Mijn blog

"Hallo. Mijn naam is Jef Breepoels, woonachtig te Zwevezele. Ik ben 46 lentes jong, maar nog steeds heel sportief. Ik ben erg proper op mezelf en zoek een insgelijks vrouwtje om samen een liefdesnestje te bouwen.

Ik werk al bijna 25 jaar bij De Post. Allez, nu noemt dat Bpost, omdat het allemaal wat moderner moet. Ikzelf hou ook wel van modern. Zo luister ik graag naar de hype muziek van Milk Inc en zo.

Bij De Post werk ik in de pakjesdienst. Ik zit daar om mijn stoeltje bij een lopende band. Ja, ik ben verantwoordelijk voor de inkomende pakjes. Inderdaad, "Jef Breepoels is een man die zijn verantwoordelijkheden kent." Dat is toch wat mijn chef tegen mij zei toen ik die belangrijke functie kreeg.

Ik bekijk die pakjes en als ik een pakje zie met een verdachte vorm of soms ook niet, dan neem ik dat op voor inspectie. Ik bekijk het dan vanonder en vanboven. Soms rammel ik ermee, om te horen of er niets breekbaars in zit. Dat vind ik wel fijn. Uiteraard zet ik dit allemaal netjes in mijn computer.

Van computers weet ik alles. Dat zit in mijn natuur. Ik ben erg technisch aangelegd en heb dat allemaal geleerd aan de PTS in Boom. Dat waren mooie tijden. Ik zat toen in het bestuur van de postzegelclub. Toen al werd duidelijk dat mijn roeping de pakjes bij De Post zou worden.

Als ik dan dat pakje netjes bekeken heb dan druk ik netjes een zegeltje af zodat de postbode 10 euro kan innen. Dat is wel leuk, hé. Telkens ik zo een pakje bekijk, kan ik 10 euro vragen. Ik hoef het pakje zelfs niet te openen, gewoon even rammelen en ik ben klaar. Het is wel een zeer grote verantwoordelijkheid. Want als ik dat pakje laat vallen, moet ik weer een H12bis formulier invullen van gevallen post. Of is dat nu, gevallen Bpost. Ha. Ha. Grapje.

Je hoort het. Ik ben een echte lolbroek. Met mij zal je je geen moment vervelen. Zo hou ik op mijn werk ook een lijstje bij van mensen die ik voor de grap vaker wil liggen hebben. Telkens die een pakje laten overkomen, woepla 10 euro extra aan hun been. Lachen is dat.

Ben jij dus een vrouwtje en zie je mij wel zitten, stuur me dan vlug een mailtje naar: ik_trek_graag_kloten_af@bpost.be. Je moet wel een net vrouwtje zijn, ander zal het niet passen."

Wat is dat toch allemaal met al dat geseks? Overal kom ik het tegen: op straat, op het werk, het internet (naar het schijnt), de televisie, in boeken, in gespecialiseerde bladen (van vochtwerend papier), in de pastorie, in seksshops (ik koop daar Bulgaarse batterijen voor in mijn afstandsbedieningen), op Ketnet...

Ik hou het echt niet meer uit! Dat is toch allemaal een beetje teveel van het goede, niet? Wordt het niets eens tijd voor wat minder?

Bek dicht! Stoute eend!

Mannen zouden om de zeven seconden aan seks denken. Maar dat is klinkklare onzin! Neen, om de zeven seconden checken de venten vlug even of er geen onderzoek bezig is dat wil aantonen dat mannen teveel aan seks denken. Voila.

Met al die overdaad begrijp ik maar al te goed de reactie van mensen die er gewoon genoeg van hebben. Massaal beginnen ze zich te verenigen en komen geregeld samen om elkaar te steunen. Sommigen laten zich op die bijeenkomsten zelfs symbolisch vastketenen om zo aan die goddeloze verleiding te weerstaan. Dat bewijst maar hoe groot die drang soms kan zijn.

Deze louterende stroming van anti-seks heet BDSM of voluit Bewust Die Seks Minderen. Een populaire activiteit bij de leden van deze beweging is bondage, oftewel door middel van fysieke ketens elkaar verhinderen in zonde te vervallen.

Beginnelingen starten vaak met een zijden sjaal, maar al gauw schakelen ze over naar een steviger touw om zich te laten vastbinden. Omdat dit vaak wel wat tijd in beslag neemt, en de drang niet snel genoeg onderdrukt kan worden, zal je merken dat de combinatie van leren handboeien en kettingen net iets efficiënter werkt.

Uren plezier met deze doe-het-zelf-plaaster-kit

Voor de echte probleemgevallen zijn er uiteraard meer drastischere middelen. Kilometers cellofaan hebben hun nut al bewezen, alsook ettelijke rollen duct tape. Zo kan de verpakkingsindustrie hier ook een graantje meepikken. De milieubewuste boeteling zal dan eerder voor de plastic zak kiezen, om er dan in te kruipen en hem vacuüm te laten zuigen. Nadien kan deze zak, goed en wel gereinigd, weer hergebruikt worden om bijvoorbeeld de tuinmeubelen af te dekken of het vuilnis buiten ze zetten.

Het summum van deze zogeheten mummificatie-technieken is wel de volledige plaster cast. Het duurt een dik uur voor je helemaal in de perfecte bondage zit, om nog maar te zwijgen over de serieuze investering aan gipspoeder, maar het geeft je eens toegepast ook wel uren van onovertroffen seksuele onthouding. Best voordien even deze veiligheidstips doornemen en... naar het toilet gaan.

Ik zou zeggen: een aanrader voor iedereen!

Volgens onze VRT-taaladviseur Ruud Hendrickx gruwen de meeste mensen van een tekst lezen op een scherm. Blijkbaar hoor jij niet tot deze categorie, tenzij je nu stopt met lezen... maar blijkbaar dus toch niet.

Ruud liet ons echter niet in de kou staan en gaf dadelijk 10 tips om je publiek niet te verliezen. Hier komen ze:

1. Schrijf korte teksten

Lezen is moeilijk. Zeker op een scherm. Teksten zijn beter kort. De lezer schat de belangrijkheid snel in. Zoals hier. Inderdaad. Belangrijk. Oe. Oe. Oeeee. Nog een banaan!

2. Schrijf korte alinea's

Alinea's tellen best maar vier à vijf regels. Elke alinea moet één gedachte bevatten. Surfers trekken zich immers niets aan van de structuur en beginnen willekeurig midden in de tekst te lezen. Gelukkig niet midden in een zin, dit zoiets zou want dan je als krijgen...

3. Schrijf korte actieve zinnen

Zinnen lezen prettig als er een persoonsvorm komt om de zeven à tien woorden. Als het kan, schrijf dan actief. Deze blog wordt dus niet geschreven, maar schrijft zichzelf. Jippie. Trouwens hoe kunnen zinnen nu lezen? Ruudje, toch.

4. Hou het simpel

Lees je tekst hardop. Klinkt het stroef of gekunsteld? Herschrijf hem dan. Overwelmd door enig extatisch gevoel van beamingszucht, kan ik er in mijn huidige toestand niet anders dan instemmend en zowaar affirmatief, al is dit onder juridisch volledig te staven voorbehoud, op responderen, ja.

5. Gebruik veel wit

Laat veel wit tussen alinea's. Zo kan de surfer makkelijk door de tekst heen scannen. Naar het schijnt mag dit ook zwart zijn, of zelfs noordzeegarnaalroze. Les goûts et les couleurs...

6. Gebruik tussenkopjes

Neen! Dit is niet het begin van deze post. Allez, rap terug naar boven, menneke. Sorry, er wou hier juist iemand midden in mijn tekst beginnen lezen. Waar was ik. Ah. Titels maken de structuur van de tekst zichtbaar. Kijk nu naar deze post... toch prachtig met al die kopjes. Over kopjes gesproken...

7. Maak lijsten

Som zaken op als het kan. Puntsgewijze opsommingen - met bullets! Dat vind ik absoluut:

• belangrijk
• belachelijk
• bangelijk
• ...

Mooi, mooi, mooi...

8. Begin met de hoofdzaak

Kom onmiddellijk ter zake. Veel surfers lezen alleen maar de eerste zin van een schermtekst. Dus als ik hier schrijf dat ik graag theelepels in mijn gat steek, dan blijft dat geheim, want gelukkig leest niemand tot hier. Oef.

9. Maak zinvolle titels

De vlag moet de lading dekken: de titel moet de inhoud samenvatten. Titels van drie à vier woorden zijn ideaal. Deze post is dus een schoolvoorbeeld van hoe het moet.

10. Controlleer de speling

Tikfouten valen op, behalfe voor de schrijter. Niets is zo storend als een text vol tykfouten.

En zo zien we maar weer. Plan je ooit een webtekst te schrijven, ga ervan uit dat je voor een taalkundige sukkel schrijft. Probeer dit trouwens niet te ontkennen, want nu je zelf aan het eind van deze tekst bent geraakt -terug naar boven jij snode tekstspringer!!!- heb je pas echt bewezen dat ik gelijk heb.

Al jaren was Herr Doktor Ludwig von Schweinsteiger, Lutsie voor de vrienden, bezig met zijn omstreden experimenten. In het donkere Schloss Schauenstein zat hij dag in dag uit en in alle geheim te vorsen naar de ultieme doping. Test na test. Experiment na experiment. Het meeste nog hield hij van die rubberen handschoenen en dat plastieken mondmasker, maar dat is een ander verhaal.

Het begon allemaal zeer onschuldig in de jaren 60 met kippen op super-anabole steroïden die als bezeten renkoekoeken door de kerkers van het Schloss vlamden. Al gauw vielen zelfs primaten slachtoffer aan de meest ondenkbare proefopstellingen. De gruwelijkste was zonder twijfel die met de stoel, de Engelse sleutel en de dubbelzijdige plakband.

Er volgden enkele matig succesvolle proeven, maar de meeste mislukten toch met een zekere 'flair'. Een klein, schattig kapucijnaapje bijvoorbeeld liep plots zo snel vooruit dat pas 5 seconden later zijn beendergestel besefte dat het verondersteld werd de spieren te volgen. Dit zorgde voor een zeer merkwaardig schouwspel: een aapje waarvan plots 7 kg aan bloederig materiaal tegen de muur kwakt, terwijl het geraamte nog net een halve seconde verbaast rechtop blijft staan... om dan ook moedeloos in elkaar te stuiken.

De EPO-jaren waren zeer moeilijk voor Lutsie. Inderdaad, het was -laten we eerlijk zijn- gewoon vechten tegen de bierkaai. Telkens Herr Doktor weer een onvindbare variant had ontwikkeld, duurde het maar enkele weken voor de drugsbrigade had het ontdekt. Frustrerend, alleszins.

Maar in 2009 kwam de doorbraak. Lutsie ontdekte een speciale Hongaarse bonensoort: de babus fingus oftewel bab fing in 't Hongaars. Op basis van deze boon en samen met een gebalanceerde kruidencombinatie maakt de Doktor een wonderdrankje dat netjes onder het vizier van de drugspolitie blijft.

Het middeltje heeft echter twee minpuntjes.

Ten eerste vergt het van de wielrenner een zekere mate van gewenning en coördinatie. Het is vooral een kwestie van de bekkenspieren voldoende onder controle te houden. Kijk maar naar de spijtige val van Lance Armstrong of die van Fränk Schleck. Had hij zijn spieren wat beter opgespannen, dan was hij vooruit geschoten als een straalmotor. Maar helaas.

Het is nochtans simpel: poep omhoog, richten en laten vliegen.

Een tweede nefast bijverschijnsel zal niet onopgemerkt voorbijgaan aan de achtervolgers. Inderdaad, grote delen van het peloton kunnen plots bedwelmd raken door de uitstoot van dat kwalijke bab fing-gas. Of dacht je dat die massale valpartijen het gevolg waren van gladde wegen? Neen, toch.

Let bij de volgende wedstrijden maar goed op. Je zal het zien: de perfecte doping.

De toetsen van mijn laptop lijken wel te smelten onder deze onmenselijke hitte. Bij elke aanslag blijven mijn vingers even plakken. Op de achtergrond hoor ik de ventilator moedeloos blazen, want de strijd tegen die 28 graden heeft hij al bij voorbaat verloren. Niet te verwonderen dat ik hier in mijn witte onderbroek zit terwijl het zweet in hectoliters van mijn lijf gutst. Ondertussen heeft de ruimte tussen mijn bilspleet zich vacuüm getrokken, waardoor ik al helemaal niet meer weg kan.

Dus rest er mij maar een optie: verder schrijven.

Misschien kan ik wel iets kwijt over het broeikaseffect. Zeer toepasselijk...

Google openen... global warming als zoekterm en... ik krijg als suggestie global warming hoax met 1.650.000 resultaten of global warming myth met 1.330.000 hits.

Jongens, jongens toch. Zoveel naïviteit.

Of toch niet?

Wel, bijna al die pleidooien tegen de opwarming van de aarde pakken in een of andere vorm uit met het argument dat "accurate metingen met satellieten geen stijging van de globale temperatuur hebben kunnen aantonen".

Hmmm, dan moet hier toch iets van waar zijn, niet?

Wel ja, inderdaad. Tot 2005 kon men enkel maar vaststellen dat er op basis van satellietgegevens geen sprake was van een globale temperatuursstijging. Uit sommige metingen bleek er zelfs een temperatuursdaling geregistreerd te zijn.

Maar dan... in 2005 verschijnt er in Science een artikel van Carl A. Mears en Frank J. Wentz met als klinkende titel "The Effect of Diurnal Correction on Satellite-Derived Lower Tropospheric Temperature".

Wat hadden deze heren nu ontdekt?

Satellieten meten geen temperatuur. Ze meten de straling op verschillende golflengtebanden. Om hieruit de temperatuur te halen zijn er serieus wat ingewikkelde berekeningen nodig. Een belangrijke parameter is de grootte van het oppervlak dat wordt bestudeerd. Met enige kennis van ruimtemeetkunde, begrijp je al snel dat hierbij een accurate meting van de afstand tussen satelliet en aarde essentieel is.

Wel, hier knelde het schoentje. Satellieten worden door de aarde aangetrokken. In de praktijk betekent dit dat ze elk jaar een paar kilometer dichter bij onze blauwe planeet komen te hangen. En...

Je raadt het al: letterlijk alle wetenschappers hadden voor 2005 dit fenomeen compleet over het hoofd gezien. Die twee snuggere kerels publiceren hun artikel en plots blijkt dat ook de satellieten hetzelfde resultaat laten zien dan de weerballonnen en ijskappen, namelijk dat in de laatste 20 jaar de globale temperatuur buiten proportie is gestegen!

Klinkt dit ongeloofwaardig? Hoe kan het dat niemand van die klimaatgoeroes dit eerder had opgemerkt? Geen idee. Ik weet wel dat de oliemaatschappijen toen een gigantische lobbymachine hadden die ten koste van alles de geruchten van globale opwarming de kop in wou drukken. Need I say more?

Het spijtige van deze ganse zaak is dat gedurende de laatste 30 jaar deze mythe sterk gevoed werd en bovendien nu nog steeds halsstarrig blijft opduiken. Sla Google er maar eens op na.

Kortom, door die rekenfout hebben we zomaar even 30 jaar zoektocht naar alternatieven verloren.

Hoog tijd dus, om die schade in te halen!

Het stond in de sterren geschreven: Elio Di Rupo zou onze eerste perforator worden. Let wel, in de pers wordt hij vaak preformateur genoemd, maar dat is gewoon belachelijk en slaat op niets. Kom nu?

Maar laat het gezegd wezen: ze zijn daar goed bezig! Inderdaad, Bartje en Elio, nu niet echt de Nicole en Hugo van de politiek, hebben zich toch zeer netjes gedragen. Door hun consequent stilzwijgen is Bart's lontje uit het Belgisch kruitvat gehouden.

Natuurlijk rijst nu wel twijfel bij de bevolking. Menig burger vraagt zich immers af of er nu wel schot in de zaak komt. Wat zijn die twee daar toch aan het konkelfoezen, daar achter de schermen van de Wetstraat?

Geloof me, er is geen reden tot ongerustheid. Uit goed ingelichte bron heb ik vernomen dat de eerste fase van de onderhandeling een regelrecht succes is geweest.

Wat is er dan besloten?

Wel, zoals we de laatste jaren hebben geleerd is de eerste fase van elke politieke discussie het formuleren van de modus operandi voor het overleg. Kortom, het antwoord op de vraag: hoe komen we tot een akkoord?

Vele alternatieven werden bekeken en niet geschikt bevonden. Tot op een goeie dag, Bartje bij zijn vriendje Elio op bezoek was om samen naar de voetbal te kijken. Elio had juist gevraagd of Bartje zin had om op zijn vuvuzela te blazen, toen onze dikke vriend naar de aquarium in Elio's slaapkamer keek.

Zijn gezicht klaarde dadelijk op.

"Ik heb het!"

"Quoi?"

Maar Bartje stormde al de deur uit, zijn kameraadje Elio verbaasd achterlatend met zijn vuvuzela in de hand.

Een uurtje later stond Dikkertje Dap daar weer met een plastic zakje.

"Kijk nu. Dit is Vlaanderen...", zei Bartje en er volgde een plons.

"Ah oui, et ça? C'est la Wallonie!", grinnikte Elio begrijpend.

"Inderdaad!", beaamde Bartje toen hij een tweede mossel in het water kieperde.

"En dit hier... dit is Brussel."

Elio keek gefascineerd naar de octopus die zachtjes naar de bodem van het aquarium daalde... morsdood.

"En nu, wachten..."

"Nous attendons..."

Verguisd, beschimpt en vernederd worden ze. Als drek van de maatschappij herleidt tot het laagste van het laagste. Geen greintje respect is hun gegund. En waarom toch?

Is het niet dankzij hun dat wij telkens weer levend die heksenpoel van het verkeer verlaten? Verdienen zij niet juist daarom wat meer waardering?

Ik denk van wel. Dit onrecht stuit mij dan ook al enige tijd tegen de borst.

Maar nu loopt het echt wel de spuigaten uit! Neem nu de werken aan de E40. Meer specifiek richting Leuven. Er staat daar zo een sukkelaar in de brandende zon... zonder pruik, zonder baard. Gewoon met de blote schedel. Meer nog: de fluo-kleren die hij draagt zou je niet eens aan spullenhulp durven schenken, gescheurd en doorgezakt als ze zijn. Als kers op de taart kan hij zelfs zijn arm niet bewegen. Pure schande!

Hieraan moet dringend paal en perk gesteld worden. Dit is niet enkel een aanfluiting van de goede smaak, het is bovendien een flagrante schending van de mensenrechten.

Toegegeven, het zijn eigenlijk niet meer dan aangeklede modepoppen met servomotor en wat radertjes.

Maar maakt dit hun minderwaardig? Ik denk het niet.

De Vlaamse media kent trouwens ook een paar individuen die perfect aan bovenstaande beschrijving voldoen en die krijgen zelfs een eigen reality-soap. Die poppen aan de E40 verdienen evenveel, zo niet meer respect.

Mijn voorstel: laat Walter Van Beirendonck een "mooi" -alles is inderdaad relatief- uniform ontwikkelen voor die poppen. Ik kan trouwens geen betere reden bedenken om een Van Beirendonck te dragen dan als waarschuwing voor de argeloze automobilist...

Quod erat demonstrandum.

"All I ever wanted - All I ever needed - Is here in my arms"

Depeche Mode kon het niet beter geformuleerd hebben. Regelmatig word ik overspoeld door exact dat gevoel. Morgen kan ik zelfs zeggen dat deze ervaring al 100 dagen duurt. Waar blijft die tijd?

"Come crashing in - Into my little world"

Even plots als het veranderde, werd alles weer normaal, alsof het nooit anders was geweest.

"Words are meaningless - And forgettable"

Ach, misschien is dat wel zo. Misschien moet ik mijn woordendiarree wat minderen en meer genieten van de stilte. De stilte... voor zolang ze duurt.

"Can't you understand - Oh my little girl"

Ik vraag het me soms af. Maar diep vanbinnen denk ik dat ik het antwoord wel weet.

Sinds de aankoop van dat digitaal fototoestel staat er ergens op je harde schijf een folder met al de resultaten van jouw fotografische registratiedrang. Ieder jaar wordt telkens een beetje meer plaats ingenomen door dat beeldverhaal van het leven, maar verder gebeurt er weinig mee. Bij het eerste lentezonnetje krijg je wel eens de drang om er een grote kuis in te houden, maar uiteindelijk komt dat er nooit van. Het blijft een boeltje.

Dit is nochtans niet zonder gevolgen. Want stel je voor: je bent de 50 voorbij en de kleinkinderen zijn op bezoek. Onvermijdelijk komt ooit het moment dat die kleine ukkies willen weten hoe het er in 'jouw tijd' aan toe ging. Dan zul je blij zijn al die foto's netjes bewaard en geklasseerd.

Alhoewel? Euhm. Nu je even door dat album bladert, merk je toch dat het niet veel soeps is... ai, ai!

Wel, dit is nu echt dé reden waarom je met Photoshop moet leren werken. Noem het geschiedvervalsing. Noem het bedrog. Maar uiteindelijk denk ik dat we onze nakomelingen er een dienst mee bewijzen.

"Kijk wat een schattige baby ik was?" - "Een netjes onderhouden tuin, he." - "Zie je nu hoe slank ik was en, gosh, wat een mooi gebruinde six-pack!"

Inderdaad, het verleden ziet er zo een stuk beter en vooral 'echter' uit.

Spijtig genoeg heeft Adobe nog geen real-time Photoshop ontwikkeld. Dat zou pas de max zijn.

Je staat 's morgens op, na een nachtje zwaar stappen, en even zwiep-zwiep met de Sponge Tool en die grauwe wallen zijn compleet verdwenen. Een wondje na het scheren? Geen probleem, want daarvoor heb je de Spot Healing Brush Tool. Een kilootje teveel? Wat denk je van de Free Transform-functie even aan te klikken? Een vriend beu? Even Croppen en hupsakee...

Geef nu toe? Het zou er toch allemaal veel mooier uitzien?

Wel even opletten dat je voldoende handigheid in Photoshop aankweekt. Immers voor je het weet, beland je op Photoshop Disasters en dan kan je het echt wel schudden...

"De helft van de negenjarige meisjes ontwikkelt al borsten. Dat is zo in de VS en ook bij ons", aldus De Standaard.

Asjemenou! Waar gaat dat naartoe?

Naar het schijnt komt dit allemaal door lichaamsvreemde xeno-oestrogenen, oftewel oestrogeen van den Aldi. Deze stoffen kan je onder andere in schoonheidsproducten en pesticiden vinden. Niet alleen meisjes beginnen hierdoor vroeger te puberen, maar ook bij jongens kan dit tot borstgroei leiden. Leuk!

En ja hoor, je kan de gevolgen al zien. Gisteren was het de première van een filmke over vampiers en weerwolfkens, het derde deel van de "Twilight"-hype. Duizenden xeno-oestrogeenbollen stonden vol ongeduld te wachten aan de poorten van het mekka van de plakkende vloeren: Metropolis. Menig geluidsmeter begaf het toen twee compleet onbelangrijke nevenkarakters uit die film hun afgeborstelde tronie lieten zien.

Nu kan je veel over dit soort films zeggen, maar met horror hebben ze niet veel van doen. Eigenlijk zijn dit typisch puberale masturbatieprenten. Immers, met wat moet je die hormonale bakvisjes voeden?

"Bella moet kiezen tussen de ingetogen, getormenteerde vampier Edward en de hunk Jacob."

Kreun. Zucht. Hijg. Ah, zeemzoeterig drama...

En dat wordt allemaal netjes vertolkt door afgelikte acteurtjes, waarvan zij die de weerwolven moeten spelen steeds in bloot bovenlijf rondparaderen. Ah, aanschouw al die mooie xeno-oestrogeen-mannentetten!

Maar ik heb daar echt wel alle begrip voor. Het zal je maar overkomen: dan ben je nog amper negen jaar en dwangmatig word je al bloedgeil bij het zien van een verkeerspaaltje. Er rest enkel nog je roze gsm met trilfunctie als redmiddel. Ah ja, want voor seks is het uiteraard nog te vroeg, althans buiten de kerk.

En omdat die batterijen niet eeuwig meegaan heb je dan gelukkig nog die soft-porno cinema met stomende titels als Twilight, New Moon, Eclipse, Vulva en Queef. Het moet daar een tienergekreun van jewelste zijn...

Volgende keer dat ik mij laat dwingen om naar de Kinepolis te gaan, neem ik alvast een handdoekje mee om op mijn stoel te leggen.