Het zat eraan te komen. Experts hadden het reeds voorspeld. In mijn ontemperbare ambitie om de 100ste post van mijn blog te schrijven, moest en zou ik ooit eens post nummer 75 moeten bedenken. Dat was blijkbaar onvermijdelijk.
En nu is dat moment aangebroken. En om nu eerlijk te zijn, we zijn nu immers onder vrienden: ik had het me anders voorgesteld. Ik dacht nog dat het zowaar een feest zou worden. Met toeters en fanfare. Misschien zelfs een paar kameraden uitnodigen om dit heugelijke moment mee te delen. Zo samen rond mijn laptop, vol spanning wachtend op mijn inspiratie. En dan gezamenlijk toegroeien naar dat magische moment wanneer ik op de knop "Verzend"-knop zou drukken.
Maar zoals ik al zei: het heeft niet mogen zijn. Ik zit hier immers half blind naar de juiste letters op mijn toetsenbord te zoeken. Het is alsof de kleermaker van de Keizer mijn oogbol als speldenkussen gebruikt. Het vocht stroomt uit mijn oog en het duurt nog maar even of ik zit hier als Alice in mijn eigen tranenbad te zwemmen.
Bovendien zitten mijn sinussen vol snot, met als gevolg dat ik mij momenteel in een Himalayagebergte aan doorweekte snotdoeken waan.
En dan wordt er van mij verwacht dat ik nog coherent genoeg kan nadenken over een onderwerp voor mijn blog.
Misschien iets over de sprookjes van Hans Christian Andersen? Of over de boeken van Lewis Carroll? Neen, misschien toch iets over de Himalaya's. Waarom niet gewoon wat filosoferen over het ziektebeeld van virale conjunctivitis oftewel oogvliesontsteking?
Ach nee, in mijn huidige toestand krijg ik daar nooit een boeiende, consistente verhaallijn uit gepuurd.
Neen, dan is het beter om de handschoen in de ring te werpen en, al is het met veel spijt in het hart, aan te kondigen dat er wegens overmacht vandaag geen nieuwe post in mijn blog zal verschijnen.
Ik pink een traantje weg...
Comments