Mijn blog

Vandaag begin ik eraan: mijn eigenste videoblog. Hoe vaak je een filmpje van mij kan verwachten? Geen idee. Voor hetzelfde geld is dit direct ook mijn laatste videoblog. Wie weet?

Meer heb ik hier niet over te vertellen... gewoon kijken!

Basketbal moet echt wel mijn favoriete sport zijn. Voor dat spel met de oranje bal en die ijzeren ring zal ik steeds een zwak koesteren. De ellegantie van 'the moves' en het tactisch spel brengen mij tot ongeziene hoogtes van vervoering.

Not really.

Case in point: 1991. Mijn klasgenoten lopen als gekken achter de bal terwijl ik weer mijn beproefde tactiek toepas. Die bestaat vooral uit de erkenning dat het speelveld rechthoekig is. Twee elementen vereisen dan extra aandacht: de bal en ikzelf. Het is de bedoeling dat de afstand tussen deze twee steeds zo groot mogelijk is. Optimalisatie noemen ze dat. Ik beweeg dus ook, maar met een zeer duidelijk plan. Mits enige inschatting van het traject van de bal valt dat allemaal nog wel mee. Er is eigenlijk maar 1 zwak punt in mijn tactiek... schijnbaar heeft dat iets te maken met zich 'vrijspelen'.

Het is heftig. Iedereen staat als sardientjes tegen elkaar gedrukt om die dribbelende bal te vechten. In de andere hoek van het veld sta ik, nadenkend over waarom een Atari beter is dan een Commodore 64. Het spel zit vast. Er moet een doorbraak komen. Iemand, blijkbaar horende bij mijn team, kijkt plotseling op. Hij heeft de bal in zijn handen. Hij roept.

"Geert!"

Ik kijk op. En als in slow motion zie ik die oranje bal steeds groter en groter worden.

"Oei.", mompel ik nog.

De reflexen laten mij echter niet in de steek. Mijn handen schieten de lucht in. Alle focus op de bal. Mijn hart bonst in de keel. Het gaat lukken. En dan...

TIME FREEZE

De twee teams kijken allemaal in mijn richting. De bal zweeft amper twee meter voor mijn handen. Mijn mond hangt open. De angst blinkt in mijn ogen. De leraar staat aan de zijlijn en heeft ook zijn handen in de lucht.

Nu moet je weten dat ik toen studies volgde aan het Koninklijk Atheneum in Boom, een sportschool. Sabine Appelmans heeft daar ook nog gestudeerd. Ze hebben daar dus de perfecte infrastructuur. Een groot zwembad en bovendien een gigantische sporthal. Wel 15 meter boven de grond wordt het dak van deze ruimte gestut door een metalen frame.

Nu is het al heel bijzonder dat er ooit iemand is geslaagd om een basketbal zo hoog in de lucht te schieten dat hij blijft vasthaken achter die frame. Nog merkwaardiger is dat die bal zich lange tijd in een metastabiele positie bevond. Ondertussen ontglipt er heel langzaam een beetje lucht uit de bal. De druk daalt minuscuul. Net genoeg om de grip met het metaal te verliezen. En dan... floep, op een dag is hij weer slachtoffer van de zwaartekracht en valt naar beneden.

STOP TIME FREEZE

In een fractie van een seconde zie ik nog hoe al die verwachtingsvolle blikken zich plots vullen met verbazing. En dan. Een harde slag pal op mijn hoofd. Ik schrik. Laat mijn armen zakken. En dan wordt alles oranje. De tweede bal! Knal tegen mijn gezicht.

"Auw", roep ik nog en val dan neer. Geveld door twee ballen. Een oude en een nieuwe.

Probeer deze kans te berekenen en je krijgt erg veel nullen na de komma. Maar die dag moest en zou de Schepper, of wie dan ook, mijn liefde voor basketbal consolideren.

Bij dezen.

De laatste tijd gebruik ik mijn computertje heel wat intensiever. Zeker nu ik begeesterd ben door After Effects [een volledig gratuite verwijzing naar mijn vorige post] staat dat machientje vaker te draaien. Nu ja, 'puffen en kreunen' zou meer toepasselijk zijn. Met veel moeite duwt hij immers de grafische renderopdrachten door zijn twee kleine processortjes.

Dat kan beter, dacht ik zo. Dus ik op zoek naar een nieuwe pc. Beginnen bij het begin: de processor. Wat zijn zo de nieuwe modellekens van Intel?

Kijk, da's nu toevallig! Een brochure van Intel.

Maak kennis met de geheel nieuwe Intel® Core™ processorfamilie van 2010.

Klinkt alvast veelbelovend.

Niet alleen sneller. Ook intelligenter.

Lap! Daar begint het al. De eerste portie nonsens. Iedereen weet toch al lang dat nieuwe pc's niet sneller zijn. De oude worden gewoon trager! Dat is de algemene wet van Moore is Less.

Excel, Word en Outlook draaien nog altijd exact even traag als tien jaar geleden. En dat gaat dienen nieuwe supersnelle processor plots verhelpen? Maak dat de kat wijs!

Bovendien beweren ze nu dat de processor intelligenter wordt. Laat het uit! Weten die bollebozen bij Intel wel wat dat betekent?

Stel je voor: je vraagt je computer om enkele duizenden oersaaie en repetitieve berekeningen te maken om de lichtinval op een 3-D animatiefiguurtje te berekenen. Antwoordt die intelligente computer: "Doe dat eens zelf, ik heb daar geen zin in!" Inderdaad, hoe zou je zelf zijn.

Neen, intelligentie is wel het laatste wat mijn computer nodig heeft. Voor je het weet hebben wij alle dagen ruzie over wie de afstandsbediening van de tv krijgt.

Een domme, hardwerkende computer die doet wat van hem gevraagd wordt in plaats van zichzelf constant te updaten, dat zou pas innovatief zijn.

Maar ik lees verder.

Stel je voor dat je een processor hebt die slim genoeg is om te weten wanneer je PC wat meer stroom nodig heeft.

Euhm. Wat is me dat voor zever? Stel je voor dat je een gloeilamp hebt die slim genoeg is om te weten wanneer ie meer stroom nodig heeft. Die bestaan al 130 jaar! De wet van Ohm, ta da!

De Intel Core i3, i5 en i7! Met 3 verschillende prestatie-niveaus is het gemakkelijk om er eentje te vinden die volledig op u afgestemd is, wat u ook met uw PC wil doen.

Grrrrr. Wat denken die klojo's wel. Ze lachen er gewoon mee. Ok, ik begrijp dat er een paar verschillende versies bestaan. Tot daaraantoe. Maar aangeven dat het nu eenvoudig wordt? Het enige eenvoudige eraan is: i3 is duur, i5 is duurder en i7 het duurst. Maar waarom een i7 nu een betere keuze zou zijn dan een i5? Wie zal het zeggen?

Trouwens wat is er met de i4 en i6 gebeurd? Tellen is duidelijk niet de expertise van Intel.

We zijn allemaal multitaskers. We bewerken foto's, sturen emails, bekijken video, synchen onze iPods- en dat willen we allemaal tegelijk doen...

Wie? Ik? Waarom zou ik? Het leven is nog niet ingewikkeld genoeg, zekers?

Nondepie! En da's alleen nog maar de processor.

Foert, ik heb hier geen goesting in. Ik geef het op. Ik steek wel een paar extra gig in mijn Pentium 4.

Ach, intelligente computers... dan krijg je zoiets als dit:

Intel. Sponsors of Tomorrow.

Cool! Intel, ik heb morgen een nieuw huis nodig. Willen jullie sponsoren?

Mijn psychiater vertelt me steeds dat het erkennen van een probleem de eerste stap naar de oplossing is. En omdat ik hem niet kan blijven teleurstellen –hij heeft immers van die schone blauwe ogen- heb ik vandaag besloten om met mijn probleem naar buiten te treden. Hier komt het:

"Mijn naam is Geert en ik verzamel OCD’s!"

Inderdaad, de laatste tijd gaat er geen maand voorbij of ik heb weer een nieuwe OCD. Voor al die gefronste wenkbrauwen: OCD’s dat zijn Obsessive–Compulsive Disorders oftewel dwangneuroses.

Het begon allemaal een klein jaar geleden met de ontdekking van Blender: dat geniale, sublieme en vooral vrije 3D-ontwerpprogramma dat mij verloste van het zware ethische juk ten gevolge van het niet hebben van een AutoCad licentie.

Toen was er die bevlieging voor digitale fotografie en kwam ik tot de vaststelling dat er geen exorcisme mogelijk is voor het bezeten zijn door Adobe Photoshop. Ik begon zelfs de illusie te koesteren dat het echte leven kon worden "bijgephotoshopped" (zie post).

Maar sinds vorige vrijdag is het hek echt van de dam. Van alle grafische tools die om mijn tere ziel aan het dobbelen waren, won Adobe After Effects de ultieme strijd. Wat ik eerst zag als een dom programma om wat met key frames te klooien, bleek al gauw de cornucopia van de special effects te zijn.

Zoals elke goede drug, begon het vrij onschuldig: mijn eigen naam die over het scherm schoof en weer netjes verdween. Toen kwamen de animaties van de letters apart, de smoothing van key frames, de motion tracking, de particle animations,... De reeks werd langer en langer. En voor ik het goed en wel besefte, was ik verslaafd.

Nu loop ik rond als een zombie, op zoek naar een pc met After Effects. Als ik niet tijdig mijn dosis krijg, begin ik waanbeelden te zien. Van gigantische letters die rond de VRT-toren cirkelen tot massieve time freezes van ramen die in gruzelementen uit elkaar spatten. Asteroïden storten voor mijn voeten neer gevolgd door een perfect gerenderde vuurzee. In de wc-pot zie ik een netjes uitgelichte tsunami allerlei esoterische vormen aannemen.

Stilaan zal mijn realiteit vervagen tot één grote After Effects interface en op een goeie dag zal ik merken dat ik plots...

...begin te desintegreren in een particle storm van dansende concave lenses.

Als dat gebeurt, dan hoop ik angstvallig dat die lenses een mooie radial glow hebben meegekregen.

Anders is dat echt geen zicht.

Vraag aan een vis of het water nat is. Mocht hij met ons kunnen babbelen dan zou hij dit zeker ontkennen. Hij weet immers niet wat droog zijn betekent.

Ook wij zijn soms een vis. Neem nu ons monetair systeem. Dag in dag uit zwemmen wij erin rond. Maar stellen we dit ooit in vraag?

Op school hebben we allemaal geleerd over geld, banken, schuld en intrest. Eerst was er ruilhandel en toen vond iemand het geld uit. Al gauw doken er banken op. Je kan er een lening aangaan en nadien rustig afbetalen, met intrest. En we vinden dit allemaal doodnormaal.

De wereld draait immers rond dankzij het geldsysteem dat mensen zou aansporen om inventief en competitief te zijn. Zo worden immers nieuwe technologieën geboren, komt men ons te vertellen. Het dogma is dan ook: zonder concurrentie geen innovatie.

En toch... toch bezit 1% van de wereldbevolking 40% van alle rijkdommen. Ondanks alle vooruitgang stijgt jaarlijks nog steeds het percentage mensen die het moeten stellen met een loon van minder dan 1 euro per dag.

Er moet dan toch iets serieus foutlopen.

In een wereld waar schaarste vaak een economisch voordeel biedt (denk aan olie, water of andere grondstoffen), kan het toch nooit zijn dat iedereen aan zijn trekken komt? Kan een wereld waar iedereen kan genieten van welvaart en overvloed ooit gebaseerd zijn op het huidig monetair systeem?

Dit zijn maar een paar van de vragen waar de Amerikaanse documentaire Zeitgeist: Addendum uit 2008 van Peter Joseph een beter inzicht in probeert te krijgen. Als je in je leven maar één documentaire gaat zien, dan is het maar beter deze. Niet dat alles wat erin beweerd wordt de absolute waarheid is, maar het opent ongetwijfeld je ogen en stopt hopelijk je vissenbestaan.

Dat is natuurlijk allemaal in de veronderstelling dat je niet zo bent als de Amerikaanse pers die de film afdoet als fantastische nonsens, alleen maar omdat er gesuggereerd wordt dat Al Quaida niet zou bestaan. Alleen al om die 3 seconden durende vermelding van deze terroristengroepering krijgt Zeitgeist: Addendum de stempel mee van 9/11 Conspiracy Documentary. Dom is hier een understatement. Dit bewijst des te meer dat vele mensen soms zo gefocust zijn op de details dat ze het grote geheel niet meer kunnen zien.

Hieronder kan je de volledige documentaire bekijken (ruim 2 uur). Een aanrader!

Het zat eraan te komen. Experts hadden het reeds voorspeld. In mijn ontemperbare ambitie om de 100ste post van mijn blog te schrijven, moest en zou ik ooit eens post nummer 75 moeten bedenken. Dat was blijkbaar onvermijdelijk.

En nu is dat moment aangebroken. En om nu eerlijk te zijn, we zijn nu immers onder vrienden: ik had het me anders voorgesteld. Ik dacht nog dat het zowaar een feest zou worden. Met toeters en fanfare. Misschien zelfs een paar kameraden uitnodigen om dit heugelijke moment mee te delen. Zo samen rond mijn laptop, vol spanning wachtend op mijn inspiratie. En dan gezamenlijk toegroeien naar dat magische moment wanneer ik op de knop "Verzend"-knop zou drukken.

Maar zoals ik al zei: het heeft niet mogen zijn. Ik zit hier immers half blind naar de juiste letters op mijn toetsenbord te zoeken. Het is alsof de kleermaker van de Keizer mijn oogbol als speldenkussen gebruikt. Het vocht stroomt uit mijn oog en het duurt nog maar even of ik zit hier als Alice in mijn eigen tranenbad te zwemmen.

Bovendien zitten mijn sinussen vol snot, met als gevolg dat ik mij momenteel in een Himalayagebergte aan doorweekte snotdoeken waan.

En dan wordt er van mij verwacht dat ik nog coherent genoeg kan nadenken over een onderwerp voor mijn blog.

Misschien iets over de sprookjes van Hans Christian Andersen? Of over de boeken van Lewis Carroll? Neen, misschien toch iets over de Himalaya's. Waarom niet gewoon wat filosoferen over het ziektebeeld van virale conjunctivitis oftewel oogvliesontsteking?

Ach nee, in mijn huidige toestand krijg ik daar nooit een boeiende, consistente verhaallijn uit gepuurd.

Neen, dan is het beter om de handschoen in de ring te werpen en, al is het met veel spijt in het hart, aan te kondigen dat er wegens overmacht vandaag geen nieuwe post in mijn blog zal verschijnen.

Ik pink een traantje weg...

Mijn pa, bijgenaamd Den Denis, is een bijwijlen fervent fietser. Hem bijbenen valt menig bijrijder bij lange na niet makkelijk. Vorige zondag bijvoorbeeld riep hij een paar vrienden bijeen om samen op een dijk langs een bijrivier een serieus parcours af te leggen. Voor zijn makkers is het bijeenzijn belangrijk en winnen maar bijzaak. Voor mijn pa is dat al iets minder bijkomstig.

Maar een bezig bijtje stak daar plots haar bijhorend angeltje voor. Mijn vader kon maar net zijn gedachten bijeenhouden om van zijn fiets te stappen, maar was toen helemaal het spoor bijster. Al snel kon men hem bij wijze van spreken op de grond bijeenschrapen.

Gelukkig liep er op dat moment een bijdetijdse dokter in joggingschoenen en bijgaand pak langs, want voor hetzelfde geld had mijn pa er het bijltje bij neergelegd. Binnen enkele minuten kan immers de dood optreden als de bijhorende symptomen niet direct bijgetreden worden. De bijstandsverlening door middel van het bijgeven van adrenaline kreeg dan ook erg veel bijval.

Dit allerminst bijkomstige bijeffect heet een anafylactische shock waarbij het lichaam start met het bijmaken van een grote hoeveelheid histamine waardoor bijgevolg de bloedvaten sterk verwijden. Dit zorgt voor een bijna fatale verlaging van de bloeddruk, maar bijgaand ook voor het acuut afknellen van de luchtwegen. Het scheelde maar een haar of mijn vader kon met ons bijkans niet meer bijpraten over zijn bijna-doodervaring. Gelukkig is hij weer helemaal bijgekomen en kon men hem in het ziekenhuis nog wat bijlappen.

Bij God, het gevaar schuilt soms in een klein hoekje.

Maar je kan het bijna zo gek niet bedenken of de bijdehandse mens bedenkt er wel een bijberoep voor. In dit geval: de apitherapie. Naar het schijnt is dit nog een bijdrage van de oude Egypteneren tot de alternatieve geneeskunst en maakt ook de bijbel gewag van deze praktijk. Bij deze therapie wordt het bijengif gebruikt als middel tegen arthritis, bursitis, tendinitis, multiple sclerosis, aandoeningen aan de bijbal en bijnieren en tal van andere ziektes. Maar uiteindelijk is dit allemaal bijgeloof. De bijverschijnselen kunnen bovendien bijzonder gevaarlijk zijn.

Voila, hopelijk heb je vandaag weer iets bijgeleerd! Geen dank.

En bovendien nog een video als bijlage!

"Lieve kindjes, vandaag gaat onze les seksuele opvoeding over de penis. Wie kan vertellen wat dat is?"

Ik had een andere foto klaarstaan,
maar die kon er niet door volgens Net Nanny

"Inderdaad, Sofieken! Dat is dat ding dat tussen de benen van je papa bengelt. Maar ook tussen die van de andere jongens in de klas. En waarvoor dient de penis?"

"Zeker, Katrientje. Om pipi te doen. Maar ook om de zaadjes bij het vrouwtje naar binnen te brengen. Dat hebben we vorige in de les gezien, weet je nog?"

"Welnu, de menselijke penis is opvallend groter dan die van andere apen, zelfs vergeleken met die van de gorilla. Gemiddeld is hij bij een volwassen man tussen de 12,9 en 15 cm lang en ongeveer 12,3 cm in omtrek."

"Wat zeg je Natasha?"

"Ach nee, meisje. Geen enkele studie heeft ooit een verband kunnen aantonen tussen de grootte van de penis en de huiskleur. Dus normaal gezien zal Jantjes penis ongeveer even lang zijn als die van onze Jamali."

"Trouwens jullie penissen zijn nu nog maar gemiddeld 5 cm lang. Pas vijf jaar na de puberteit bereikt hij de maximale lengte. Weet er iemand trouwens hoe je het best de lengte meet?"

"Prima, Ann-Sofie! Met een meetlat inderdaad. Je meet hem het best wanneer je rechtstaat en hem volledig horizontaal houdt. Best de bovenkant meten, van de top tot de basis."

"Jawel, Natasha. Hij kan best stijf zijn, oftewel in erectie zoals we dat met een mooi woord zeggen. Maar dat hoeft niet. Tijdens onderzoeken meet men zowel de slappe als de stijve penis."

"Er zijn immers twee soorten penissen. De penissen die bij erectie niet veel meer groeien en zij die dat wel doen. Dus als je met je vriendjes onder de douche staat, zal je best twee keer nadenken voor je iemand met een kleine penis uitlacht. Want het kan zijn dat als die jongen opgewonden raakt, je een serieus toontje lager moet zingen. In het Engels maakt men zelfs een onderscheid tussen growers en showers."

"Natasha! Door zo een opmerking te geven, geef je duidelijk te kennen dat je een echte size queen bent. Dat is immers de Engelse term voor iemand die liever seks heeft met iemand die een grote penis heeft. Trouwens, weet iemand wat een micropenis is?"

"Neen, Ann-Sofie. Dat is geen penis die geluid kan opnemen, maar wel een heel kleine penis, kleiner dan 7 cm. Ongeveer 0,6% van alle mannen heeft zo een penis. Zijn er nog vragen?"

"Zeg jongens, jullie zijn zo stil vandaag. Is er iets?"

[youtube http://www.youtube.com/watch?v=d7RDipF1ObI]

Apple heeft het eindelijk voor elkaar gekregen: ze hebben iets ontworpen waar ik misschien wel een ietsiepietsie enthousiast over word.

Het is wel waar dat ik ooit eens een Apple iPod heb gekocht, maar die ligt nu achterin een kast stof te vergaren met de oortjes in een onontwarbare Gordiaanse knoop. Reden: ik las over gehoorbeschadiging en fantoomgeluiden en ben direct gestopt die mini-tampons van Apple in mijn oren te stoppen.

Maar deze keer gaat de Apple-hype over de Apple iPad, een zogeheten tablet-pc met multi-touchscherm. Je hebt er zeker al van gehoord. Tenzij je natuurlijk hyper-hype-ongevoelig bent, dan surf je best even naar de Apple-website.

Volledig in lijn met mijn generatie zit ik geregeld naar tv te kijken met een laptop op de schoot. Dat ding blaast en puft als een opgehitste bizon en produceert ondertussen lekker veel warmte. Ja, ja, het is een Windows-machien! Langzaam maar zeker worden mijn sjokkedijzen gepocheerd, gekookt of gebakken, al naargelang hoe scheef de laptop gezakt is.

Weer een van die sadistische pleziertjes van onze Schepper. Moet hij nu echt onze ballen daar hangen waar wij onze laptop dragen? En dat terwijl er onder onze oksels nog zoveel plaats is. Maar soit, dat is voor een andere post.

Apple heeft nu dé oplossing: de Apple iPad! Eindelijk kunnen onze testes weer vrij ademhalen. Dus als het aan onze kloten lag, kochten ze Apple!

Nu, ja...

Alhoewel ik ze dus vaak meeneem om te gaan shoppen, hebben ze gelukkig niet altijd beslissingsrecht. Gelukkig inderdaad, want het prijskaartje van de Apple iPad is niet mis.

Vandaar mijn plan: als ik vaak genoeg het woordje Apple in mijn blog vermeld, krijg ik waarschijnlijk wel een Apple iPad gratis van Apple België. Dat moet toch geen probleem zijn voor Apple, niet?

Lang leve Apple!

Europa. 27 lidstaten verenigd in een krachtige unie. Autonome staten die samen het beleid voor de toekomst uitstippelen. In tijden van economische, financiële, ecologische en sociale crisissen is dit hét wapen om door deze turbulente stormen de juiste koers te blijven varen. Het is dan ook in het belang van iedere burger dat dit krachtig orgaan unaniem heeft beslist dat...

...de nummerplaten van alle wagens in de Europese lidstaten exact 7 karakters moeten tellen. De daadkracht die achter zo een beslissing schuilt in ongezien. We kunnen gerust zijn: onze toekomst is verzekerd.

Want beeld je de chaos in waarin we zouden duiken, mocht ieder land zomaar zelf zijn eigen beleid omtrent nummerplaten kunnen uitstippelen.

Chaos! Wanorde! Onvrede! Rebellie! Dood en verderf! Sodomie!

Hebben ze daar in het kraaiennest van Europa mooi een globale crisis vermeden. Chapeau! Verschillende nummerplaten. Ach, alleen al het idee doet ons gruwen.

België. 4 toekomstige lidstaten verenigd in een krachtige unie. Autonome zakdoeken die samen het beleid voor de toekomst uitstippelen. In tijden van communautaire, politieke en ego-crisissen is dit hét wapen om door deze flatulente stormen de juiste koers te blijven varen. Het is dan ook in het belang van iedere burger dat dit krachtig orgaan unaniem heeft beslist dat...

...de nieuwe Belgische nummerplaten in robijnrode karakters en witte achtergrond zullen verschijnen.

Di Rupo heeft op het laatste moment nog een toegift gedaan door zijn idee van roze karakters op een paarse achtergrond te laten varen. Ook Didier Reynder's idee van zwarte karakters op een zwarte achtergrond haalde het niet. Leterme opperde het voorstel om voor de verkeersveiligheid de nummerplaten 2 bij 3 meter groot te maken, maar kreeg toen van Etienne Schouppe een gloednieuwe doos Duplo-blokken en was weer een uurtje rustig.

Dat hebben ze toch maar weer goed opgelost!