Mijn blog

Het is Laat Paleolithicum -iets na den achten om meer precies te zijn- en ergens, in wat 20 000 jaar later de Franse Dordogne zou heten, draaft een Cro-magnonmens als een bezetenen door het bos. In een knoert van een hand draagt hij een houten speer, klaar om zijn prooi mee aan te vallen. Zijn stamleden noemen hem “Urgh-Urgh zoon van Urgh” en hij is een van de beste jagers die ze daar ooit gekend hebben. Maar vandaag valt het wel wat tegen. Zijn prooi is immers nergens te vinden.

Dan ziet hij daar een collega-jager op een rots zitten. Hij nadert iets bedachtzamer dan normaal.

“Urgh-Urgh”, gromt hij voorzichtig.

“Gruhm-Gruhm”, is het antwoord.

Hij zet zich naast de andere op de koude steen. Gelukkig isoleert die dierenhuid voldoende, anders had hij binnen de kortste keren een bevroren bibs.

“Mana Mammuth, grrrrr?”, vraagt Urgh-Urgh ondertussen subtiel een kwak snot over zijn harige bovenlip wrijvend.

“Nene Mammuth!”, brult de andere terwijl die met zijn speer in de richting van het dichte woud wijst.

“Nani, nani.”, antwoordt onze held. Ook hij gesticuleert met zijn speer, maar dan wel in de andere richting.

Zo gaat dit een tijdje door, tot ze plots achter zich een geluid horen. Ze draaien zich om en daar staat tussen de struiken een magere, slungelige Cro-magnomens met een brede glimlach op het gezicht te zwaaien. Ook hij heeft een speer in de hand, maar op het eind is een kei bevestigd met wat nog een meeste op een touw lijkt.

“Yappi, yappi, ben grrrrugh?”, vraagt de nieuwe verschijning terwijl hij beide jagers elk met zijn speer een serieuze tik op hun hoofd geeft.

“Mana Mammuth!”, antwoorden beide verdwaasd.

De lach van de ander wordt nog breder waarna hij resoluut naar een punt aan de einder recht voor zich wijst.

Beide jagers buigen diep voor hun onbekende raadgever en lopen gezamenlijk en duidelijk onder de indruk in de aangeduide richting.

"Moei Mammuth Grrrreik! Wha wha!". Al lachend druipen ze af.

Enkele momenten later zijn beide jagers compleet verdwenen. Als laatste stil bewijs van hun bestaan borrelt nog net een luchtbel op uit de teerput.

"Blub!"

Het zal bovendien nog ettelijke duizenden jaren duren tot hun uiteindelijke opgraving. Wie wil, kan hun verbaasde blik nu nog steeds bewonderen in een museum in Les Eyzies.

Alhoewel deze episode op het eerste gezicht slechts een kanttekening uit de geschiedenis lijkt, is niets minder waar. Immers op exact dat moment werd een compleet nieuwe stiel geboren. Een beroep dat tot op de dag van vandaag nog steeds in populariteit toeneemt: de managementconsultant.

[youtube http://www.youtube.com/watch?v=8561sf6Bg7s&fs=1&hl=en_US]

1
'Charlie!'
Dat geroep, dat gekerm. Steeds luider, steeds indringender, steeds dichter, steeds weer...

2
'Charlie!'
'Nee, dit kan niet. Dit is compleet absurd. Dit mag niet...'
Hij kon niet meer. Zijn laatste mentale kracht, zijn laatste hoop op enige beterschap, leek zich samen met zijn wanhoopskreet aan de greep van het getergde lichaam te willen onttrekken, te willen wegvluchten van de absurditeit als een muis van een zinkend schip.

Zo begint mijn tweede poging tot het schrijven van een roman. Het draagt de werktitel Duistere Diepten. Ik kan mij niet exact meer herinneren van wanneer deze poging dateert, maar vermits het manuscript nog gedrukt is met een 9-pins Epson printer moet het wel ergens begin jaren 90 neergepend zijn. Tjonge, tjonge, ik was toen 16 en dacht echt dat ik schrijver kon worden.

Mijn allereerste poging dateert van ergens midden jaren 80 toen ik naar aanleiding van het vinden van een gewonde duif besloot een dieptragisch boek te schrijven. Verder dan twee pagina's kwam ik spijtig genoeg niet. Een inspanning die op de koop toe nog compleet verloren is gegaan voor de geschiedenis.

Duistere Diepten was een beter lot beschoren: een mooie 22 pagina's liggen hier nu naast mij. Een psychologische thriller waarbij uit de eerste hoofdstukken blijkt dat de protagonist serieuze last heeft van hoofdpijn. Na pagina 20 was dit al redelijk duidelijk, maar had ik toen voldoende volharding gehad dan waren hier zeker nog een tiental pagina's over die vermaledijde mal de tête aan toegevoegd. Meer dan koppijn heb ik er inderdaad niet aan overgehouden.

Nadien volgen nog een paar verwoede pogingen, elk met hun al dan niet originele titel: "Perpetuum", "Ogen toe, mond open", "Tot het bloed ons scheidt", "De stilte van de vooruitgang", "Perrongeluk", "De pen is machtiger dan het zwaard", "Syntaxis", "Een lege kamer" en het beloftevol meesterwerk "Quentito, of het 12-koppig WC-monster". Met uitzondering van het uiteindelijk tot kortverhaal gereduceerde Perpetuum, Tot het bloed ons scheidt en De stilte van de vooruitgang zijn dit allemaal verwoede pogingen die o wee, o wee eindigden als losse flodders.

Maar er is een verhaal waar ik nog steeds van denk: dat moet ik toch ooit eens afwerken. Ik heb al 15 pagina's en een deels uitgeschreven plot. Tot mijn grote verbazing lezen die pagina's redelijk vlot en staan niet vol van bombastische zinsconstructies (mijn pijnlijk handelsmerk...). Een fantastisch verhaal over foutjes in het tijd-ruimte continuüm met de leuke titel Xodarap (rings a bell?).

Maar om ondertussen de moed bij elkaar te rapen en de pen wat te scherpen, ben ik dus begonnen met een minder ambitieus vervolgverhaaltje waarvan ik nog helemaal geen idee heb van hoe het gaat eindigen.

En misschien schrijf ik nadien wel verder aan Xodarap. Wie weet? Want wie schrijft, die blijft schrijven...

Beste Gert Verhulst,
Beste Hans Bourlon,

Er moet mij toch iets van het hart. Het gaat hier over jullie Studio 100 productie Bumba.

Ik kan jullie vergeven dat telkens wij ons dochtertje voor tv zetten en Bumba opstarten zij terstond vergeet dat wij bestaan. Het begint al bij die hypnotiserende gele bol, met dat rode spiraal. Die kleine oogjes sperren zich wagenwijd open en blijven gedurende de volle 5 minuten gefixeerd naar die gele clown staren.

Ik kan jullie vergeven dat de kans nu helemaal verkeken is dat haar eerste woordje “papa” zal zijn. Veel waarschijnlijkere kandidaten zijn nu Bumba, Bumbalu, Kiwi, Tumbi, Pantoef, Bumbum, Babaki, Guido, Zazati, Nanadu, Sligo, Carla, Harry, Poppa, Suzi, Kiko, Barry of eender welke combinatie van deze termen.

Ik kan jullie vergeven dat telkens ik ’s morgen in de wagen stap ik uit volle borst begin te zingen van “Bumbabeloe, het circus komt eraan. Bumbabelie, waar is die kleine clown? Bumbabelaa, wat is zijn naam? Bumba, Bumba, Bumbeloe!”. Zeker de bijhorende spastische choreografie overtuigt mijn medefilerijders ervan voldoende afstand te houden.

Ik kan jullie vergeven dat ik mezelf op mijn werk betrap vlot quasi-volzinnen in het Bumbalees te spuien. Inderdaad, onlangs zat ik in een vergadering waar ik enthousiast “nani, nani” debiteerde en ervan overtuigd was dat dit een onomstootbare argumentatie was die alle tegenstand te kijken gaf.

Ik kan jullie vergeven dat de nabewerking van Bumba gebeurt door een bende afgekloofde discohippies die maar drie knoppen in After Effects goed beheersen: Open, Replace Colour en Save. Bovendien blijken zij de fijnafregeling van de kleuren te doen gehuld in het pak van Bumbalu met bijhorende gigantische handschoenen inclusief geëxpandeerd polystyreen opvulling.

Ik kan jullie vergeven dat eens ons dochter de vragen des levens begint te stellen er wel een moment zal komen dat ik een ongemakkelijke stilte moet breken door haar uit te leggen: “Neen, schaamhaar groeit niet op het voorhoofd.”

Maar wat ik jullie nooit zal kunnen vergeven is dat ons dochtertje nu een compleet foutief beeld heeft over de capaciteiten van dat karaktertje Guido. Inderdaad, in een aflevering van jullie eerste seizoen wordt getoond hoe Guido omhoog vliegt en landt op een grote bal. Zoals jullie weten is Guido een pinguïn en PINGUINS KUNNEN DUS NIET VLIEGEN!

Ik hoop dat jullie beseffen wat voor een schade er nu is aangericht aan die generatie waarin wij moeten vertrouwen dat zij later ons pensioen betalen!

O wee,

Geert

Het zal wel aan mij liggen, maar ik vind dat Bumba hier toch blijk geeft van onzedig gedrag met Bumbum, de neushoorn.

Sofie liet het deken een beetje zakken en keek met opengesperde ogen de duisternis in. Het geluid was opgehouden. Ze kon weer ademhalen.

Ze probeerde zich te herinneren waarover het verhaaltje ging dat Els haar een paar uur geleden had verteld. In haar gedachten zat Els weer naast haar op het bed. Met veel gebaren vertelde de vriendin van mama over Karel de draak die last had van een verkoudheid.

"Hatsjoe deed Karel en hopsa daar vloog de keukentafel in vuur en vlam."

Meestal vertelde haar moeder voor het slapen gaan een verhaaltje, maar toen Sofie de spanning tussen haar ouders voelde stijgen, besefte ze dat dit vandaag niet ging gebeuren. Gelukkig was Els nog wat blijven napraten en bood ze zich aan om Sofie in bed te stoppen. En daar was het meisje helemaal niet rauwig om. Immers toen ze samen met Els de trap opliepen, hoorden ze in de keuken het monster van die eeuwige discussie weer opduiken.

Ik heb hier niet om gevraagd! Jij denkt dat iedereen zomaar naar jouw pijpen danst!

Els deed nog een poging om alles te relativeren met een van haar gekke blikken, maar dat hielp niet om het gevreesde woord uit Sofie's gedachten te bannen. Op school had de juffrouw al iets verteld over wat er met de ouders van Jonas was gebeurd. Diep van binnen wist ze dat zij het volgende slachtoffer zou worden. Hoe had ze durven hopen dat de verhuis een nieuw begin zou betekenen? Ze waren nog maar een paar uur in het nieuwe huis of het verhaaltje begon weer van voor af aan.

"Karel probeerde zijn adem in te houden, maar zijn kop kleurde alsmaar roder."

Sofie moest hartelijk lachen toen Els als een bezetene met de handen begon te wapperen terwijl ze haar wangen bol blies.

"Hmmmm. Hmmmm. Hij greep met zijn hand..."

Ze keek naar het raam van de kamer en het beeld van Els op het bed verdween terstond. Ze greep de rand van haar deken weer stevig vast en trok het op tot juist onder haar neus.

Die hand!

In een flits had ze het weer gezien. Of was het enkel haar verbeelding? Natuurlijk, het moet een illusie zijn. De schaduw van een tak? Ze wachtte af, maar de hand kwam niet terug. Het licht van de maan leek te dansen tegen het glas. De stralen gleden over de houten vloer en klommen omhoog tegen het houten kader van een deur. Sofie had niet veel aandacht geschonken aan die deur, maar vroeg zich nu wel af wat daarachter verborgen zou liggen.

Misschien is het wel het verborgen land van Narnia? Ze moest glimlachen om deze gedachte al was het maar omdat ze daardoor minder aan dat vreemde hand dacht.

En ik ben dan Koningin Lucy en de leeuw Aslan ligt hier onder het bed klaar om al de kwade monsters te verjagen.

Sofie liet een been uit het bed zakken. Voor ze het goed en wel besefte stond ze in haar roze pyjama op het kleine tapijt midden in de kamer.

"Shrrrt, shrrrt."

Dat vreemde gekras weer. Maar nu was haar angst compleet verdwenen, want ze wist nu dat het geluid van Aslan kwam die met zijn nagels over de houten vloer schraapte. Hij was klaar om zijn koningin bij te staan.

Ze zette een paar stappen in de richting van de deur. Het geluid werd nerveuzer. De vloer kraakte zachtjes onder haar kleine voetjes. Nog een stap verder. Haar hand greep naar de klink van de mysterieuze deur. Het ijzer voelde koud en onpersoonlijk aan. De spieren in haar hand spanden zich en zonder enige aarzeling duwde ze de klink naar beneden.

“Op slot”, fluisterde ze. “En geen sleutel.”

Sofie ging op haar hurken zitten en keek door het sleutelgat. Als ze niet te dicht tegen de deur leunde, kon ze juist voldoende maanlicht door het gat laten schijnen. Ze gaf haar ogen even de tijd om zich aan te passen.

Eerst begreep ze niet al te goed wat ze te zien kreeg: een grauwgrijs glanzend oppervlak dat zich leek te verschuilen achter de schaduw van het sleutelgat. Toen kwam er beweging in. Het vergde een fractie van een seconde om te bepalen wat die kleine donkere vlek was die plots op het oppervlak was verschenen. Haar gil sneed doorheen alle kamers van het huis.

Het zou meer dan een kwartier duren voor het gillen ophield, maar dat beeld van die opengesperde pupil zou ze nooit meer vergeten.

WORDT VERVOLGD...

Welke basisrente krijg ik voor een gemiddelde storting? Hoeveel mag ik in de korf pensioensparen deponeren en wat blijft dan fiscaal aftrekbaar? Hoe werkt die getrouwheidspremie? Kan dat ook bij maandelijkse aflossing? Hoe ver reikt de bankgarantie in geval van bankrun? Wat doe ik als ik liquiditeitsproblemen heb?

Geen idee waarom hier zonodig
een foto van een potje yoghurt
moet staan...

Allemaal doodnormale bancaire vragen die desondanks toch wel een paar rare blikken zullen opwerpen, mocht je ze stellen aan de receptie van een spermabank.

En waarom toch? Een bank is toch een bank, niet? Er moet toch ergens een logisch verband zijn tussen beide. Waarom noemt men het anders een bank? Men had het evengoed een spermamarkt kunnen noemen. Of een spermabeurs? Met spermabrokers. Spermawinkel? Spermapark? Spermacrèche?

Maar neen, het heet spermabank. Misschien hebben we het wel helemaal mis en bedoelt men hiermee een zitbank? Een bank waarop je zit als je sperma wil doneren. Een ergonomisch ontwikkeld meubel waar de gezetenen perfecte toegang heeft tot zijn gereedschap en in de luxe-uitvoering zelfs over een opvangcontainer beschikt.

Ik stel me dan ook direct een soort harnas voor gelijkend aan het model dat men in achtbanen gebruikt. Jawel, men vraagt immers de schietklare persoon om zich zeker gedurende twee dagen te onthouden van enige zelfberoering alvorens ter zake te komen. Je hoeft geen fysicus te zijn om te beseffen dat dit voor een serieuze drukopbouw kan zorgen. Denk dan maar eens aan de intensiteit van de terugslag op het moment van ontlading. Ik zeg maar: veiligheid voor alles!

Een spermabank staat typisch in een masturbatorium. Nu zie ik je al glimlachen bij het lezen van dit woord, maar geloof me: dit is de officiële benaming. In het UZ van Gent staat deze benaming zelfs op het deurtje van dit Mekka der erotische zelfbediening. Vraag mij trouwens niet hoe ik dit weet? In Engeland noemt men dit kamertje the men's production room, maar het is in Amerika dat deze meer poëtische term masturbatorium is ontstaan.

Over mooie uitdrukkingen gesproken, deze kan ik jullie niet onthouden (excuse le mot): "Many of these facilities contain pornography such as videos, magazines, and/or photographs which may assist the donor in becoming stimulated in order to facilitate production of the ejaculate, also known as the semen sample." Pure poëzie. Mooi toch?

Om af te sluiten toch nog een kleine waarschuwing: ik ben niet voor de volle 100% zeker dat bovenstaande de juiste etymologie van het woord spermabank is.

Maar!

Simpelweg door de methode van bewijs uit het ongerijmde kom je zonder twijfel tot een gelijkaardige conclusie. Alleen al de idee dat spermabank zou afgeleid zijn van gelijkaardige termen als daar zijn zandbank of -laat het uit- mistbank is voor mij een te overweldigende gedachte.

Dus laat het ons houden bij: "ik zit op een spermabank".

Achter de deur van een vervallen huis schuilt een gruwelijk en dieptragisch geheim. Een complete familie van vier is er op een onzalige nacht in fijne stukjes gehakt en als dat nog niet erg genoeg was, zijn ze op de koop toe nog vermoord ook. Enkel de jonge en knappe huismeid Ella overleeft dit drama. Ella heeft twee grote troeven, maar wanneer de bankrover Jason Goodis die even van dichtbij wil bekijken, beseft hij te laat dat Ella een onverzadigbare dorst voor bloed heeft.

Ik kan verder niets interessants over deze flutfilm vertellen, daarom sluit ik maar af met een raadseltje: waarom heeft een kip geen borsten? Omdat een haan geen handen heeft. En nog eentje: wat is de overeenkomst tussen borsten en speelgoedtreintjes? Ze zijn bedoeld voor kleine kinderen, maar het zijn mannen die er mee spelen. Voila, dat moet wel volstaan!

Ach, ach, het kiezen van een geschikt onderwerp voor mijn blog valt soms niet mee. Ik had graag iets verteld over de cursus creatief redeneren van de Antwerpse burgemeester Patrick Janssens (SP.A), maar ik schat dat niet iedereen daar wakker van ligt. Inderdaad, ik vermoed dat de slaapimpuls al zou beginnen bij de eerste zin. Helaas.

Nochtans, in Patrick’s verantwoording voor de financiële inbreng van de Antwerpenaar in de kosten van de bouw van hun tunneltje zit een pareltje van een creatief denkproces.

Hij begint met te situeren dat het vorige plan, gebaseerd op de constructie van de Lange Wapper-brug, zou leiden tot een verlies van om en bij de 70 miljoen euro alleen al omdat het noordelijk deel van het Eilandje economisch afgesneden zou worden. Dit betekent voor Antwerpen inderdaad een zwaar verlies.

Dan vervolgt hij zijn betoog door te duiden dat indien we dit drama kunnen vermijden, dit uiteraard wel 70 miljoen euro mag kosten. Ah ja, want mochten we dat vorige plan goedgekeurd hebben, dan was dat geld sowieso verdwenen. Da's evident!

En voila, de stad kan die 70 miljoen nu met een gerust hart ophoesten.

Schitterend toch? Je verdedigt het ene plan door gebruik te maken van de niet-realiteit van het af te keuren alternatief. Alleen knappe koppen als Patrick kunnen dit bedenken.

Maar hadden we dit eerder geweten, dan konden we de volledige kost van dit project op de Antwerpenaren verhalen. Stel gewoon dat Vlaanderen een eerste plan had ingediend waarbij enkel nog paard en kar in de stad toelaten wordt. Dit is een redelijk ecologisch plan, zeker als we van al de geproduceerde mest nog eens biobrandstof zouden maken. Maar het economisch verlies zou voor Antwerpen gigantisch zijn. Kom je dan je voorstel voor een tunnel indienen... dan is het hupsakee en de stad betaald met een glimlach het ganse project. Anders verliest Antwerpen immers nog meer geld!

Een techniek die we zeker moeten overwegen bij het volgende grote infrastructuurproject.

Voila, je mag weer rustig wakker worden, want dit is het eind van mijn post. Volgende keer weer meer seks, beloofd!

Kabouters bestaan! Jawel! En dan heb ik het niet over die boulemiegevallen die mij de minste darmklacht al beginnen te kermen van plopperdeplop. Neen, ik heb het over die ongewassen kleine duiveltjes met haargroei op plaatsen waar je het niet voor mogelijk hield. Het zijn irritante schepseltjes die zich nooit of te nimmer laten zien aan de gewone mens, maar des te meer invloed uitoefenen op onze dagelijkse beslommeringen.

Je hebt vast wel eens gehoord van de Wet van Murphy? Wel, Murphy is een van de meest beduchte kabouters die er bestaan. Naar het schijnt lijdt hij aan een extreme vorm van flatulentie in combinatie met een handvol aambeien. Je zou er voor minder de pest in krijgen. Het is dan ook niet verwonderlijk dat deze kwalijke kwelduivel dagelijks van zich laat horen.

Ik weet het! Er is een groeiende scepsis tegenover het bestaan van kabouters. Gedreven door agressief seculiere motivaties durven bepaalde drukkingsgroepen beweren dat er helemaal geen kabouters bestaan. Dit, mijn vrienden, is het grote gevaar van deze moderne tijd. Als een nieuwe vorm van nazisme sluipt dit kwaad langzaam maar gestaag doorheen de gelederen van onze maatschappij.

En dit terwijl de waarheid zo overduidelijk is. Kijk om je heen. Zie hoe de wereld draait. Je hoeft geen geleerde te zijn om vast te stellen dat er ‘andere’ krachten aan het werk zijn. De ongelovigen zijn snel daar met gekunstelde verklaringen op basis van dogma’s zoals kansberekening en kwantumfysica. Maar iedere mens weet diep in zijn hart dat de echte verklaring te vinden is in de allesomvattende kracht van kabouters.

Waarom ontstaat er dan toch zoveel verzet tegen deze realiteit? Wel, de ideologie die de kabouter wil bannen uit de hedendaagse maatschappij vindt zijn kiem in een politiek manoeuvre. Deze brutale en hardvochtige tirannie heeft enkel tot doel de gevestigde orde te ondermijnen en de basiswaarden waarop onze vrijheid gebaseerd is te ondergraven. Inderdaad, dezelfde waarden waar onze voorouders tot bloedens toe voor gevochten hebben.

Daarom, kameraden, roep ik jullie allen ten strijde. De kruistocht tegen de ongelovige en de agnostici belooft bitter en lang te worden, maar het doel is nobel en zal gelauwerd worden door onze eigenste nazaten.

Red de kabouter!

"En dat verschijnt begot elke week!", dacht ik bij mezelf toen ik nog maar een goed kwartier bezig was. "Meer dan 190 pagina's vol emotie, dramatiek en onverholen passie. Zouden er echt mensen zijn die dat blaadje elke week kunnen uitlezen?"

Ik was begonnen op pagina 8. De grote gele letters van het woord primeur hadden mijn aandacht getrokken en ik viel prooi aan de onweerstaanbare verleiding. En jeetje -inderdaad, ik zit nu in een emotionele toestand die mij dwingt woordjes zoals "jeetje" te gebruiken- wat heb ik me dat beklaagd!

PRIMEUR - NU DEFINITIEF - LAURA LYNN BREEKT NOG EEN KEER MET TONNIE

Let op! Er stond nog een accent aigu op de o van het woordje "NOG"! Amaai!

Het duurde niet lang of ik kreeg een krop in de keel. Het grote leed dat onze hartsvriendin Laura Lynn heeft moeten doorstaan. Eindelijk de grote liefde gevonden in die toffe Tonnie en dan moeten vaststellen dat het allemaal toch niet zo klikte. Maakt dat mee. Onbegrijpelijk. Ze gingen uiteen. Snik.

Zowaar, ik begon te snotteren terwijl ik las dat het uiteindelijk toch allemaal weer goed kwam omdat onze eigenste nachtegaal Laura last kreeg van een zwerende teen. Ons meisken moet hebben afgezien, tjonge, tjonge. Dat was niet plezant. Ze moest zelfs naar het ziekenhuis voor een operatie. Ach, en jeetje, weet je wie daar op haar stond te wachten? Echt waar! Haar ex-vriend was er weer. Zo romantisch. Toch mooi, he? Die liefde.

Dan hebben ze zelfs samen een huisje gebouwd. Ah! Prachtig toch.

Ze stonden op het punt om hun nestje voor een kleintje klaar te maken toen het noodlot weer meedogenloos toesloeg. Inderdaad, ik zou durven beweren dat ik begon te huilen als Alice in Wonderland, maar dan zou ik overdrijven. En dat is iets wat ik dus nooit doe. Neen, de waterlanders die ik produceerde, deden enkel onze kelder onderlopen en dus zeker niet ons ganse huis, zoals in het boek van Lewis Carroll.

De pijn was niet te harden. Dan had onze Laura echt wel de vent van haar leven gevonden, begon die teef daar met nen andere vent te poepen. De trut vond het zo nodig om haren Tonnie te bedriegen met de tien jaar jongere Matthias, die op de koop toe nog accordeon speelt ook. Inderdaad, accordeon! Non de dieu! Van mijn part mag ze nu al haar verkochte singles van "Duizend Maal Bedrogen" in haar kut steken. En dan is er zeker nog plaats over voor al haar full-cd's! De slet! Nem!

Je ziet het: ik heb nog maar een halve pagina van Dag Allemaal gelezen of ik zit er al helemaal door. Ik kan het drama en de emoties echt niet aan. Laat staan dat ik elke week zo'n 190 pagina's moet verwerken.

Neen, om mezelf te beschermen ga ik me bij nader inzien toch geen abonnement aanschaffen.

Maar wel mijn welgemeende respect voor zij die dit elke week wel aankunnen! Respect!

 Inderdaad, dit is de honderdste post van mijn blog. Deze symbolische mijlpaal is het moment bij uitstek voor een symbolische actie. Daarom ook heb ik onderstaande brief naar het aartsbisdom gestuurd.





Hallo,

Na een lange periode van twijfel -of moet ik hier spreken van bezinning- heeft Paus Benedictus XIV het mij wel erg makkelijk gemaakt om de beslissing te nemen mij te laten "ontdopen". Op geen enkele wijze kan ik mij vinden in de uitspraken van deze zogeheten kerkleider. Het blijkt maar dat dit individu niet ten gronde nadenkt over de betekenis van zijn betoog. Impliciet reduceert hij de daden van eender welke welke pedofiel tot een medisch symptoom, terwijl hij in dezelfde adem homo's en atheïsten bijna tot duivelaanbidders herleidt. Als hij denkt door dit betoog het geloof in de Kerk te bestendigen, dan wens ik hem veel succes.

Ik ben mij terdege bewust van de waarde van deze symbolische ontdoping. Tot mijn grote spijt moet ik vaststellen dat mijn beslissing niet zal leiden tot een vermindering van de financiële dotaties voor de Katholieke Kerk. Evenwel hoop ik vanharte dat door een massale ontdoping deze discussie weer op tafel verschijnt en er zo uiteindelijk geld beschikbaar komt voor instanties die de wereld "wel" tot een betere plek willen maken.

Tot zover mijn motivatie.

Mijn vraag tot ontdoping:

"Geert Daelemans geboren te Bornem op 17 november 1974 wonende te 3000 Leuven, Paternosterbollekenslaan 69, zoon van Denis Jean Daelemans en van Monique Cesarina Isaac Verheyden vraagt hierbij dat zijn naam uit de registers zou worden geschrapt. Geert werd gedoopt en gevormd in de O.-L.-Vrouw Hemelvaart-parochie te Kalfort-Puurs."

Graag had ik een leesbevestiging van dit schrijven ontvangen, alsook een bevestiging van uitschrijving.

Groeten,

Geert Daelemans

Ik hou jullie op de hoogte van eventuele reacties.