Mijn blog

“De aarde beefde in Japan met als gevolg een paar probleempjes met kernreactoren.” Een uitspraak die minstens in aanmerking komt voor het understatement van de week. Maar om daarom nu direct als kiekens zonder kop te gaan kakelen en beweren dat we zo snel mogelijk van die kernenergie af moeten, dat is wel héél erg kort door de bocht. Zucht!

De prijs van de welvaart?

Begrijp me nu niet verkeerd: ik ben geen fan van kernenergie, in tegendeel zelfs. Deze manier van energieopwekking legt een redelijk grote hypotheek de wereldbevolking en is in dat opzicht enorm onethisch. Maar laat ons niet hypocriet doen: er is simpelweg geen goed alternatief. De meest optimistische scenario’s geven immers aan dat we -mits ernstige inspanning- ten vroegste pas in 2050 alle nucleaire energiegeneratoren kunnen stilleggen, omdat het tot dan zal duren eer er voldoende alternatieven beschikbaar zijn (Groen! denkt aan 2025, maar komaan... be serious). En in de tussentijd?

Minder energie verbruiken, misschien? Inderdaad, zo simpel is de oplossing. Dat al die mensen die nu roepen dat kernenergie veel te gevaarlijk is eens stoppen met die exuberante hoeveelheden energie te verbruiken. Al die gsm's, tablet-pc's, lcd-schermen, elektrische wagens... er komt maar geen einde aan. Verwacht wordt dat dit verbruik enkel maar gaat stijgen. En dit is simpelweg niet lang meer uit te houden. Maar dat willen ze niet snappen, natuurlijk!

De economische realiteit is hard en onbuigbaar: als je luxe wil, dan zal je er een prijs voor moeten betalen. Om de welvaart te garanderen, neem je nu eenmaal berekende risico’s. En dan moet je niet klagen als het mis loopt, hé. De ironie is dat door de stijgende energiebehoefte er nog meer kerncentrales nodig zullen zijn!

Maar, als het van mij afhing zetten we allemaal een paar stappen achteruit en gaan we terug naar een situatie waar de mens weer meer in evenwicht leeft met zijn omgeving. Maar het hangt (gelukkig) niet van mij af en mijn visie is trouwens redelijk onrealistisch. En als ik op de koop toe nog durf beweren dat onze ‘vrije’ economische waarden mij gestolen kunnen worden, dan noemt men mij zonder morren een vuile communist. Dus neen, dat zal je mij niet horen beweren... alhoewel ik er wel van overtuigd ben.

Soit, met deze hypocrisie heb ik ondertussen al leren leven. Maar het kan erger...

Naar aanleiding van de reportage van Panorama op één over de Belgische energiemarkt heb ik op drie verschillende plaatsten de ‘luide’ stem van het volk nog eens mogen aanhoren: bij de kapper, in een stripwinkel en in de fitness.

“Het is toch schandalig dat het zinkbedrijf Nyrstar door een te hoge energierekening uit België dreigt weg te trekken”, gaf telkens voedsel aan de collectieve verontwaardiging.



Een bittere werkelijkheid: in de economie moemen ze dit een berekend risico. Learn to deal with it.

Nu breekt toch mijn klomp? In hemelsnaam, wat heeft een zinkbedrijf in België verloren? Dat soort bedrijven slokt gigantische hoeveelheden elektriciteit op. Energie die in België per definitie vanuit het buitenland moet ingevoerd worden omdat wij dat zelf niet kunnen (of willen) genereren. Dit is toch te zot voor woorden. Ok, er werken daar honderden mensen, maar is dat nu net niet dé uitdaging voor ons landje om de ‘oude’ industrie te vervangen door ‘nieuwe’?

Allez mannekes: ArcelorMittal, Aperam Stainless, Umicore, Aurubis, Nyrstar, Solvay en Tessenderlo Chemie, dat zijn 7 bedrijven die samen zomaar even 13% van het Belgische energieverbruik vertegenwoordigen.

Dit soort energiemonsters plaats je op locaties waar een natuurlijke bron van energie aanwezig is. Wat dacht je van bijvoorbeeld langs een waterkrachtcentrale? Maar begot, toch niet in België, een landje waar het nu al een probleem is om genoeg energie op te wekken voor de eigen bevolking.

Dit noem ik pas echte hypocrisie! En daar word ik nu eens kwaad van, se!

Zaterdag, 12 maart om 16:05 in de Belgacom-winkel:

"Ik ben mijn gsm kwijt."

"Ai, dat is niet leuk. Maar ik kan alvast je een nieuwe SIM-kaart maken. Da’s toch al iets, hé."

"En de oude blokkeren?"

"Dat gebeurt automatisch bij een nieuwe kaart. Wat is je nummer?"

Een corporate SIM-swap... maar meneer toch. Wat vraag je nu?

"0479/63 82 87, maar het is een gsm van mijn werk. VRT."

"Oei, een corporate, dus. Dat kan problemen geven, maar laat mij eens bellen."

De sympathieke jongedame neemt de telefoon op en belt de helpdesk.

"Hallo, center 1254 hier. Ja, Irene?", zegt ze ondertussen met een bezorgde blik naar mij kijkend. Die Irene is duidelijk geen gemakkelijke. "Ik heb hier een SIM-swap. 0479/63 82 87. Wie? Dat betwijfel ik." Ze kijkt me aan en stelt vast: "Jij bent duidelijk niet Josianne Vercasselt." Ik knik van neen. "Of Pierre Segers, misschien?" Nope. "Je nummer is toch 0479/63 82 87?"

Oei, ik schrik en begin te twijfelen. Vlug grijp ik naar een papiertje en schrijf mijn nummer op. Inderdaad, het is 0479/63 82 87. Geen twijfel mogelijk. Ik onthoud zeer moeilijk cijfers, maar als ik ze opschrijf of geschreven zie staan lukt dat een stuk beter. Iets met een visueel geheugen, vermoed ik.

"Geert Daelemans", probeer ik nog te helpen.

"Geert Daalman", herhaalt het meisje. "VRT", voegt ze er nog net aan toe. Haar gezicht vervormt zich tot een grimas. "Maar dan kan je ze op z'n minst toch blokkeren?" Ze trekt een pruillip en hangt op.

"'k Had pech. Die Irene, da's een moeilijke. Maar ik bel wel terug en met een beetje geluk heb ik dan iemand anders aan de lijn, die wel wil helpen." Ze schiet direct 10 plaatsen omhoog in mijn achting. Terwijl ze het nummer kiest, houdt ze het andere hand al klaar om direct af te leggen als het weer die Irene is.

"Hallo, center 1254 hier. Met wie spreek ik?" Wachten. "Ja, maar met wie spreek ik?" De paniek slaat toe. "Ah, Naomi. Ik had je niet herkent. Ik heb hier een corporate SIM-swap..." Stilte. "Dat weet ik, maar 't is weekend." Stilte. "Salut!" Ze legt de hoorn weer in de haak. "Activeer dat dan toch, trut!", zegt ze nog in het ijle.

"Tja, het zal niet lukken. Maar ik heb geprobeerd, hé." Dat kon ik beamen. Ze had er alvast een fan bij. "Maar ik geef je een gratis belkaart plus een nieuwe SIM-kaart. Zo zou je straks zelf eens kunnen proberen de SIM-kaart te activeren. Als je het klantennummer bij je hebt, wil dan nog wel eens lukken. Veel succes."

Ik was nog nooit zo gelukkig met het niet-oplossen van mijn probleem. Het initiatief dat het meisje vertoonde om mij toch nog te helpen was hartverwarmend. Zo moesten ze allemaal zijn.

"Nen dikke mercie voor al die moeite", zeg ik nog en loop de winkel uit.

Om mijn verhaal helemaal af te maken: thuisgekomen belde ik met mijn gratis belkaart naar de Proximus-helpdesk, deed mijn verhaal opnieuw en kreeg als simpel antwoord: "Dat doen mij normaal gezien niet voor corporates, maar omdat het weekend is, regel ik dat wel!" En zo gebeurde. Mijn SIM-kaart is nu weer actief en ik een tevreden klant.

Het mag ook gezegd worden: Proximus, jullie hebben prima mensen in de winkels staan. Chapeau!

Ze opende haar ogen. Eerst begreep Sofie niet goed waar ze was. Toen haar zicht zich langzaam had aangepast aan de duisternis, werd het duidelijk dat ze in het bed van haar ouders lag.

De nacht voordien was Sofie in het ziekenhuis weer bij bewustzijn gekomen. Ze had genoten van dat magische moment. Het was mooi om die verbazing in de ogen van haar ouders te zien omslaan in glinsteringen van blijdschap. Bij die warme knuffels met ma en pa flakkerde de hoop weer op dat alles goed zou komen. Het was immers jaren geleden dat ze haar ouders nog eens hand in hand had gezien. Zelfs het sluimerende monster achter het gezicht van haar vader leek spoorloos verdwenen. Enkel toen Sofie naar bed moest, kreeg de pijn weer vat op het jonge meisje.

"Neen, mama. Mag ik niet bij jullie komen slapen?"

Alhoewel haar kamer ondertussen weer helemaal opgeruimd was, zou ze nog liever op de koude vloer in de keuken slapen dan in haar eigen bed. Sofie was ervan overtuigd dat haar ouders nooit zouden begrijpen wat er die nacht echt gebeurd was, maar zolang die kastdeur niet volledig gebarricadeerd werd, zette zij geen stap in die kamer.

Dus lag ze nu tussen haar beide ouders in, naar het plafond te staren. Het vage schijnsel van de maan kroop tussen de gordijnen door en toverde de slaapkamer om in een waar schimmenspel. Naast het bed stond een langwerpig stuk spiegelglas, dat papa nog moest ophangen in het dressoir. Ernaast waren nog een paar verhuisdozen gestapeld en enkele zakken met winterkleren. Twee opgerolde tapijten leunden schuin tegen de muur en hielden het weinige licht uit de hoek van de kamer. Al haar aandacht werd naar die duisternis gezogen. Het leek wel een grot. Het zwart begon te dansen en leek steeds meer van de kamer op te eisen.

Plots was Sofie er zeker van dat het beest de kamer was binnengedrongen. En ja, de kamerdeur stond op een kier. Had papa die daarstraks niet dichtgetrokken? Ze klemde het deken vast in haar handen en trok het naar zich toe. De zware ademhaling van haar vader, die daarstraks nog geruststellend klonk, schuurde onheilspellend door de ruimte. Bewoog daar iets in de hoek? Een bleke klauw greep het tapijt vast. Sofie sloot vlug haar ogen. Die waanideeën moesten ophouden.

Met dichtgeknepen ogen ging Sofie terug liggen, trok het deken tot over haar kin en duwde zich dicht tegen haar moeder aan. Even durfde ze door een spleetje van haar ogen kijken en zag de achterkant van haar vaders ronkende hoofd. Dan werd plots alles stil. Sofie had net angstig haar kussen tegen de kin getrokken toen het lichaam van haar vader begon te bewegen. Hij draaide zich langzaam om en keek haar met indringende ogen aan.

“Kan je niet slapen?”, vroeg hij met een wat hese stem.

“Neen”, ze kon amper een zucht van opluchting onderdrukken.

“Zal ik wat melk gaan opwarmen?”

“Dat is goed,” antwoordde Sofie, nu weer helemaal tot rust gekomen. Had ze werkelijk gedacht dat haar vader bezeten kon zijn? Nu bekroop haar echt de behoefte hem een dikke knuffel te geven, maar hij zat al rechtop in bed. Hij tastte naast het nachtkastje en het nachtlampje sprong aan.

“Ik ben zo terug,” zei hij en slenterde vermoeid de kamer uit.

In het licht van het lampje nam de kamer weer een meer vertrouwde vorm aan. Onder de opgerolde tapijten zat helemaal geen monster verborgen. Die klauw was gewoonweg een loshangend stuk van het touw dat de rol tapijt bij elkaar moest houden.

Ze viel bijna weer in slaap toen haar vader een kop hete melk onder haar neus duwde.

“Drink uit, dan zal je wel beter slapen, schat.”

De melk deed haar goed. Ze voelde alle spanning uit haar lichaam sijpelen.

“Klaar? Geef maar hier.” Haar vader zette de lege kop op het nachtkastje en knipte het licht uit.

Sofie zat nog steeds rechtop in bed en kon zien hoe haar weerspiegeling in de spiegel met een klik in een schim veranderde. De duisternis had alle dreiging verloren. Ze voelde zich loom en slaperig. Knipperde nog even met haar ogen en vlijde zich neer op haar warme plekje tussen ma en pa. Nog even dacht ze na over die spiegel. Haar weerspiegeling. En die o zo herkenbare ogen. Ogen onderaan het spiegelglas. Ogen van het monster. Het monster onder het bed. Maar deze gedachten werden resoluut verdrongen door de slaap en zorgden ervoor dat Sofie maar half bij bewustzijn was toen het beest op het bed sprong, haar bij de keel greep en Sofie de kamer uitsleurde. Ook het hels gillen van haar moeder leek van een andere wereld te komen.

WORDT VERVOLGD

Nu moet ik toch mijn excuses aanbieden. In mijn vorige post waagde ik mij aan het toewensen van ’s werelds meest bloederige aambeien aan een huppeltrut die denkt dat Amnesty International gelijk staat aan een doorsnee bank. Tot mijn grote scha en schande kom ik, na een korte bezinning, tot de vaststelling dat ik door deze uitspraak mijn eigen principes schromelijk met de voeten treed.

Ik moet echt ophouden met al die gewichtige uitspraken!

Denk bijvoorbeeld aan die miljoenen mensen die dag in dag uit last hebben van ontstekingen aan de poep. In één ruk scheer ik deze sukkelaars met hun sukkel-aars over dezelfde kam als crapuleuze bedriegers zoals Irene Khan. Alsof het krijgen van uitgezakte rectale bloedvaten een immanente gerechtigheid zou inhouden. Neen! Driewerf, neen! Dat wil ik niet gesuggereerd hebben! Daarvoor betalen we immers die gebruskeerde aarsbisschop Léonard, niet?

Daarom ook trek ik mijn eerdere weinig subtiele uitspraken voor de volle honderd procent in. En dit vooral als blijk van eerbied voor al die onschuldige aambei-patiënten. Mea culpa.

Maar weet wel, zo gemakkelijk komt die Irene Khan hier niet mee weg. Neen, helemaal niet. Na een medisch encyclopedie te hebben geraadpleegd om er absoluut zeker van te zijn dat ik weer geen bevolkingsgroep te kakken zet (excusez le mot), heb ik voor deze knuppelpeer een volledig custom-made ziektebeeld klaar.

Op het gevaar af dat mijn lezers een nieuwe, bedenkelijke trend beginnen te ontdekken in mijn vernieuwde blog, pleit ik voor het volgende: Irene Khan mag van mijn part een aandoening krijgen waardoor ze om het half uur een gigantische, vette scheet laat. En dan heb ik het hier niet over de pfieeeet-wind, maar een decibelmetervernietigende, tot kilometers in de verte hoorbare knalvariant. Door de onderdruk die deze gasontsnapping genereert, ontstaat er dan ter hoogte van het rectum een megasterk vacuum, waardoor alle huid naar binnen wordt gezogen. Aan de mond gebeurt dan net het omgekeerde waardoor Irene in enkele seconden tijd helemaal binnenstebuiten wordt gekeerd. Bij de volgende scheet gebeurt dan het omgekeerde. En zo verder. Dat zal haar leren.

Tot zover deze rechtzetting.

Geen betere plek dan deze om het eens over aambeien te hebben. Vorige woensdag sprak huisdokter Jacobs in het één-programma Ook getest op mensen nog over dit sappige onderwerp. En of het boeiend was? Mijn gedacht!

Een goeie raad: pers niet te hard!

Wist je dat er naast de sluitspier nog een tweede verdedigingslinie bestaat die de darmsappen -alsook de iets meer vaste materie- uit het onderbroekje moet houden? Jawel, een netwerk aan dikke bloedvaten zorgt net achter de sluitspier voor een extra barrière. En als met deze knossel aan adertjes iets misloopt, dan krijg je inderdaad... aambeien!

Door een te harde stoelgang moet de sukkelende toiletzitter serieus meer druk zetten. Hierdoor verhoogt de kans dat deze bloedvaten worden uitgerokken en in extremis zelfs beschadigingen kunnen oplopen. Dit alles kan ervoor zorgen dat het darmvocht naar buiten lekt waardoor er ontstekingen kunnen ontstaan. En voila, de fun begint!

Het kan zelfs gebeuren dat je bij het persen die aambeien naar buiten duwt. Smakelijk! Dokter Jacobs geeft de tip om in dat geval ze simpelweg met de vinger netjes weer naar binnen te duwen. Nice. Maar voorkomen is natuurlijk beter dan genezen. Drink daarom voldoende water en eet genoeg vezelrijke voeding. Een sappige stoelgang is inderdaad goud waard (niet letterlijk natuurlijk, maar soit...).

Maar alle gekheid op het potje: aambeien zijn zeker geen lachertje en die wens je dus ook aan niemand toe! Maar zoals altijd is hierop wel minstens één uitzondering. Er is namelijk een vrouw die ik zonder scrupules 's werelds grootste aambeien mag toewensen! Zo groot zelfs dat er geen broek ruim genoeg zit om die bloederige knobbels te verbergen. Bovendien, mocht ze haar eigen team dag in dag uit aan het koteren zetten, dan nog zou het totaal onmogelijk moeten zijn om die stinkende prut terug in haar kont te frotten.

Een mensgeworden aambei?

Ik heb het hier over Irene Khan (54). Zij trad in 2001 aan als de zevende secretaris-generaal van Amnesty International. Haar grootste dada tijdens haar regeerperiode was dat AI zich ook moest inzetten voor armoedebestrijding. En dit nam zij zeer letterlijk, want toen ze zelf in 2009 troonsafstand deed, kreeg ze het kleine bedrag van 600.000 euro als premie uitbetaald. Nu ja!

En dat vind ik pas echt een mensenrecht: crapuul dat zich bij een hulporganisatie dit soort premies toe-eigent, verdient niets beter dan een paar kilo aambeien extra!

Op een mooie winterddag vroeg een toevallige voorbijganger mij wat ik nu eigenlijk bedoelde met die Gebruuskeerde Aars.

"Wel," vertelde ik de aardige man, "dat is nu toevallig dat u mij die vraag stelt. Ik wou ze immers net gaan beantwoorden."


Shake that arse, babe... woo woo!

"Alleraardigst!", riep de man zonder schroom en maakte spontaan een sprongetje van geluk.

"De Gebruuskeerde Aars is een blog. En, niet zomaar een blog. Nee, een blog die alle andere overbodig maakt. Of, nee, nee. Het is al het overbodige dat een blog maakt. Ach, nee, nu zeg ik het weer verkeerd. Het is natuurlijk al blog wat overbodig maakt. Tja. Heum. Een blog, dus."

"Wonderbaarlijk!", kirde de man voldaan en liep weer met zijn kluitje in het riet.

Dit alles om maar te zeggen:

Welkom in de Gebruuskeerde Aars!

183 posts. 420 reacties. Dat is wat er overblijft van 1 jaar lang bloggen. Toen ik op 4 maart 2010 sprak over "een onweerstaanbare drang om mijn eigen blog te schrijven", had ik voor mezelf het doel gesteld om dit een jaar vol te houden. En zo geschiedde...

Vandaag wordt "Geert blogt" ten grave gedragen.

Nu een jaar later schrijf ik op dit eigenste moment (ervan uitgaande dat al mijn lezers nu over mijn schouders meekijken... duidelijk nog een restant van mijn paranoïde fase, maar daar zwijg ik best over... want ze luisteren mee) inderdaad het laatste postje voor dit experimentje. Jawel, het einde van “Geert blogt” is nabij.

Maar wees niet bedroefd: er is nog leven na mijn blog! Nu zal je eindelijk weer tijd hebben om met vrienden aan de toog te hangen, om maar iets te noemen. Of op je lief te kruipen en... die kapotte lamp te vervangen. Er lacht je weer een tijd van vrijheid en blijheid toe. Het juk van om de andere dag naar mijn blog te klikken en daar door mijn onbegrijpelijke talen- en hersenkronkels te worstelen valt van je schouders.

Ook voor mij betekent dit een terugkeer naar de rust en hoef ik niet meer dag in dag uit alert te zijn voor mogelijke blog-topics. Alhoewel... het leven is één groot bad aan onderwerpen waar je over kan zagen, klagen, vitten, verwonderen, lachen, brullen, geeuwen, frustreren of jezelf bevredigen. In die mate zelfs dat je zal zien dat ik binnen de kortste keren wel een andere uitlaatklep zal vinden om mijn gedachten to lozen. Al moet ik daar een lichaamsholte voor bruuskeren.

Ach, het moment van afscheid is nu maar enkele woorden verwijderd en de emoties borrelen in mij op. Gelukkig doet een Rennie wonderen. Ik neem de snotdoek ter hand, dep er mijn tranen mee en wuif naar je stilaan verdwijnend gelaat.

Neen, ik zeg geen vaarwel, mijn vriend... alhoewel, dat klinkt toch mooi pathetisch... dus...

Vaarwel. Stel het goed. Ik laat je nu los...

[youtube http://www.youtube.com/watch?v=eiWL2BCfhGg]

Ben je jong, dynamisch en half hersendood, dan is dit wellicht de job voor jou. Altijd al gedroomd van een job in de media? Dan is nu je kans. Je zegt van jezelf dat je een team player bent, maar eigenlijk ben je een schoolvoorbeeld van een sociopaat? Wel dan is deze vacature (m/v) op jouw lijf gesneden.

Functiebeschrijving:

Wil je meebouwen aan een 'ongehoord' succes?

• U bedenkt gloednieuwe concepten die al jaren hun doeltreffendheid hebben bewezen.
• U rapporteert aan de Marketing Manager of iemand anders die zo mogelijk nog nuttelozer is.
• Je bent verantwoordelijk voor professioneel en georganiseerd pesten, gericht op specifieke doelgroepen zoals 'normale' mensen, en dus volledig in lijn met de algemene marketingstrategie.

Profiel:



• U heeft een universitair diploma of een zwembrevet en kan bogen op enkele jaren ervaring in een marketinggerelateerde functie, zoals bijvoorbeeld het pesten van klasgenootjes met een brilletje.
• U werkt zelfstandig, bent proactief en hebt een hekel aan alles wat ook maar naar creativiteit ruikt. Bah! U bent een occasioneel denker, al zal je daarin niet overdrijven.
• U heeft een gladde persoonlijkheid en bent een echte team player. Zeker als dit team maar uit één persoon bestaat en dan nog...
• U heeft affiniteit met duurzaamheid en ethiek en weet dit dan ook zo snel mogelijk de kop in te drukken.
• U hebt een luide irritante stem. Voor deze vacature is taalbeheersing een pluspunt, vooral gesproken in het Vlaamsch, het Vlengels en het Vrans.
• U bezit over geen gevoel voor humor en bewijst dit door twee keer per jaar iets te maken dat het langzaam praten van Limburgers in het belachelijke trekt.

Aanbod:

Ons bedrijf is marktleider in het maken van irritante radiospots. Je kent ons zeker wel van de Hebbes.be campagne, die wereldwijd vermaard is omdat argeloze luisteraars spontaan hun eigen oren beginnen op te eten. Of wat dacht je van die supercampagne over "je voorhuid is belangrijk voor je veiligheid"? Nergens nog kan je over een sterretje beginnen zonder spontaan ramen te willen inslaan bij de eerste de beste Carglass-vestiging.

Je zal in ons bedrijf de kans krijgen om jezelf te bewijzen. De doelstelling van dit jaar is om zeker 5 reclamespots in de Nederlands Irritantste Radiospot Top 10 te krijgen. Geen makkelijke opgave als je weet dat zelfs de gewone radio-uitzendingen in Nederland voor deze top in aanmerking komen.

Solliciteren kan door met je meest irritante stem een CV in te lezen op ons antwoordapparaat op het nummer 03/290 33 33. Veel succes.

“Watson is a massively parallel system based on the IBM Power7 750 server in a standard rack mounted configuration and it runs Novell’s SUSE Linux Enterprise Server”, vertelde David Davidian met veel trots. David is namelijk een Senior System Architect van IBM en dan vertel je dus zulke praat. Mocht je hier dus al wild van worden, dan doe ik er nog een subtiel schepje bovenop door te vermelden dat het complete system zo maar even 90 van deze servers bevat en 16 terabytes aan geheugen bezit.

En dan noemen sommige ‘experts’ Apple het meest
innoverende bedrijf van het jaar… ze moesten Watson
eens laten spelen tegen een Apple server… lachen!

De kans is echter groot dat dit bij de gewone (lees: normale) mens niet echt veel indruk zal maken en dat heeft IBM ook gesnapt. Daarom hebben ze dit machien laten meedoen aan het Amerikaanse Jeopardy! (oftewel Waagstuk!). Tja. En daar heeft het de twee grootste kampioenen in een spannende eindstrijd verslagen. Hoera! Nadat Deep Blue in 1997 wereldkampioen schaken Garry Kasparov te kakken zette, is nu bewezen dat ook Jeopardy! niet meer veilig is!

Maar met wat zijn die klojo’s in godsnaam bezig? Dan investeren ze zoveel geld in dit prestigeproject en wat is het resultaat? Een computer die de juiste vraag kan vinden? What the heck? Moest het nu nog het juiste antwoord zijn, dan was het nog nuttig. Maar de juiste vraag? Hebben die gastjes teveel naar The Hitchhiker’s Guide to the Galaxy gekeken, of wa?

Nu ja, eigenlijk is Watson niet echt te vergelijken met een Deep Blue. Wat die schaakcomputer kon was enkel enorm snel miljoenen schaakzetten analyseren. Deep Blue stelde dus eigenlijk niet meer voor dan een krachtige rekenmachine. Dat ligt lichtjes anders bij Watson.

Watson is er namelijk in geslaagd de menselijk taal te begrijpen. “Humans don’t talk or think clearly or logically. To work out what someone means, a computer needs to understand context, slang, puns and a hundred other things that we take for granted when we talk to each other.” Dat is duidelijk andere koek en dwingt superveel respect af van zijn ontwerpers.

Alhoewel...

Misschien is de meest ontzagwekkende vaststelling wel dat wij mensen dit soort van complexe analyses ook in een fractie van een seconde kunnen afhandelen. En er bovendien nog ettelijke keren minder energie voor nodig hebben. Plus dat wij nog eens een ongelofelijk zelfdiagnose en zelfregulerend systeem daaraan toegevoegd hebben. En dan zwijgen we nog over ons reproductief systeem, tja. Dat vind ik persoonlijk nog het strafste aan dit experiment. Het maakt ons eigen brein nog meer wonderbaarlijk dan het al was.

Kortom, hoe je het ook draait of keert: het Watson-experiment verdient ons aller respect. En dan mag dienen oelewapper van nen Johan Vande Lanotte daar in De Laatste Show wel erg vrolijk over doen, het enige wat hij daarmee bewijst is dat hij zelf een belachelijk ventje is. Beweren dat ze tijdens zijn colleges "niet zo een dwaze dingen zeggen", geeft uiting van een smakeloze pretentie en bovendien een oeverloze minachting voor mensen die wel weten waarover ze spreken. En dan verwachtte dienen gast nog dat hij eigenhandig de regeringsvorming uit het slop kon halen. Dan schat ik de kansen van Watson toch net iets hoger in! Volgende keer dat ik Johan nog eens iets over politiek hoor zeggen, dan barst ik ook in een slappe lach uit. Geloof me!

[youtube http://www.youtube.com/watch?v=hsuSkDUP9TM]

Toen Howard Carter en zijn mensen in 1922 in de Vallei der Koningen het ongeschonden graf van Toetanchamon opende, moet dat op zijn minst wel een speciaal gevoel gegeven hebben. Beeld je in: je treedt een ruimte binnen die meer dan drieduizend jaar onberoerd is gebleven en een stille getuige vormt van een compleet verloren gegane maatschappij. Je zou voor minder een vreugdedansje maken, toch?

Maar ik denk dat het zelfs nog beter kan. Zo waren in april 2000 twee mijnwerker op zoek naar zilver- en loodafzettingen 290 meter onder de grond in de Mexicaanse Chihuahuawoestijn. Volkomen onverwachts stootten zij daar op een grot die aan de geologie van onze planeet een compleet nieuwe dimensie zou toevoegen. Het is onmogelijk voor te stellen hoe die twee mannen zich moeten gevoeld hebben toen ze met hun zaklampen die 10 bij 30 meter grote holte afzochten.

In 1910 werd bij de ontginning van dezelfde Naicamijn al de Grot van de Zwaarden ontdekt: een ondergrondse kamer met een diameter van 80 meter, vol met prismatische seleniet-kristallen met lengtes tot 2 meter en diameters tot 25 cm. De grot werd ontgonnen en de overgebleven kristallen verweerden door de verandering van het microklimaat in de grot.



Maar dus bijna 100 jaar later werden alle records qua ‘jaw-dropping beauty’ gebroken door wat die twee mijnwerkers te zien kregen. Kristallen van 11 meter lang (elf, eleven, onze,... inderdaad!) met een diameter van zo maar even 2 meter en een geschat gewicht van ja wadde: 55 ton. En daarvan een grot vol!! Kristalhelder kristal, euhm. Het lijkt echt het decor van een James Bond-film. Schonere wonderen der natuur vinden zal niet makkelijk zijn.

Nu is het in die grot wel 52 graden warm en 100% vochtig, dus lang zal je niet kunnen genieten van al die bovenwereldse pracht, maar soit! Een paar meter onder de grot stroomt een gloeiendhete stroom magma. Deze vloerverwarming zorgde ervoor dat de temperatuur in de grot ultratraag daalde en voldoende tijd gaf om langzaam gigantische kristalsturcturen te laten groeien. Een beetje vergelijkbaar met onze regeringsonderhandelingen, niet?

Toen ik dit voor de eerste keer zag in de BBC-documentaire How Earth Made Us (een echte aanrader) viel ik bijna van mijn stoel (zetel eigenlijk, maar dan is het vallen iets moeilijker...).

[youtube http://www.youtube.com/watch?v=HeiMfLmJtzk]

Begot, ik word hier helemaal enthousiast van. Dat is toch zalig, om nog ergens compleet wild van te worden. Aaah.