.

Dit terwijl de waarheid veel eenvoudiger is. Wat de regering ook doet, het heeft globaal gezien geen sikkepit effect op de economie, juist omdat de economische realiteit is wat het is.

In een democratie laat de economie zich immers door niets sturen. Niets. Nada. Nothing.

Wat de regering ook deed: Renault sloot zijn deuren, DHL trok het land uit en Interbrew viel in buitenlandse handen. Hoe luid het parlement ook kakelt, Suez zal onze energiemarkt blijven uitbuiten en ons te dure energie blijven aansmeren. De echte macht ligt niet in de wetstraat, maar bij de corporates of multinationals.

Ook op sociaal gebied loopt een beleid van de regering steevast de feiten achterna. De meest gewaagde ‘beslissing’ die er de laatste jaren werd genomen, blijkt het rookverbod in de horeca te zijn. En dat was slechts in sterk afgezwakte vorm mogelijk, juist omdat de bevolking er eindelijk klaar voor was. Belastingsfraude en zwartwerk aanpakken daarentegen, dat proberen ze al jaren, zonder ook maar enig succes.

Zelfs de problemen die de politiek zelf doet ontstaan, krijgen ze niet opgelost. Brussel-Halle-Vilvoorde heeft slechts een ding onomstotelijk bewezen: politiek is machteloos.

En het ergste is: we kunnen het hun helemaal niet kwalijk nemen! Immers, wie zijn het die al die grote verwachtingen bij hun neerleggen? Wie is het die om de haverklap roept dat de politiekers dit maar moeten oplossen?

Wij, natuurlijk! Het volk! Wij zetten hun zo graag op een voetstuk, om ze er nadien te kunnen afduwen. We maken er superhelden van, tot het duidelijk wordt dat ze helemaal niet kunnen vliegen.

Daarom: hou op met op de politiek te kakken! Door te schreeuwen dat het allemaal knoeiers zijn, geven we telkens impliciet de bevestiging dat zij het zijn die de problemen voor ons moeten oplossen. Dat voedt enkel maar hun ego en geeft hun bovendien de motivatie om zichzelf schromelijk overdreven lonen uit te betalen. Jawel, want daar zijn ze dan weer wel machtig genoeg voor.

Uiteindelijk is de politiek niets meer dan een administratief organisme. In een democratie geldt immers nog steeds dat de staat zich moet aanpassen aan de realiteit en niet andersom. De staat ten dienste van de bevolking, niet? Daarover waken is de taak van onze parlementariërs. Eens ze dit weer ten volle beseffen, en blijk geven van de nodige nederigheid jegens de bevolking, dan pas verdienen deze dienaars weer ons volle respect.

Toch knap, hé. Een hele post over politiek, zonder dat onderhuidse kankergezwel van een Didier Reynders te vermelden.

Het geeft je toch een warm gevoel vanbinnen als ziet hoe grote rampen mensen kunnen verenigen. In een mum van tijd worden hulpacties op touw gezet. Dan laat de mens zich van zijn mooiste kan zien. In enkele dagen wordt een massa geld ingezameld om de hoogste nood te verhelpen. Je duikt zelf in je geldbeugel want alle beetjes zullen helpen om de huizen van de slachtoffers weer op te bouwen.

Er zijn talrijke voorbeelden van deze wereldwijde solidariteit: de Tsunami op 26 december 2004, orkaan Katrina op 23 augustus 2005, de aardbeving in Haïti van 12 januari 2010, de overstromingen in Pakistan van augustus 2010...

Wacht eens even? Pakistan? Overstromingen?

Ok, het is een item in het Journaal... onder de rubriek buitenland, net achter de waterschade in Oost-Europa. De beelden zijn kort, maar dramatisch.

Solidariteitsacties?

Ik heb er nog geen gezien.

Misschien is de omvang van de ramp niet zo groot?

Euhm... 13,8 miljoen mensen zijn getroffen.

Nu ja, ze zullen zich wel redden, zekers?

Het zijn weer de armsten die dakloos geworden zijn en Pakistan is nu niet echt een land met grote welvaart.

Ah, ze zijn enkel hun huizen kwijt?

Bijna alle landbouwgebieden staan onder water. Een volledige oogst is verloren.

Dan zal de staat wel helpen?

Pakistan kan onmogelijk het geld ophoesten om 13,8 miljoen monden te voeden.

En de Wereldbank dan?

Die geeft enkel leningen uit. En die moeten nadien ook terugbetaald worden. Het is en blijft immers een bank. Met dat geld moet Pakistan dan voedsel kopen in het buitenland, waardoor de marktprijs weer serieus gaat stijgen. Bovendien verdienen de rijkere landen dan aan die ramp, hetgeen ethisch gezien gewoon schandalig is... pure smeerlapperij!

Oei!

Inderdaad, zeg dat wel. Zelfs in komkommertijd is dit soort ramp niet belangrijk genoeg om mensen aan het denken te krijgen. Een façade van een presidentsverkiezing in Rwanda krijgt begot meer duiding.

En waarom?

Wie zal het zeggen? Pakistan is alvast geen populaire vakantiebestemming zoals Haïti of Thailand. Misschien geven we enkel geld als we er nadien gezellig in de zon kunnen gaan zitten.

Maar er is hoop! Het Rode Kruis zamelt giften in op het rekeningnummer 000-0006566-67 (met vermelding "Pakistan"). Ik vond 000-0000012-12 toch een stuk handiger.