Mijn blog

Paniek is natuurlijk wel een groot woord. Al is het in de verste verte nog niet zo groot als doodsangst of zielenleed, het is alleszins langer dan smart of pijn. Maar paniek was wel wat er langs mijn ruggengraat naar boven schoot toen ik het bedrag las dat wij binnen de 5 dagen zouden moeten ophoesten als voorschot op onze bouwgrond en bouw. Ik wist vooraf wel dat dit tien procent zou zijn van het totaalbedrag, maar pas toen ik dit zwart op wit zag besefte ik dat mensen voor minder hun ziel aan de duivel hadden verkocht.

Zou er voldoende op dit rolletje zitten
om onze lening te betalen?

"Kan je dit nog eens wat nader verklaren?", vroeg ik, ondertussen mijn vinger op één van die juridisch geformuleerde paragrafen houdend. Onderwerp, werkwoord en lijdend voorwerp. Pas als je zinnen die door een rechtskundige geformuleerd zijn tracht te ontcijferen, snap je echt waarom ze zinsontleding hebben uitgevonden. We waren om acht uur begonnen en het zou nog tot elf duren alvorens we alle paperassen hadden gelezen en getekend.

David, de vriendelijke makelaar, spaarde tijd nog moeite om ons elk stuk van het contract duidelijk uit te leggen. Natuurlijk zal alleen de tijd uitmaken of ons vertrouwen in die sympathieke knul terecht was of niet, maar als hij ons achteraf gezien dan toch bij ons sjokedeizen had, dan heeft hij dat erg goed weten te verbergen.

We hadden dan ook bijna drie uur nodig om ons ei te leggen en dat is serieus lang om de aandacht erbij te houden. Ik kan het dan echt niet laten om af en toe van die onnozele opmerkingen te maken.

"Zeg David, waarom staat hier een ophaalbrug in dit bestek?"

David schrikt op. Wat ik in zijn ogen zie, is nu eens echt paniek. Hij bladerde maar door zijn papieren. Een brede frons op zijn gezicht. Een zucht.

"Neen, ik zie het niet. Op welke pagina staat dat?", vraagt hij nog serieus.

Dat vind ik nu eens super! Als mijnen zever op zo een vruchtbare grond belandt. Zalig!

Onze volgende stap is een afspraak met de architect. Ophaalbrug, kasteelgracht, een kanteeltje hier en daar... Hmmm, ik kan amper nog wachten.

In het leven zijn er van die momenten waarvan je denkt: “Hoe is dit ooit zover kunnen komen?”. Vorige week zat dus vol met dat soort dingen. Zo had ik mezelf zot genoeg gekregen om, wetende dat ik resoluut geweigerd zou worden, me toch aan te bieden voor bloeddonatie bij het Rode Kruis. Met een vriendelijk gebaar werd mij daar een pak paperassen voorgeschoteld waarin de vraag stond: Heb je na 1977 als man fuckie fuckie gedaan met een andere man?

Het mag voor sommigen dan misschien een verrassing zijn, maar ik moet daar dus bevestigend op antwoorden. Jeetje. De gevolgen hiervan zijn meedogenloos en verschillen in niets van de klassieke pek en veren: mijn bloed is ongeschikt om gebruikt te worden!

Dat wist ik uiteraard al voor ik dat donatielokaal binnenkwam, maar ik wou ook eens een punt maken. Omdat ik boos ben, tiens! Dit onderscheid is immers niets minder dan een flagrante discriminatie. Het is niet omdat je seks hebt met een man, dat je dan per definitie tot een risicogroep behoort. Statistisch kan dat wel zo zijn, maar dan enkel omdat je slordig omgaat met de definitie van je onderzoeksgroepen. Een meer correctere benadering is immers de vraag of je sinds 1977 ooit eens ‘onveilige’ seks hebt gehad. Of dat nu homoseks of heteroseks is, maakt weinig uit. Mocht men immers de onderzoeksgroepen verdeeld hebben tussen mensen die ooit wel of niet seks hebben gehad, dan ben ik er zeker van dat mensen van die eerste categorie statistisch meer risico lopen op AIDS dan de andere. Aja!

Maar ik wijk weer af. Zat ik daar dus in dat zaaltje te wachten en mezelf in stilte op te hitsen voor een scheldtirade van jewelste.

"En eenders welke vieze pedofiel mag hier zomaar zijn bloed komen geven, terwijl ik, ’s werelds meest monogame oetlul, ongeschikt wordt bevonden!", ging ik roepen.

Beeld je in dat ik dit met veel gebaren debiteer terwijl het speeksel in het rond vliegt en ik op ’t einde, van pure consternatie, begin te stotteren en mijn stem verdacht veel op die van Justin Bieber begint te lijken. Zoiets.

Awel, ’t was mijn beurt en ik leg mijn geval uit. En wat krijg ik daar zomaar even achteloos naar mijn kop geslingerd? Jawel, een begripvol en genuanceerd antwoord. De dokter beaamde mijn gevoel en gaf mij volkomen gelijk! Die specifieke vraag hadden ze beter met iets minder bias gesteld, zo luidde het antwoord. Helaas.

Lap, dat was dus wel niet de bedoeling, hé. Ze hadden me daar voor rotte vis of strandjeannet moeten uitmaken! Voor onruststoker en ventenpoeper! Voor tyfus- en klerelijder! Maar begrip en respect! Dat had ik niet zien aankomen. Hoe durven ze! Maar niet met mij, hé! Ah, nee. Als je al niet meer beledigd mag worden tijdens een bloeddonatie, waar is de wereld dan naartoe aan ‘t gaan? Zowaar, ik schoot direct in actie. Toen ons gesprek afgelopen was, stond ik resoluut op, bedankte de dokter en liep zonder omkijken de deur uit. Dat zal hun leren! Die godverdomse beschaafde mensen!

Op de koop toe, ontdek ik enkele uren later dat mijn nieuwe gsm slimmer is geworden dan mezelf! Getuige de foto hierboven.

“Hoe is dit ooit zover kunnen komen?”

Die ochtend waren we beiden nog in ons bed aan het snoezen, toen ons dochtertje het ochtendgloren had getrotseerd om plots aan de voet van ons bed te staan springen en te kirren van: “Gaan we de pakjes openmaken, papa’s?”

Inderdaad, 30 maart was haar eerste verjaardag en dat zouden we niet snel vergeten.

“Allez, papa’s. Gaan we? Nu? Ja, he. Ja!”

Nu ja, dat was niet echt hoe ze het zei. Het was meer van: “bah bah, pffft, hoe hoe, tak tak”. Iets wat op zich al een zeer rijke woordenschat is voor een baby van een jaar. Alhoewel, het was eigenlijk zelfs dat niet, maar eerder een zacht gegrom dat neigt naar gepuf. Allez, het was ook niet echt springen wat ze deed, maar eerder wat op de buik kronkelen. Al is kronkelen inderdaad ook al een serieuze overdrijving en is roerloos stil blijven liggen een iets correctere verwoording. En nu we dan toch bezig zijn de juiste nuances aan te brengen, kan ik best ook toegeven dat ze helemaal niet aan de voet van ons bed stond, maar in haar eigen kamer. Ok, ok, ik geeft het toe: ze lag nog in haar eigen bedje en... ze sliep rustig door.

Maar dat neemt niet weg dat beide ouders duidelijk alle tekenen zagen die erop wezen dat hun dochtertje dolenthousiast was over wat er die belangrijke dag stond te gebeuren. Al gaf ze dit plezier uitdrukkelijk te kennen door nog lekker door te maffen terwijl we haar langs de trap naar beneden droegen en al moesten we haar papfles even later tussen haar lipjes wringen. Tja.

Dit alles veranderde toen ze haar berg cadeautjes midden in de kamer zag staan. Jawel. Vol animo stormde ze richting pakjes, om ze terstond compleet te negeren en naar de witte ballon die aan de muur hing met haar vingertje te wijzen.

“Dah!”, riep ze enthousiast.

We hebben nog geprobeerd om haar aanvalskoers subtiel bij te sturen, maar als de naald van een kompas bleef onze kleine pagadder naar die ballon wijzen. Niets aan te doen.

In een laatste wanhoopspoging hebben we haar nog strategisch ingemetseld tussen de ingepakte cadeautjes, maar in een mum van tijd had ons madame zich als een ware guerrillasoldaat bevrijd om dan vol jolijt ons te tonen dat er daar iets vreemds aan de muur hing: een witte ballon!

Dat hebben we dus ook weer geleerd: voor haar volgende verjaardag pakken we gewoon een tros ballonnen in. Voila!

Petra zweefde al geruime tijd tussen droom en waken. Ze voelde zich wel moe, maar kon haar gedachtestroom niet in slaap wiegen. Het was dan ook een heel vreemde dag geweest. Haar dochter was eindelijk weer thuis en alhoewel iedereen ontzettend vrolijk deed, kon je niet ontkennen dat er een onuitgesproken spanning heerste. Noch zij, noch Mark begrepen immers wat er in Sofie’s kamer was gebeurd. En waarom had hun dochter zichzelf zo brutaal toegetakeld? Bewust hadden ze beiden dat onderwerp vermeden. Tot Sofie er plots zelf over begon.

“Mama, je moet eens achterin de kast op mijn kamer kijken.”

Meer uitleg kon ze niet loskrijgen van haar dochter. Toen ze later die dag in de kinderkamer het geronnen bloed van de houten vloer aan het vegen was, herinnerde ze zich weer die vraag. Ze keek op en zag de restanten van hoe het slot van de kastdeur bruusk uit de deur was gerukt.

Dat kon Sofie nooit gedaan hebben. Nooit.

Een koude rilling gleed over haar rug. Ze stond op en liep naar de kast. De deur klemde een beetje. Tegen de wand achteraan de kast waren oude kranten geplakt. Ze las hoe een minister zich uitsprak over de inzet van de schoolstrijd. Haar vingers gleden over de letters. Ze voelde een oneffenheid achter het papier en zette iets meer druk. Een uitstekende splinter sneed doorheen het topje van haar pink. Een druppel bloed parelde over de huid.

Nu ze in hun bed lag te sluimeren, bekroop haar de gedachte dat ze toch iets grondiger naar die kast had moeten kijken. Morgen, misschien.

Ze voelde plots de warmte van Sofie’s lichaam zich tegen zich aandrukken en hoe datzelfde lichaam zich weer helemaal ontspande. Even later ging het licht aan en liep Mark naar beneden. Petra’s gedachten dreven even snel weer weg.

“Drink uit, dan zal je wel beter slapen, schat.”, hoorde ze haar man zeggen.

Het licht ging weer uit.

En de hel barstte los.

De bedsprei werd weggerukt. Iets stampte recht in Petra’s buik. Ze opende in paniek haar ogen en zag niets anders dan een stel wild bewegende schimmen. Haar moederinstinct vertelde dat wat daar als een voddenpop heen en weer werd gesleurd niets anders kon zijn dan haar eigen vlees en bloed. Eerst herkende ze amper enkele menselijke vormen in het wezen dat op het bed aan het vechten was, maar haar fantasie vulde snel de lege plekken in. Het beest keek haar even recht in de ogen, met een arm van Sofie in zijn bek.

Bij Petra sloegen nu alle stoppen door. Ze zette het op een gillen. Achteraf zou ze zich enkel nog flarden herinneren. Van hoe het beest met zijn prooi van het bed sprong. Het geluid van iets dat op de grond openbarstte. De stem van Mark die haar naam riep. Zijn schim toen hij op de gang het licht aandeed. Dat herinnerde ze zich nog allemaal.

Maar ze had geen idee hoe het kwam dat ze plots in de kinderkamer stond. Kijkend naar de deur van de ingebouwde kast. En waarom het ineens zo griezelig stil was? En waar waren haar dochter en haar man naartoe? En dat monster? Bewegingsloos in het midden van de kamer. Tranen liepen over haar wangen. Hoe ze ook probeerde, ze kon zich niets meer herinneren. Het beeld van die monsterlijke bek had alle andere verdrongen.

Mama, je moet eens achterin de kast op mijn kamer gaan kijken.

Petra zette enkele stappen naar voor. Ze stond nu vlak voor de kast en liet zich neervallen op haar knieën. Als een bezetene begon ze alle oude stukken krantenpapier van de wand te rukken. Een voor een scheurde ze het papier in snippers, ondertussen uitbarstend in oncontroleerbare huilbuien.

Uiteindelijk lag de vloer vol stukken krant en zat Petra in foetushouding voor het bed van haar dochter. De houten wand in de ingebouwde kast was weer helemaal zichtbaar. Hier en daar hing nog een klein snippertje papier.

In het summiere schijnsel van de gloeilamp waren onderaan vier diepe krassen, parallel aan elkaar, in het bleke hout zichtbaar. Krassen als van een klauw.

Helaas, het is onvermijdelijk en het enige wat we kunnen doen is hulpeloos toekijken (of niet). Door de intensieve besparingsronde bij het huis van vertrouwen, beter bekend als VRT, zal de kijker steeds vaker geconfronteerd worden met die gevreesde herhalingen. Dat we met de regelmaat van een klok oude afleveringen van F.C. De Kampioenen gepresenteerd krijgen, is al geen nieuws meer. Maar dat nu ook Villa Politica aan deze trend moet geloven, is op zijn zachtst uitgedrukt merkwaardig te noemen.

Toen ik donderdag in de koffiekamer zat te bekomen van een zware discussie over de kleur van een kabeltje, viel mijn oog op het eeuwig actieve tv-toestel bovenop de drankautomaten. Inderdaad, bij VRT hebben we quasi overal de gelegenheid om kwaliteitscontrole op ons eindproduct uit te oefenen, dus ook in de koffiecorner. Spijtig genoeg vooralsnog niet op het toilet, maar daar wordt aan gewerkt (sommige programma’s lenen zich beter om al zittend te bekijken… en dan bedoel ik natuurlijk die van de concurrentie... uiteraars...).

Soit, op dat scherm konden we mijn favoriete slimste mens Linda de Win in volle glorie bewonderen. Zij was op dat moment klankbord aan het spelen voor professionele ontslagnemer Steven Vanackere. Het ging ongeveer als volgt: “Blah blah blie, blah blah blo, pfff, blah blah, en daarom hebben we hoogdringend een nieuwe regering nodig”. Vervolgens was het de beurt aan ons tante nonneke Inge Vervotte, die duidelijk iets anders te vertellen had: “Kwek kwek kwik, kwek kwek kwak, pfff, kwek kwek, en daarom hebben we hoogdringend een nieuwe regering nodig”.

Toen begon ik al iets in het snuitje te hebben. Het zou toch niet kunnen dat...?

Ik besloot mijn speurneus op te zetten en, vermits ikzelf dan toch dicht bij de bron werk, even een kijkje te nemen bij de nieuwsdienst. Wat ik daar zag, gaat alle verbeeldingskracht te boven. Alle wetstraatjournalisten hebben het lange tijd kunnen verborgen houden, maar ik voel mij als aspirant klokkenluider verplicht om eindelijk duidelijkheid te brengen.

Het zit namelijk zo: enkele weken na de verkiezingen werd ons landje bezocht door, je gelooft het nooit, aliens. Zij hadden via hun interstellaire communicatienetwerk (toevallig uitgebaat door Telenet, maar dat is voor een andere blog) vernomen dat er in België massa’s energie werd opgewekt door een of andere splitsing. Hun interesse was direct gewekt omdat zij ondertussen al enkele Betelgeuze-jaren naarstig op zoek zijn naar een volwaardig alternatief voor energieopwekking door kernsplitsing. Ze stuurden dus twee onderzoeksschepen naar ons kleine lapje grond en... ontvoerden terstond de volledige regering (niet elk plan is goed doordacht, I know...).

Hierdoor kwam de afdeling politiek bij VRT serieus onder druk te staan, want geen politici betekent immers geen politiek. Geen politiek, geen werk. Om te vermijden dat iedereen daar zonder job zou zitten, zijn ze gestart met een ultrageheim plan. Op basis van reeds bestaande beelden en interviews begonnen ze daar fictieve berichten samen te stellen om de bevolking zoet te houden. Initieel lukte dit redelijk goed, maar na enkele maanden zitten ze wel al door hun archiefmateriaal. En de resultaten daarvan beginnen stilaan duidelijk te worden.

Dit verklaart dus waarom alle politici zichzelf schijnbaar constant aan het herhalen zijn. ’t Is de schuld van die aliens, begot!

Geef onze politici terug... en wel nu!

Af en toe check ik eens de taxonomie van mijn blog. Dat zijn de sleutelwoorden hier rechts van mijn schrijfsels. Zo kan ik steeds weer met enige trots vaststellen dat er al menig onderwerp de revue is gepasseerd. Wat mij echter danig verontrust is dat ik slechts twee keer iets heb verteld over dat nobele lichaamsdeel: de tepel. Ik mag mij evenwel troosten met de opwekkende gedachte dat ik tot nu toe nog steeds de enige blogger ben die het heeft gehad over ijspegels aan tepels. Maar ook die gedachte kan mij niet helemaal vrolijk stemmen.

Stop staring at my tits!

Daarom heb ik dus besloten om nogmaals de nippel in het daglicht te brengen. En neen, hier bedoel ik niet mee dat ik nu een visnet T-shirt draag, al is dit natuurlijk wel een interessante gedachte. Neen, ik heb me nogmaals in de wondere wereld van de menselijke uier gestort met de vraag: Waarom hebben mannen tepels?

Nu moet ik grif toegeven dat het antwoord hierop veel minder interessant is dan de vraag zelf, maar die prikkelt op zich al voldoende de verbeelding van de potentiële lezer. En daar draait het toch allemaal om, natuurlijk. Na enig vorswerk kom ik tot volgende verklaring:

Het zou ons al lang niet meer mogen verontwaardigen dat wij in weze zoogdieren zijn. Natuurlijk zijn er uitzonderingen, maar die kruipen meestal snel onder hun steen, krijgen een realitysoap op VTM of beginnen een blitscarrière in de politiek. Kenmerkend aan zoogdieren is dat die lichaamshaar hebben, drie middenoorbotten en de mogelijkheid tot het voeden van de jongen door de vrouwtjes melk te laten produceren in tot borsten omgevormde zweetklieren.

Hoewel enkel vrouwen melkklieren hebben, starten we allemaal van een gelijksoortig prototype in het embryo. De ontwikkeling van het embryo volgt een vrouwelijk profiel tot ongeveer zes weken, waarna bij voorbestemd mannelijke embryo’s het desbetreffende geslachtschromosoom begint op te spelen. Het embryo begint al ‘haar’ mannelijke kenmerken te ontwikkelen: de groei van teelballen, lichtjes gewijzigde verhoudingen in beenderstructuren, de mogelijkheid om kaarten te lezen en gevoelens te onderdrukken.

Maar in die eerste zes weken werden dus wel al de fundamenten voor de mammologische ontwikkeling gelegd en zijn er tepels en wat borstweefsel ontstaan. Meer nog, ook mannen kunnen door medische aandoeningen verdere borstontwikkeling krijgen (vraag dat maar aan Bart De Wever) of in extremis zelfs borstkanker. De abnormale borstvergroting bij mannen noemt men trouwens gynaecomastie. Gynaecomastie kan onder andere worden veroorzaakt door het gebruik van anabole steroïden of door teveel te masturberen.

Tot zover mijn erepleidooi voor de heilige speen. En mocht uiteindelijk God één gigantisch grote tepel blijken te zijn, dat belooft mijn leven na de dood een zaligheid te worden. Let op mijn woorden.

[youtube http://www.youtube.com/watch?v=bLpROhIg9eA]

Nick en ik vonden dat we nog niet genoeg spanning in ons leven hadden met het opvoeden van een dochtertje, dus besloten we ten huize van Daelemans-Rombout om ons tegelijk ook maar in dat andere avontuur te storten: een huis bouwen. Kwestie van de stress op het werk te doen verbleken.

Bouwen, het blijft een passie!

Jawel, al bijna twee jaar snuffelen we de huizenmarkt af op zoek naar een geschikt luxehuis. Ons eigen huisje begint immers al wat krapjes te worden en een tuin tegen een berg, hoe idyllisch dat ook mag lijken, is niet echt de meest geschikte omgeving om kinderen te laten ravotten. Tenzij je plannen hebt voor een skipiste, natuurlijk. Maar ik heb al een keer mijn knie gebroken, dus pas ik daarvoor...

Helaas, geen enkel huis op Immoweb.be kon ons volledig bekoren. Dan was er geen plaats voor een eilandkeuken of was de tuin te krap. Of de kamers te klein. Of de indeling te lomp. Of geen plaats voor een dungeon. De prijs te duur of de ligging te ver van het werk. Of geen ruimte voor een TV-studio. Of er was onvoldoende openbaar vervoer. Of er was, alleen al het idee, geen 'room for a pony'. Een schande! Tja, er was altijd wel iets dat ons niet zinde.

Dus besloten we een paar weken geleden, op zondag 11 maart om precies te zijn oftewel de laatste dag van Batibouw, om misschien wel het truweel ter hand te nemen en zelf te beginnen bouwen. Nu ja, zelf... liefst dan wel sleutel-op-de-deur want we gaan ons niet al te vuil maken, hé. Maar dan wel samen met een projectontwikkelaar die ons voldoende eigen inspraak laat. Want een mening dat hebben we! Allez, twee meningen... dan toch!

Ondertussen hebben we dus al een optie op een stukje bouwgrond en een afspraak met onze bankier.

Soms kan het snel gaan.

[Nu zie ik sommigen onder jullie al bleek wegtrekken. Deze blog gaat toch geen zoveelste bouwblog worden, zeker? Jammer, maar helaas voor die lui. Ik kan dit alleen maar bevestigen. Alhoewel, en dat beloof ik plechtig, ik voldoende ruimte zal laten voor seks en andere infantiele prietpraat... je moet je pappenheimers kennen, niet?]

WORDT DUS VERVOLGD

Ik heb het menselijk oor altijd al een wonderbaarlijk instrument gevonden. Neem nu die combinatie van hamer, aambeeld en stijgbeugel in het middenoor. Het middenoor is een met lucht gevulde ruimte die langs twee zijden wordt afgesloten door twee membranen: het trommelvlies aan de ingang en het ovaal venster aan de uitgang. Het ovaal venster sluit tevens de ingang van het slakkenhuis af. Beide membranen staan met elkaar in verbinding door de reeds vermelde combinatie van hamer, aambeeld en stijgbeugel. Het trommelvlies is groter dan het ovaal venster waardoor over het algemeen het geluid versterkt wordt want de hoeveelheid overgedragen energie blijft immers gelijk.

De FA-18 Hornet breekt door de geluidsbarrière. De witte halo wordt veroorzaakt door waterdruppeltjes die plots condenseren uit de lucht door de drukwissel.

Dit op zich is al redelijk ingenieus te noemen, maar het kan nog straffer. De drie beentjes in het middenoor zorgen voor een hefboomwerking die door twee spiertjes (musculus tympanicus en musculus stapedius) kan worden bijgestuurd. Bijvoorbeeld bij een geluid luider dan 85 dB wordt de stapediusreflex geactiveerd waardoor gehoorsysteem aldus minder gevoelig wordt (een vermindering van ongeveer 15 dB).

Waarom word ik nu toch zo wild van deze kennis? Wel, bekijk volgende lijst eens:

• Ruisende bladeren, fluisteren: 10 dB
• Regen, gesprek: 50 dB
• Luid praten: 70 dB
• Luidruchtige kinderen: 90 dB
• Helikopter, donder: 100 dB
• Kettingzaag: 110 dB
• Drilboor, sirene ambulance: 120 dB
• Turbojetmotor, geweerschot: 160 dB
• Raket: 190 dB

Jonge ouders hebben waarschijnlijk geen verdere uitleg meer nodig. Inderdaad, sinds enkele weken heeft ons dochtertje de mogelijkheden van haar stem ontdekt en wij bijgevolg ook het nut van onze stapediusreflex. Rumoerige kindjes kunnen dan wel een geluidsniveau van 90 dB produceren, ikzelf ben ervan overtuigd dat ons dochter zonder probleem kan concurreren met een drilboor.

Meer nog, ik ben ervan overtuigd dat een aan nierstenen lijdende toevallige passant miraculeus van zijn kwaal wordt verlost als hij langs ons huisje loopt. De regelmaat waarmee ons meisje die bovenmenselijke prestaties levert, doet bij mij het vermoeden rijzen dat ze duchtig aan het experimenteren in met echolocatie. Al moet ik haar dan nog eens duidelijk proberen maken dat ze af en toe moet zwijgen om naar de echo te luisteren, maar soit. Onze kat vertoont ondertussen ook al verdachte gelijkenissen met Tia Hellebaut: de ene moment ligt ze rustig te spinnen, een fractie van een seconde later hangt ze aan het plafond.

Alleszins, ben ik druk bezig een concept te bedenken waarmee ik munt kan slaan uit deze gaven van ons dochtertje. Met zogeheten Thunder Generators jaagt men nu al meeuwen weg van vuilnisbelten. Maar ik zie het toch iets groter. Kijk maar naar onderstaand Youtube-filmke.

[youtube http://www.youtube.com/watch?v=Fa3q4m1Je1c]

"'t Seffes, bie 't uutvoaren, zuult 't join da doadeure weil zien", sprak de man gisteren vol animo. Nu hadden wij -projectleiders van VRT- tot dan toe redelijk goed begrepen wat er gezegd werd, al was het met enige moeite. Zo snapten we dat er verschillende soorten boten waren en dat wij ons bevonden op een boot die onder één van die soorten boten viel te klasseren. Welk soort precies viel onmogelijk met zekerheid te zeggen. Allesinzs had die van ons een kiel en zat dat ding onderaan. En naar het schijnt was er ook iets met stokjes aan de zijkant.

Inderdaad, gisteren had zo hard geregend dat we na het zeilen wel van kleren moesten veranderen [foto komt mogelijk niet overeen met de werkelijkheid]

Maar 't was pas op de vraag of dat zeilen moeilijk was dat we toch een iet wat verontruste blik op onze gezichten kregen. "Niejet, niejet, da es voor miene gin problème, want 't zinne kik ni dien den effor doene. Gulder goat voaren. Ek kikke gewoen toe en geef af en toe wa teps, he mennekes", zei onze schipper.

Moar alle boereleute op een stokje, nu bleek het zeilen wel erg goed mee te vallen en het duurde dan ook niet lang of we gaven allemaal van sjette. Het feit dat er omzeggens geen wind was, dat het constant regende en we bijna niets zagen door de mist, kon de pret niet drukken. Het gevoel om één te zijn met de elementen valt niet te onderschatten. Al moet ik zeggen dat met ijskoude, verkleunde vingers achteraf voor een urinoir staan ook een niet te onderschatten ervaring kan zijn.

Bakboord, stuurboord, overstag gaan, fok, grootzeil, knijpen... al die termen beginnen voor mij nu echt wel iets te betekenen. Het duurde wel even voor ik door had dat er met die stokjes aan de zijkant, de fenders (stootwillen) werden bedoeld die moeten verhinderen dat de boot bij het botsten tegen de kade beschadigd raakt. Ook toen onze schipper probeerde uit te leggen hoe je deze fenders aan de boot vastknoopt, moest ik concluderen dat je door gewoon wat lusjes in het touw te leggen niet noodzakelijkerwijs een knoop krijgt. Ik probeerde nochthans goed op te letten, want je weet maar nooit waar die knoopvaardigheid ooit van pas kan komen. Nu weet ik dit eigenlijk wel, maar ik heb een bepaald iemand beloofd om te stoppen met het onthullen van bedgeheimen.

Het enige minpuntje dat ik te vermelden heb, is dat we niet zijn toegekomen tot het uittesten van die oude Nederlandse traditie: kielhalen. Ik had mij nochtans vooraf goed gedocumenteerd en ontdekt dat deze praktijk nog steeds in gebruik is. Zo heeft zes jaar geleden de rechtbank van de Britse marine een zekere Richard Cowell bedreigd met deze straf indien hij zijn kandidatuur voor Mr Gay UK niet zou intrekken.

Niets mis met oude tradities in ere te houden, toch? Bovendien is dit net iets humaner dan die gloeiend hete pook in de poep, hé.

Waarom zo ineens van het onderwerp zeilen naar homo's springen? Ik snap de link ook niet...

[youtube http://www.youtube.com/watch?v=SZam2nMHVas]

Het werd tijd! Na eeuwen van geweld en oorlog, kent het pacifisme eindelijk een echte doorbraak. Een nieuwe tijd van vrede en respect is aangebroken en dat stemt mij ongelofelijk gelukkig.

Pif, poef, paf... en je broek zakt af!

En je zou voor minder. Eindelijk realiseren de Westerse landen zich dat indien je wapens te koop aanbiedt, de kopers wel eens zo ad rem zouden kunnen zijn om de bijgeleverde handleiding te lezen. Inderdaad, jarenlang is het de politici ontgaan dat die bewuste handleidingen steevast beginnen met: "Richt het wapen op de persoon. Druk op knopje. Boem. Persoon in stukjes." Maar dit onbegrip is nu wel degelijk van de baan. Gelukkig maar!

De mythe dat high-tech wapens enkel gebruikt worden in musea om achter glas aan te tonen hoe knap die ingenieurs van FN Herstal wel zijn, is nu helemaal de wereld uit. Dat wapens enkel door verzamelaars gekocht worden om in Panini albums te plakken, blijkt trouwens ook een pertinente misvatting. En dat wapens de ideale accessoires zijn om in combinatie met Gucci-bottinnekes en een Delvaux-handtasje te dragen, dat gelooft niemand meer.

Neen, wapens dienen om mensen neer te maaien, te killen, tot frut te schieten of naar de haaien te helpen. Dat is nu eindelijk onomstotelijk bewezen. Kijk maar naar de verontwaardiging van de politicus die zijn eigen wapens herkent in menig buitenlands conflict. Uiteraard had die niet eerder in het snuitje dat wapens voor onheuse doeleinden konden gebruikt worden. Laat het uit, seg. Wapens zijn immers slecht. Wapens zijn verderfelijk. Tenzij natuurlijk... je er wat geld door in het laatje brengt, niet? Wie kan daar nu iets op tegen hebben?

Maar het mooiste bewijs dat de wereld nu echt het pacifisme hoog in het vaandel draagt, is wel de sublieme internationale reactie op het conflict in Libië. Uiteraard zou het invoeren van een no-fly-zone enkel maar leiden tot een schending van 's land's soevereiniteit, met meer bloedvergieten tot gevolg! Foei, foei. Ons moeien met de politiek van een ander land? Dat zou compleet ongehoord zijn.

Eerst was er nog wel wat verdeeldheid in internationale kringen, maar toen Gaddafi weer vat kreeg over 'zijn' olievelden werd gelukkig unaniem beslist om vredig toe te kijken aan de rand van het veld. In naam van de olie... euhm... vrede! En voor het welzijn van het Libische volk... althans die paar mensen die het nog zullen overleven, natuurlijk.

Welkom in onze nieuwe, geweldloze wereld.