Het was zeker niet gemakkelijk, maar het is me uiteindelijk dan toch gelukt. Ik heb een uitspraak van het zelfbedruipend priapisme, bijgenaamd Aarsbisschop Léonard, gevonden waar ik volledig achter sta. Inderdaad, hoe ongelofelijk dit ook lijkt, puur stochastisch bekeken moet dienen gepasteuriseerde voorhuidjogger ooit wel eens, al was het per ongeluk, een achtenswaardige mening hebben.
Dat unicum van verdwaalde wijsheid klinkt als volgt: “Door niet te aarzelen om zijn standpunt weer te geven, stelt men zich kwetsbaar op." Dit is een waarheid als een koe met een Certus-kwaliteitslabel. En ik kan het weten. Nu ik toch al een mooie acht maanden, met de regelmaat van een professionele dwangneuroot, mijn gedachten, meningen en frustraties via een blog wereldkundig maak, liegen de commentaren er niet om.
De meeste reacties zijn vaak oppervlakkig en hebben niet meer ambitie dan het geven van een ludieke kwinkslag. Maar af en toe duikt er toch een mening op waartegen mijn emotionele terugslagklep niet direct bestand is. Ik citeer hier twee illustere voorbeelden: “[Ben jij] nog altijd tegen alles?” en “Aja, Geert, jij hebt natuurlijk over alles een mening.” Tsjakka! Twee opinies waar ik toch even moet bij neerzitten.
Laten we ons vandaag beperken tot het tweede statement en die eerste bom bewaren voor een andere post. Ik zou dus over alles een mening hebben? Hoe onschuldig dit ook mag lijken, ik lag er toch enkele nachten wakker van. Want hoe hard ik ook probeerde, ik kon absoluut geen onderwerp bedenken waarover ik geen mening onderhield. Nu is de ondertitel van mijn blog wel “over alles behalve de absorptiecoëfficiënt van maandverbanden” maar ik moet toegeven dat ik zelfs daarover een A4'tje kan vullen. Ai, ai, het valt toch zwaar te merken dat anderen jouw karakter beter kunnen vatten dan jezelf.
Maar ik blijf niet bij de pakken zitten. Ik besluit dus opzettelijk in een andere modus te springen: ik neem me voor om bewust geen mening te hebben over de zaak Els Clottekut! Voila, ik laat mij niet kennen.
Els is wel diep gevallen, of toch niet?
Helaas, pinda-fucking-kaas! Het heeft niet mogen zijn. Binnen de kortste keren had ik een mening over het feit dat iedere knuppelpeer wel een mening had over dat parachuteproces. Allen hadden ze hun zegsken te doen. En dat dan nog zonder 20 euro per dag te krijgen om gedurende 4 weken in een jury te zetelen. Neen, zonder enige vorm van compensatie verdedigde Piet Snot en aanverwante snotneuzen het al dan niet schuldig zijn van Els-als-dat-geen-psycho-is-Clottemans. Het ontbreken van enige kennis ter zake is blijkbaar voor weinigen een afdoend argument om bescheiden de schouders op te halen om vervolgens het zeer onderschatte “deuhm” te uiten. Neen, de straten liepen vol met 12-koppige jury’s in eenpersoonsverpakking.
Nu is enige vorm van betrokkenheid bij de rechtsgang een lovenswaardige attitude, maar laten we dit alstublieft toch niet zo halsoverkop doen. We moeten hier een keuze maken: of we bannen alle berichtgeving gedurende de loop van een proces, of we zenden het ganse proces integraal uit. De tussenoplossing waarbij de journalisten een paar sound bites of video clips selecteren om naar radio- en tv-minnend Vlaanderen te gooien, lijkt mij zeker bij een rechtszaak een gevaarlijke vorm van volksmennerij of, laat het uit, populisme.
Je zal je liefdesrivaal maar eens op een originele wijze willen koudmaken zonder dat je buren zich gaan moeien. Waar gaat het eindigen als dat al niet meer kan?
"Is dat nu geen grove schande. Oude tradities worden gewoonweg te kakken gezet. Je hebt er toch al van gehoord, hé? Van die Nederlandse horrorfilm Sint van Dick Maas?"
Een omstreden filmposter
"Van Dick Maas, echt? Wel dat is wel een leuke regisseur. Ik herinner mij nog dat ik als aspirant-puber absoluut een heel oninteressant programma moest en zou opnemen met onze gloednieuwe videorecorder. Mijn ouders hadden toen gelukkig niet in de gaten dat er na dat programma de film De lift werd vertoond. En ik was -per ongeluk- vergeten een einduur van opname in te stellen..."
"Gij deugniet!"
"Tja, ik deed toen zo van die dingen. Nu is dat al veel gemilderd. Soit, toen mijn ouders de volgende dag weer op het veld stonden, heb ik dus in het geniep naar die film gekeken. En nachtmerries dat ik daarvan heb gehad. Man, man. Vooral van die man die zijn hoofd tussen de liftdeuren stak. Eek. Ik heb nadien vaak met schrik in een lift gestaan. En mijn ouders begrepen maar niet waarom."
"Voila, dat bewijst het! Dat is compleet onverantwoord!"
"Omdat? Omdat ik nadien een ware psychopaat ben geworden?"
"Neen, maar je weet wat ik bedoel. Kinderen krijgen daar nachtmerries van!"
"En dat is slecht?"
"Natuurlijk! Maar je doet mij expres weer afwijken, hé. Die laatste film van Dick Maas gaat gewoon te ver! Hij maakt van die goedheilig man een maniak, een zombie en een kindermoordenaar. Terwijl hij in het echt zelfs kinderen van de dood heeft gered. Het is echt niet voor niets dat hij een heilige geworden is, hé."
"Amaai, jij kent echt wel je klassiekers."
"Inderdaad! Eigenlijk is de echte naam van Sinterklaas Nicolaas van Myra. Hij is waarschijnlijk geboren omstreeks 280 te Patara in Lycië en overleden op 6 december in 342 of 352. Hij was in de 4e eeuw bisschop te Myra, de toenmalige hoofdplaats van Lycië in Klein-Azië."
"Jeetje, jij bent precies een wandelende Wikipedia. Maar heb ik dat goed gehoord?"
"Wat?"
"Dat Sinterklaas eigenlijk al lang dood is?"
"Euhm, ja?"
Veel waarheidsgetrouwer dan al die andere zever!
"En toch loopt hij nog steeds over onze daken? Wel, dan vind ik dat eigenlijk zo gek nog niet dat Dick Maas hem afbeeldt als een zombie."
"..."
"Denk nu maar eens aan al die kindjes. Die man is gewoon 1730 jaar oud! En dan maken wij hen wijs dat je er na zoveel jaar enkel maar een zware stem en een lange baard aan overhoudt? Tsss, dat is toch niet proper. Een zombie klinkt dan al vele logischer. Bovendien maakt men iedereen wijs dat Sinterklaas elk jaar uit Spanje komt varen terwijl hij eigenlijk in Turkije woont. De racisten. Wat spelden ze ons nog allemaal op de mouw?"
"..."
"Neen, dan ben ik heel blij dat Dick Maas eindelijk eens de waarheid durft vertellen. Voila!"
Misschien herinner je dat speelgoed van begin jaren tachtig nog wel: een groen potje met daarin een ruime portie heldergroen slijm. Ik vermoed dat de verkoopscijfers van dit superspeelgoed vooral aangezwengeld werden door het succes van de film Ghost Busters. Alhoewel ik nooit zo een potje heb mogen kopen van mijn ouders, was ik er toen echt wel door gefascineerd. Vooral de onbedwingbare aantrekkingskracht die dat slijm had op lange blonde meisjesharen vond ik fenomenaal. Menig popje is toen huilend naar huis gestuurd, met een mooie dosis van dat door Mattel gepatenteerde speelgoed in der haar. Zalige tijd was dat!
Slime, there can never be enough of it!
Maar zoals ik al zei, ik heb het nooit mogen kopen en het daardoor ontstane trauma plaagt mij nu nog steeds. Bovendien acht ik mij niet waardig om nu nog in een speelgoedwinkel dit hebbeding te gaan kopen. Jawel, 26 jaar later is dit nog steeds te koop, stel je voor. Gelukkig is dit slijm eigenlijk heel eenvoudig zelf te maken, zeker in deze periode van het jaar. Je hoeft enkel een half uurtje naakt op iemands natte gazon rond te duikelen, een halve dag te wachten en hopla: het slijm komt met bakken uit je neus- en mondholtes. Even opvangen en dagenlang plezier verzekerd.
Alhoewel deze methode wel heel efficiënt en effectief is, schuilt er toch een klein slakje onder het gras. Inderdaad, je kan niet zomaar de kleur van je creatie bepalen. Nu zou je gek kunnen doen en kleurstoffen als neusdruppels gebruiken, maar er is gelukkig een veel beter alternatief: het polymeerslijm!
Een paar vloeistoffen bij elkaar voegen, goed mixen en voor je het goed en wel doorhebt, beginnen moleculen vlijtig onzedige chemische verbindingen te vormen dat het een lust is. En poef je hebt slijm. Neen, dit is geen tovenarij, maar simpelweg het ontstaan van polymeren. Cellulose in papier, keratine in nagels en haar, plastics… het zijn allemaal polymeren.
Maar genoeg theorie, tijd voor praktijk. We hebben nodig:
Gewone vloeibare knutsellijm (wit of transparant)
Borax oftewel natriumtetraboraat (verkocht als reinigingsmiddel)
Water
Twee mengkommen
Voedselkleurstoffen
Als je transparante lijm gebruikt, krijg je transparante slijm. Witte lijm geeft dan weer matte slijm.
Meng 1 theelepel borax met 1 kop water. Roer tot alles nestjes opgelost is. In een andere kom meng je ½ kop lijm met ½ kop water. Je kan hier naar believen kleurstoffen aan toevoegen. Dit alles weer zeer goed mixen. Dan komt dat magische moment: voeg beide oplossingen samen en aanschouw vol bewondering hoe de polymeren zich vormen en er een mooie kwak slijm ontstaat.
Is dit nog te complex dan is er nog een andere mogelijkheid: koop een slijmprik, een soort vis dat erg veel op een vette paling lijkt. Deze vis gebruikt deze kleverige afscheiding als wapen. Hij versmacht zijn vijanden in een tsunami van slijm. Mocht je deze vis niet direct bij de hand hebben, dan kan een verkouden baby ook wonderen doen. En ik kan het weten.
Ik zie mijzelf als iemand die verwijten snel kan relativeren. Noemt men mij een "vuile homo", dan zie ik hierin slechts een misvatting in tijd. Inderdaad, als ik een paar uur in de tuin heb gewerkt, kan ik niet tegenspreken dat ik er wel een beetje vuil uitzien. De term vuile homo is dan zeker van toepassing. Dat ik op het moment van bovenstaande verwijzing meestal niet uit een tuin kom gestapt, lijkt mij maar een detail. Refereert men naar mij als "die klootzak", dan kan ik dit ten zeerste appreciëren als een mooie toepassing van pars pro toto, een naar mijn mening zeer onderschatte stijlvorm.
Lang leve het Vlaams Behang!
Ik moet er wel bij vermelden dat er enkele uitzonderingen zijn. Men krijgt mij zo bijvoorbeeld helemaal over mijn paard getild als beweerd wordt dat ik een "Son of a Reynders" ben. Maar helemaal bovenaan mijn lijstje van onacceptabele verwijten staat zonder twijfel... even slikken... Vlaams-nationalist.
[Geert pauzeert nu even om zijn mond uit te wassen]
Je begrijpt hopelijk wel dat ik mij niet zo super voelde toen een goeie vriend vaststelde dat "hij niet wist dat ik zo een Vlaams-nationalist
[Geert frot weerom een stuk zeep in zijn mond]
was".
Hoe kwam die vriend op zo een illuster idee? Wel, eenvoudig: hij had zojuist mijn post Pour les Flamands la même chose gelezen en daardoor was er een vermoeden ontstaan over mijn politieke voorkeur. In die post haalde ik uit naar het pathetisch gebrek aan beheersing van de Vlaamse taal bij de Media Markt in Sint-Lambrechts-Woluwe.
Als er nu al iets Vlaams-nationalistisch
[Geert begint die zeepsmaak nu echt wel beu te worden]
in mijn lijf zit, dat zit het in mijn teennagels en die heb ik zojuist geknipt. Dus neen, neen, driewerf neen, die post was geen politiek pamflet! Onder geen enkel beding kan ik mijn frustraties over taalbeheersing klasseren onder de noemer politiek.
Het niet tewerkstellen van competente mensen in een winkel is volgens mij een puur commerciële materie. Iedere winkelier in België heeft het recht om zijn potentiële klanten aan te spreken in de taal die men verkiest. Als het voor Media Markt niet belangrijk is dat de Vlaamse klanten goed behandeld worden, dan is dat nu eenmaal zo. Maar evengoed heeft elke klant in België het recht om te weigeren zijn aankopen in een bepaalde winkel te doen. Of weg te lopen uit een winkel waar men hem niet correct behandelt. Dat heet vrijheid.
En daar zit vaak ook het probleem. De bescheidenheid van de Vlaming indachtig, zullen wij eerder geneigd zijn om ons schoolfrans boven te halen, dan gewoon op te stappen. Het is verbazend hoeveel Vlamingen, mezelf incluis, er daar in die Media Markt ronddolen op zoek naar enig begrip. Mochten wij massaal al die monolinguistische winkels links laten liggen, dan zou er al heel wat verbeteren. Maar helaas. Dat zit nu juist in onze aard.
Het is dan ook des te cynischer dat diezelfde schuchtere Vlaming dubbel zo luid naar de politiek roept om zijn taalprobleem op te lossen. Een probleem dat in essentie niet op te lossen is door de politiek, verdekke! Politici zullen het menselijke gedrag eens gaan bijsturen zekers, he he. Laat ons niet lachen. Ze mogen al tevreden zijn als de heren in de Wetstraat de sociale en economische realiteit kunnen bijbenen. En als dan bovendien nog eens paar kwaadaardige populisten deze taaldiscussie gaan mixen met een monsterluchtbel als Brussel-Halle-Vilvoorde, dan is het hek helemaal van de dam! De huidige politieke impasse is daar hét schoolvoorbeeld van.
Neen, politiek moet zich bezighouden met zaken die écht belangrijk zijn: werk, verkeer, klimaat, sociale zekerheid,... Keuzes genoeg! En dat Vlaams nationalisme?
[Blub, blub, mompel mompel]
Komaan, mannen. Wij leven in een Europese... wat zeg ik... universele context. De tijd van kleinburgerlijk van-mijn-erf gedrag is al lang gepasseerd! De wereld is aan de grote kindjes, hé.
Elio en Bartje zouden dus maar beter stoppen met spelen en solliciteren voor een job in de Media Markt. Het schijnt dat ze daar in Sint-Lambrechts-Woluwe nog wel een vacature hebben. Nederlands is een plus, dus allebei maken een kans.
“Was dat nu echt nodig? Waarom moest jij nu zo nodig weer over mijn werk beginnen?”, vroeg Mark geïrriteerd terwijl hij roekeloos de koffiebekers in de afwasbak liet vallen. Els was nog maar net met hun dochter naar de slaapkamer vertrokken of de irritaties laaiden weer op. Typisch.
“Ach jong, ik heb niets verkeerd gezegd. Jij denkt dat iedereen tegen jou is. En dat je vrouw op de koop toe nog eens promotie maakt, dat kan je al helemaal niet verkroppen. Geef maar toe.”, antwoordde Petra laconiek.
Petra had een gevoelige snaar geraakt. Mark zou nooit toegeven dat hij problemen had om zijn vrouw als kostwinner te zien, maar nu hij zelf werkloos was moest hij die situatie wel accepteren. En dat was inderdaad een groot deel van hun probleem. Bovendien besefte hij dat zijn vrouw zich wel erg comfortabel in haar nieuwe status nestelde.
“Ik heb hier niet om gevraagd! Jij denkt dat iedereen zomaar naar jouw pijpen danst!”, riep hij terwijl hij bruusk de waterkraan opendraaide. Hij schrok zelf van de woede die in zijn woorden was geslopen. Het zat hem echt wel diep.
“Dimmen, hé manneke. Straks hoort Els ons nog!”
“Ha, alsof die nog niet alles over ons weet. Jij zal je mond tegen haar gehouden hebben zeker? Laat me niet lachen.”
“Je moet Els er nu niet bij betrekken. Je zou haar beter dankbaar zijn dat ze zo snel een huis voor ons gevonden heeft.”, antwoordde Petra geïrriteerd. Ze had zojuist de tv geïnstalleerd en was nu de zenders aan het programmeren.
“Els dit, Els dat. Waarom ga je ze niet heilig verklaren?”
Dat was duidelijk het einde van de discussie. Het front was weer duidelijk afgebakend, de kampen konden zich voorbereiden voor de volgende strijd. Iedereen was moe na een ganse dag verhuizen en te afgestompt om meer te doen dan wat naar het televisiescherm te staren. Terwijl de waanzin van het de beelden aan hem voorbijgingen, dacht Mark na over de tijd toen het allemaal begon mis te lopen op zijn werk. De pesterijen en de manipulaties van zijn collega’s. Elke dag weer die slopende spanning, die hij elke avond meenam naar huis. Hij was daar in de fout gegaan, dat wist hij wel. Maar toen hij zelf ontslag nam, botste hij op een andere muur: het ego van zijn vrouw. Al van de eerste dag zag hij het sluimerend misprijzen in haar ogen. Gedurende de steeds vaker voorkomende ruzies werd zijn vermoeden telkens weer bevestigd: Petra was uitgekeken op haar man.
“Ze slaapt. Ik heb haar het verhaal van Karel de Draak voorgelezen.” Els stond in de deuropening.
“Je bent een schat, Els. Dankjewel.”, antwoordde Petra terwijl ze uit de zetel kroop.
“Graag gedaan, joh. Maar ik moet er vandoor. Tot volgende week?”
“Prima. Drive safely, sweety.” De beide vriendinnen gaven elkaar nog een knuffel.
“Ik ga naar bed.”, zuchtte Mark en liep naar de badkamer. In de spiegel staarde hij even later naar zijn eigen gezicht. Hij sperde zijn ogen open en trok de neusvleugels op.
“Respect.”, mompelde hij. “Dat is waar het om draait. Respect.”
Het wit van zijn oogbollen was een beetje gelig. Wat hem vooral opviel waren de bloedvaten die een web vormden waarin zijn pupillen gevangen leken. Met de nagel van zijn pink duwde hij voorzichtig tegen de vochtige oogbol. De pijn schoot door zijn brein. De oogleden knipperden spastisch en tranen stroomden over zijn wangen.
“Respect.”
Ondertussen was Petra even gaan kijken in Sofie’s kamer. Haar dochtertje leek rustig te slapen. De stilte van de kamer deed haar goed. Het was een stressvolle dag geweest. Gelukkig kon ze zich nog optrekken aan haar kleine meid. Het speet haar wel dat ze Sofie geen nachtzoen had kunnen geven, maar dat zou ze morgen wel goedmaken.
“Shrrrt, shrrrt.”
Onbewust had ze dat schrapend geluid wel moeten opvangen, want er liepen plots koude rillingen over haar rug. Maar er was niets dat haar aandacht trok naar de inbouwkast recht tegenover het bedje van haar dochter. Het was immers achter die deur dat iets verscholen zat dat aan de oorzaak zou liggen van het drama later die nacht. Had ze geweten wat er stond te gebeuren, dan had ze zeker die kastdeur opengebroken, een gedachte die nog jaren lang door haar hoofd zou spoken.
Een paar uur later lagen man en vrouw verzonken in een diepe slaap. Een helse angstschreeuw priemde plots door de nacht. Beide schoten wakker en sprongen rechtop in bed. Ze keken elkaar aan. De paniek had elke vorm van slaap vermoord. Bij de kinderkamer aangekomen, twijfelden ze geen seconde en duwden de deur open. De schim in de hoek van de kamer viel direct op, maar het was pas toen Mark het licht aanstak, dat de gruwel tot hun doordrong.
Daar waar steeds een grote pluchen teddybeer op een houten stoeltje had gezeten, lag nu een bundeltje bebloed textiel. Hier en daar waren de tekeningen van Tijgetje nog te herkennen. Het was altijd al haar favoriete pyjama geweest.
Petra wist direct dat haar Sofietje zich ergens verborgen hield. Toen Mark de kamer binnenstormde, was ze zeker dat hij niets anders zou ontdekken dan een pyjama. Mark bukte zich voorover om het kledingsstuk op te rapen, Petra zocht in de kamer naar andere tekenen van haar dochter. Mark stond op. Hij droeg de pyjama in zijn armen. Zijn blik straalde pure horror uit. Petra was overtuigd dat Sofietje was gevlucht, zelfs toen ze een kinderhandje zag uitsteken tussen de met bloed doordrongen pyjama.
Allez, ik ben woedend genoeg om op mijn facebookpagina te suggereren dat ik mij zal weerhouden mijn behoeften te doen in de mond van de goedheilige aartsbisschop en dat omwille van het feit dat diezelfde mondopening daarvoor te onhygiënisch zou zijn. Meer concreet kon je meer dan een dag lang op mijn facebookstatus lezen: "De aarsbisschop zijn meule is zo vuil, dat ik er niet in zou willen kakken!"
Weet dat dit al een serieus afgezwakt statement is, want origineel wou ik het meer plastische woord schijten gebruiken. Nu besef ik maar al te goed dat mijn reactie erg platvloers kan lijken, maar dat stemt dan netjes overeen met de intentie die Léonard Mestkever had toen hij zijn kritiek componeerde. De boodschap is duidelijk genoeg, maar de manier waarop ze is geformuleerd is zo ongelofelijk geniepig en achterbaks dat de enige juiste reactie is om Léonard Diarreegorgelaar op zijn vuil bakkes te toeken.
Het draait allemaal om het woordje immanent. Mijnheer Léonard Kakkebroek vermeldt dat "aids een soort immanente gerechtigheid is". Nu betekent dit dus helemaal niet dat AIDS een straf zou zijn voor de wandaden van het slachtoffer. Neen, in tegendeel! Niet de persoon die met AIDS besmet is, is rechtstreeks schuldig, maar de hele opzet van een maatschappij die immoreel is geworden. Subtiel, nietwaar?
Dus eigenlijk stigmatiseert Léonard Strontknikker niemand, maar geeft vanuit zijn functie een commentaar op de hedendaagse tijd. Juridisch is hier geen speld tussen te krijgen. Maar... tussen de regels weet iedereen wel wat Léonard Flitspoeper echt wil zeggen: eigen schuld, dikken bult!
En dan krijg je dus die minieme minderheid die de woorden van Léonard Huppelkakker halsstarrig verdedigen onder het mom van vrijheid vanmeningsuiting. Hebben die randdebielen dan echt geen verstand van wat die vrijheid betekent? Vrijheid zou immers evenwaardig moeten zijn voor iedereen. Dus iemand die door zijn functie, maatschappelijk aanzien of beduchtheid stukken meer impact heeft als ie zijn mening verkoopt, dient daar ook wel degelijk rekening mee te houden.
Als ik in de media wil komen met een gelijkaardige bewering, dan moet ik eerst 200 journalisten omkopen, een triljoen pamfletten drukken, naakt op het Martelarenplein in Leuven een dromedaris beffen, mijn tepels laten piercen met een maquette van de Lange Wapper-brug en bovendien nog al die pamfletten aan de man brengen ook. Léonard Gatgarnaal moet maar één telefoontje plegen naar de redactie van een krant, en voila: zijn smoelebakkes staat al op de voorpagina. Dit heeft niets meer met vrijheid van meningsuiting te maken!
Bovendien kan hij de onkosten van zijn escapades netjes door de staat laten betalen! Maar ik weiger hier populistische taal te spuien! Dus schrap die laatste opmerking maar.
Last but not least heb ik nog een eitje te pellen met politici die het wagen hun verontwaardiging te uiten over de uitspraken van Léonard Baggerplamuurder met als argument dat die AIDS-kindjes, besmette hulpverleners en slachtoffers van seksueel geweld er niet aan kunnen doen dat ze besmet raken. In diezelfde adem suggereren deze lapzwansen impliciet dat de zogeheten promiscue slachtoffers wel AIDS als straf verdienen. Neen, niemand verdient AIDS! Punt uit! En dat is helemaal niet moeilijk om uit te leggen.
Een typische dinsdagavond. Ik rij van mijn werk naar Leuven, geniet optimaal van een file die stelselmatig dinsdag iets langer is dan andere dagen en passeer bij de kindercrèche om ons dochtertje op te pikken. Thuisgekomen eerst nog een halfuurtje ons meisje entertainen met een iets onnozeler gedrag dan wat men van mij op het werk gewend is en dan een flesje pap klaarmaken. Flesje leeg, dan een boertje. En voila, daar is papa Nick ook al. Even formeel de overdracht naar de andere pappa regelen. Dit officiële gedeelte wordt bij monde van ons dochtertje netjes bezegeld door papa Nick te overweldigen met een kwak lauwwarme pap vers van de slokdarm. Er is niets mis met de timing van ons meisje en daar ben ik blij om. Terwijl Nick andere kleren aantrekt, neem ik mijn sportzak ter hand en wandel naar de fitness. Ik zeg het: een typische dinsdagavond.
Diep verzonken in gedachten was ik dus ook deze week op weg naar de fitness. De gedachten waren van zeer diverse aard. Wat doen de andere zwemmers als iemand van een team synchroonzwemmens verdrinkt? Weten mensen die het dure Evian-water kopen dat als je dit omkeert je Naive krijgt? Als liefde blind is, waarom is lingerie dan toch zo populair? En zo verder, en zo voort.
Plots, ergens ter hoogte van de Penitentienenstraat, wordt mijn stichtende gedachtegang bruusk verbroken.
“Hey, gij daar?”
Zoals gewoonlijk doe ik alsof mijn neus bloedt, alhoewel er duidelijk niemand anders dan ikzelf op straat loopt en ik duidelijk geen flashy iPod-oortjes draag.
“Hey, makker! Ik heb het tegen jou, zene!”
Omdat ik weinig tegen deze argumentatie kan inbrengen, draai ik mij met duidelijke tegenzin om. Het verbaal geweld dat mij adresseerde blijkt een jong kereltje te zijn van amper 3 jaar oud. Met één been staat hij daar stoer op zijn step, terwijl zijn grote kijkers mij beschuldigend aankijken vanop een met sproeten bedekt smoeltje.
“Awel makker, zijt gij nen Belg?”, vraagt hij mij brutaal met luide stem.
“Joat!”, antwoord ik een beetje van mijn stuk gebracht door de onverwachte vraag. Inderdaad, het overkomt mij niet vaak dat men mijn nationaliteit in vraag stelt. Mijn IQ daarentegen, maar dat is een ander verhaal.
“Ah, dan ist goe. Ja, want ik ben hier den polies, en ik zorg hier voor de veiligheid. Verstaan?”
Ik dacht bij mezelf: zo jong en toch al zoveel burgerzin. Ik vermoed dat zijn premisse over wat veiligheid op straat betekent niet honderd procent waterdicht is, maar wie maalt daar nu om? Immers, onwetendheid heeft Bart De Wever ook nog nooit tegengehouden, niet? En zie hoe ver die het heeft geschopt.
Als ik de verlichtingspalen op de E40 begin te groeten, is het weer zover: aanschuiven in de file. "Ah, daar is den Gerard", "Stefke, ge ziet er een beetje bleekjes uit", "Moa, Markske, sta je daar weer voor paal?" Ieder heeft zo zijn manier om de verveling te doden. Call me crazy, I don't care.
File, 100 000 wielen...
Ik speel ondertussen ook wel eens met de knopjes van de boordcomputer en zo vertelde die mij gisteren dat het gemiddeld gebruik van mijn Volkswagen Golf was gestegen tot ruim 6 liter per 100 kilometer. Op een normale dag blijft die teller meestal op 4,8 liter steken. Niet mis, hé! 1,2 liter meer omdat ik een half uur langer onderweg ben.
"Lexus RX. De eerste SUV die 75% fiscaal aftrekbaar is."
Hallo? Hoor ik dit goed? De radioreclamestem kan blijkbaar mijn gedachten lezen en herhaalt:
"Lexus RX. De eerste SUV die 75% fiscaal aftrekbaar is."
Inderdaad. Nen SUV die fiscaal aftrekbaar is? Omdat hij milieuvriendelijk zou zijn? Ola? Ik dacht trouwens dat SUV voor Super Useless Vehicle stond of was dat Seriously Ugly Vehicle? Toch even opzoeken: de Lexus RX verbruikt 6,3 liter per 100 kilometer. Hmmm.
Volgens de boekskens zou mijn voiture zelfs maar 3,8 liter moeten verbruiken. Nu vind ik 3,8 liter zelfs al 3,8 liter teveel, dus waarom wagens die 6,3 liter verbruiken belonen? Daar is toch niet echt over nagedacht?
Dan zijn er toch betere mannieren om meer ecologisch rond te rijden. Luister maar even naar woordvoerder Philippe Casse van distributeur D'Ieteren: "Een witte wagen is minder milieuvervuilend, want je hebt veel minder airconditioning nodig. Een zwarte wagen is maar liefst 10° warmer, een verschil dat oploopt als de wagen vuiler is. Dan verdwijnt het spiegelend effect." Vandaar dat je tegenwoordig zoveel witte wagens op de baan ziet. Dat heeft dus helemaal niet te maken met de iPod, iPhone en iPad rage. Allemaal mensen die zich bekommeren om het milieu. Mooi. Mooi.
Ons meisje slaapt niet zo goed ik het pikkedonker. Daarom trokken we gisteren op pad om een nachtlampje te kopen. Nu moest ikzelf nog een serieuze voorraad bloederige blu-ray discs inslaan voor de Halloween-avond, dus leek het ons wel een goed idee om even in een Media Markt wat rond te neuzen.
Ramasse mon caca
In ons Golfke via de E40 naar de Leuvensesteenweg 1200 in Sint-Lambrechts-Woluwe puffen en dan netjes de ondergrondse parking in. Dochtertje in de kinderwagen en geldbuidel in de aanslag. Geen van beide zijn wij grote consumenten, maar als het over onze nachtrust gaat dan mag het gerust wat geld kosten. We waren er dus helemaal klaar voor.
De glazen deuren schuiven open en schreeuwerige zwart-wit-rode reclameborden doen een vijandige aanval op onze onschuldige netvliezen. De meeste in 't Frans, begot. We kunnen ons nog net op tijd bukken.
Geen probleem. Half verblind kruipen we naar een verkoopster annex schminkpop en spreken haar aan: "Mevrouw, hebben jullie nachtlampjes voor kinderkamers?"
"Ik spreek beetje Nederlands...", was het kordate antwoord.
En daar moesten we had dan mee doen, want na een geforceerde niet-glimlach begon ze rustig haar rekken bij te vullen terwijl ze iets neuriede dat verdacht veel weg had van de Marseillaise.
Ai, ai, we hadden ons beter moeten voorbereiden. Misschien had "veilleuses pour bébés" een meer proactieve reactie opgewekt. Ik had het natuurlijk kunnen weten want de vorige keer dat ik daar een factuur vroeg, bekeek men mij alsof ikzelf in hun eigen broek had gekakt. En ook toen mocht ik ervaren dat factuur en facture twee totaal verschillende woorden zijn.
Kosj mijn kak op
Man, man, toch. We voelden ons daar echt toerist in eigen land. Waarom zou je nog duizend kilometer vliegen als je in eigen land, letterlijk 200 meter buiten de grens van Vlaams-Brabant, al hetzelfde toeristengevoel kan krijgen?
Gelukkig had ik ondertussen al een klein succesje geboekt in de alfabetisch geklasseerde Blu-ray sectie waar ik de zesde Saw-film terugvond tussen "Quarante ans, toujours puceau" en "Le patient anglais". Ik was al blij dat ze die niet als Vu hadden vertaald. Maar tot mijn grote teleurstelling had deze versie geen Nederlandse ondertitels. Uiteinderlijk heb ik dus een twintigtal Saw VI's vastgenomen, maar geen enkele Nederlandstalige versie. Merde!
Dan maar de laatste cd van Royksopp gaan zoeken. Niet gevonden uiteraard, dus weer aan een Media Markt-vendeur gevraagd.
"Roi qoui, monsieur?"
Tot onze grote opluchting was er daar toch een verkoper die vier en een half woord Nederlands begreep. Moesten we dat weer zelf uitleggen, waarna beiden in een mini-regeringsconclaaf aan het overleggen sloegen. Uiteindelijk begonnen ze daar toch te lachen, zekers.
"Mais, mijnheer, jij Roujskoppe bedoelen?"
Wel van die groep had ik echt nog nooit gehoord, dus zijn we maar gewoon terug naar huis gereden.
Oei, oei, oei. Het gaat niet goed met mij vandaag. Nu ben ik er niet de persoon naar om zomaar in het wilde weg te lopen klagen. Maar omdat ik nu eenmaal ongelofelijk principieel ben in het schenden van mijn principes, kan het mij in principe geen bal schelen dat ik hieraan mijn voeten veeg en zelfs daarover ben ik consequent niet al te principieel. Voila, nu je die vorige zin voor de tweede keer hebt gelezen, kunnen we weer verder.
Symmetrie is het oorkussen des duivel!
Ik voel mij dus niet al te best en ik wijt dit volledig aan teveel symmetrie in mijn leven.
Quoi?
Wel, je kent toch het oorzaak-gevolg concept, niet? Ook wel actie-reactie genoemd. Voeg hier symmetrie aan toe en die reactie roept direct weer exact dezelfde actie op. Simpel, toch. Denk maar aan symmetrie uit de wiskunde, van dezelfde familie als transitiviteit en reflectiviteit. Als A leidt tot B, dan leidt B tot A. He, he, toch knap he. Hoe ik met deze uitleg alles nog minder duidelijk maak.
Vaak hoor je zeggen dat symmetrie wel mooi is. Een symmetrisch gezicht zou immers als mooier worden ervaren. Maar niet te snel juichen. Symmetrie kan inderdaad gevaarlijk zijn.
Een voorbeeld zal veel verklaren. Neem nu dat klassieke geval van iemand die te dik is en hierdoor in een depressie raakt. Om van dat slechte gevoel af te raken begint die persoon weer extra te eten. Maar het gevolg daarvan is dat ie nog vetter wordt.
Ik voel me te dik => eten Eten => ik voel me te dik
Symmetrie ten top, maar alles behalve leuk. Bij mij zit het momenteel zo:
Hoe vermoeider ik raak, hoe meer vergaderingen er in mijn agenda verschijnen.
Veel vergaderingen => moe Moe => veel vergaderingen (want te moe om goeie excuses te vinden en "neen" te zeggen)
Hoe meer mails ik beantwoord, des te meer nieuwe mails er in mijn mailbox opduiken.
Onbeantwoorde mails => beantwoorde mails Beantwoorde mails => onbeantwoorde mails (want er volgen antwoorden op de antwoorden)
Hoe meer ik politiek volg, hoe minder ik ervan snap.
Onbegrip over politiek => Bart De Wever (want alles draait blijkbaar om het ego van Bart) Bart De Wever => onbegrip over politiek
Hoe meer seks ik heb, hoe meer...
Allez, you get the drift. Daarom: ik heb meer asymmetrie nodig in mijn leven en vooral... meer slaap! Als ik niet snel wat slaap krijg dan zullen er nog wel meer even onzinnige posts volgen, vrees ik.
Comments