Mijn blog

Je kent dat vast wel: thuiskomen na een dag van hard werken ('t is te zeggen het equivalent van een diepe put graven onder de brandende zon, maar dan gezeten aan een bureau voor een computer) en je hebt alleen maar zin in niets doen, in de zetel te ploffen en wat voor je uit te staren.

Maar dan blijkt dat je op de universele afstandbediening bent gaan zitten want op het televisiescherm verschijnt een natuurdocumentaire over de wouden van Tanzania. Te lui om op te staan en die remote vantussen je billen te wrikken, blijf je dan toch maar kijken. Tegen beter weten in, natuurlijk. Want je weet dat al die documentaires steevast eindigen met uitspraken die aangeven dat al dat moois wat je daarnet gezien hebt, bedreigd wordt door die monsterlijke mens. En serieus, die waarschuwende boodschap is 100% terecht, maar op dit moment kan je wel even zonder.

Plots wordt je aandacht getrokken.

"Hoog in de bomen springen de Kipunji-aapjes van tak naar tak. Deze apensoort werd pas in 2005 ontdekt."

Wat? Een apensoort die pas in 2005 werd ontdekt. In een tijd waarin je via google-maps kan controleren of je buurman toe is aan een behandeling met Head & Shoulders? In een tijd waar dat laatste onbewoonde eiland werd weggevreten door een Expeditie Robinson-televisiecrew? Hoe wonderbaarlijk is het dat een diertje van een dergelijke grootte onopgemerkt is gebleven?

Bovendien is het lot van dat aapje sterk gekoppeld aan een oranje komkommerachtig plantje. De aap is verzot op de vruchten en eet er gemiddeld een honderd per dag. Via de uitwerpselen zorgt ons aapje voor de verspreiding en dus het voortbestaan van deze plant. Des te merkwaardiger want dit plantje is al tientallen jaren bekend bij biologen.

Alsof dat nog niet genoeg is, maakt de kipunji bovendien nog eens een zeer opvallend "toeter-blaffen"-geluid. Nu ja, dat opvallend moet blijkbaar toch met een korreltje zout genomen worden.

Misschien nog opmerkelijker dan deze vaststelling is mijn eigen verbazing. Ik zat plots op het puntje van onze zetel en greep naar de laptop (neen, er staat nog altijd geen iPad op ons verlanglijstje…). Ik wou er het fijne van weten.

Google: "newly discovered species".

Ik wist wel dat er op het gebied van micro-organismen en insecten jaarlijks tientallen nieuwe soorten werden ontdekt, maar ik was helemaal niet voorbereid op het massaal aantal reptielen, amfibieën, vogels en zoogdieren dat jaarlijks kan toegevoegd worden aan onze encyclopedieën.

Tjonge, in het Amazonegebied alleen al 1200 nieuwe soorten ontdekt in de laatste 10 jaar (zie hier). Dat zijn meer nieuwe soorten dan er Kipunji-aapjes zijn. In oktober van dit jaar werd in Myanmar bovendien weer een nieuwe primaat ontdekt (zie hier).

Waarschijnlijk vertelt dit wel meer over mezelf. Over hoe zelfingenomen ik ben beginnen neerkijken op de wereld om me heen. Dat gevoel van: been there, done that. Ach, op die momenten besef je des te meer dat het niet slecht is om ons wat nederiger op te stellen ten opzichte van de natuur. Er is immers nog zoveel wat wij niet begrijpen en misschien is het wel daarom dat dit onze bescherming des te meer verdient.

“Jij moest toch weten dat je zoiets kan oplopen? Je bent hier wel de enige in de streek! Hoe kan je nu zo dom zijn?”

Dit kreeg een 26-jarige jongen als ‘eerste opvang’ te horen van zijn huisarts vlak na de boodschap dat hij HIV-positief bleek te zijn (zie deredactie.be). Los van het feit dat elke medicus wordt opgeleid om te weten wat een gruwelijke gevolgen dit soort boodschappen kan hebben op de psychologische toestand van de patiënt, geeft die arts blijk van last te hebben dezelfde ziekte als onze aarsbisschop: veroordelingswaan.

Zelfde aidscampagne als in mijn vorige
post maar dan voor een vrouwelijk publiek

Toegegeven, de valstrik van de immanente gerechtigheid is o zo verleidelijk. Bovendien is nog niet iedereen overtuigd van het axioma dat als Léonard iets beweert dit per definitie onjuist en complete onzin is. Er is dus nog serieus wat werk aan de winkel. Laten we maar van start gaan.

“Eigen schuld, dikken bult” heeft als uitspraak wel een zekere vorm van pedagogische relevantie. Als je dochtertje, na herhaaldelijk gewaarschuwd te zijn dan het kookfornuis heet is, dan toch haar vingertjes verbrandt, dan weet je dat dit geen tweede keer zal gebeuren. Anders is het wanneer zij terstond zou veranderen in een laaiende vuurbal om te eindigen in een gloeiend hoopje grijs stof. Weinigen zullen betwisten dat de pedagogische waarde van deze laatste situatie redelijk -en ook een beetje absoluut- minimaal is. Laten we hieruit besluiten dat oorzaak en gevolg best een beetje in verhouding tot elkaar staan. Niet waar?

Alhoewel ik best geloof dat enkele wereldvreemde nitwits hier niet mee akkoord zullen gaan, vind ik dat in het geval van AIDS deze verhouding tussen onveilige seks en een dodelijke ziekte wel serieus buiten proporties staat. Spijtig genoeg vullen deze nitwits zelf ook een legioen aan blogs of staan zij aan het hoofd van een zelfbevredigende religieuze organisatie. Dus deze argumentatie is niet afdoende.

Dan proberen we het maar met de meest onomstootbare wetenschap der wetenschappen: de logica. Ok. Laten we aannemen dat als je onveilige seks hebt, het dan rechtvaardig is dat je hieraan dood gaat. In diezelfde context is het onrechtvaardig dat als je geen onveilige seks hebt en je toch nog aan AIDS komt te sterven. Denk maar aan bloedtransfusies en kinderen van seropositieve ouders. Heb je steeds veilige (of helemaal geen) seks en ga je niet dood als aidspatiënt, dan is dit uiteraard ook rechtvaardig. Maar… er is dus nog een vierde mogelijkheid. Wat als je onveilige seks hebt en toch niet dood gaat? Aha.

De logica vertelt ons dat, aangenomen dat de bovenstaande uitspraken waar zijn, deze laatste een duidelijke vorm van onrechtvaardigheid zou inhouden. Denk maar aan hoe aidspatiënten zich moet voelen ten opzichte van de lui die ongestraft onveilige seks hebben. “Waarom zij niet en ik wel?” Ik generaliseer niet, maar het zou wel eens een gedachte kunnen zijn die dan bij je opkomt.

En nu wordt het interessant. Als nu blijkt dat het rechtvaardig is dat iedereen die onveilige seks heeft ook een dodelijke ziekte krijgt, hoeveel mensen zouden dan nog op aarde rondlopen? Want wat is veilig? Zelfs in een monogaam christelijk huwelijk kan de partner een scheve schaats rijden en mogelijks HIV-positief worden. Een beginnende relatie is nog gevaarlijker. Hoe kan je ooit zeker zijn dat je partner clean is? Vertrouwen is een even groot woord dan dat het een illusie is. Vertrouwen kan duizend keer bevestigd worden, maar het heeft maar een keer nodig om volledig onderuit gehaald te worden. En dan heb je prijs, natuurlijk.

Kortom, bliksem morgen iedereen neer die ooit eens onveilige seks heeft gehad en het enige dat rest is een troep katholieke priesters en een massale hoeveelheid kinderen. En neen, dat kan nooit goed aflopen.

“Maar kom nu, Geert. Nu ga je toch veel te ver, hé. Er is onveilige seks en er is onveilige seks. Je moet dat serieus nuanceren, natuurlijk.”

Mijn antwoord: voila, als je de premisse van je betoog al serieus moet nuanceren dan blijft er van de gevolgtrekking niet veel meer over. Noem me naief, maar het aantal mensen dat seks heeft met de bewuste verwachting HIV te krijgen, schat ik toch erg laag in. Wie bepaalt hier trouwens wat veilig is? Koppel dit met de wanverhouding tussen oorzaak en gevolg en je kan maar tot één enkele conclusie komen:

AIDS IS EEN PERTINENTE ONRECHTVAARDIGHEID!

1 december, wereldaidsdag. HIV/AIDS is in meer dan een opzicht een moderne ziekte. Het is niet alleen het heetste topic op het lijstje van onze aarsbisschop, het is bovendien een ziekte die in principe geen onderscheid maakt tussen arm en rijk. Zelfs in de westerse wereld tiert dit virus welig omdat het, in tegenstelling tot bij voorbeeld cholera, niet gevoelig is voor de levensstandaard.

Gosh, Geert. Begin jij nu ook
al symboliek ik je illustraties te steken?
Nee, joh. Gewoon seks...

Het is ook een moderne ziekte omdat het netjes past in ons economisch model. Aidsremmers vormen met 8,1 miljard euro omzet de twaalfde markt in de farmasector. Voor de farmaceutische industrie zijn HIV-patienten een lucratieve markt. Dagelijks slikken die mensen een ganse cocktail aan pillen. Het is voor die bedrijven dan ook geen probleem of fondsen te verwerven om de aidsremmers te verbeteren. Het is immers zo dat elk jaar dat een patiënt langer leeft er weer een jaar langer medicijnen kunnen verkocht worden. Klein detail: die aidsremmers zijn onbetaalbaar voor mensen in ontwikkelingslanden, waardoor de ziekte dan toch weer het hardst toeslaat bij de armen.

Nu ja. Blijf deze redenering volgen en je maakt zowaar de conclusie dat de farmaceutische industrie blij is met HIV/AIDS. Sterker nog: zij hebben er geen baat bij dat er een vaccin tegen HIV/AIDS wordt gevonden. En gezien de grootte van die bedrijven is het maar een koud kunstje om alle onderzoek naar vaccins te boycotten. En voila, we zitten hier weer met een nieuwe samenzweringstheorie.

Was dat maar waar. Het is al lang geen theorie meer, maar bittere ernst. De grote farmaceutische monsters hebben in het verleden zich openlijk geëngageerd in het HIV/AIDS-onderzoek door talrijke onderzoekscentra op te kopen of dik te subsidiëren. Ah, hoe altruïstisch zijn die corporations toch. Neen, we weten dat ethiek en multinationals niet samengaan. Het was die geldwolven enkel maar te doen om controle te krijgen over de onderzoekscentra.

Enkele jaren nadien blijken veel van die centra niet meer te bestaan, zijn de grote breinen gevlucht of gaat het onderzoek nog enkel over nog betere aidsremmers. Maar fundamenteel onderzoek naar vaccins gebeurt tegenwoordig quasi enkel nog onder de vleugels van universiteiten. En dan nog. Je ziet steeds vaker dat diezelfde instellingen afhankelijk worden van private investeerders. En dat blijken toch weer diezelfde Pfizer's te zijn.

Toch maar weer een signaal dat de vrije markteconomie niet steeds het antwoord is op alle vragen. Gezondheid is iets dat we best zoveel mogelijk uit de commercie houden. Een consequent en gecontroleerd wetenschapsbeleid is in dat opzicht een noodzakelijkheid. En laat dat nu net het domein zijn waar onze politieke rukkers het vlijtigst met de snoeischaar actief zijn.

Tjonge toch.

Voor zij die het nog niet kennen: dit was een fragmentje uit een van de beste series momenteel op tv "True Blood".

Het is nog een kleine maand voor Kerst en we hebben al een medisch wonder. Monique van der Vorst zit al sinds haar 13de in een rolstoel. Na complicaties van een enkeloperatie ontstond er een incomplete dwarslaesie waardoor haar linkerbeen verlamd raakte en haar rechterknie niet meer goed functioneerde. Maar ze bleef gelukkig niet bij de pakken zitten en na een korte periode van revalidatie startte ze met een intens sportprogramma. Haar specialiteit werd handbiken. En met succes! Van der Vorst haalde op de Paralympische Zomerspelen 2008 in Peking twee maal zilver. Ook won ze vorig jaar in oktober de beruchte triatlon op Hawaï. Ze werd daarvoor uitgeroepen tot mindervalide Nederlandse Sportster van het Jaar.

Maar dit voorjaar sloeg het noodlot weer toe. Tijdens een trainingskamp werd ze slachtoffer bij verkeersongeluk. Maar als bij wonder kreeg ze weer gevoel in haar benen. Er was blijkbaar een blokkade opgeheven. De medische wereld heeft hier niet direct een verklaring voor. "Na een intensieve revalidatie is ze nu zover dat ze weer tot de valide sporters wil behoren", bevestigde delegatiehoofd André Cats van de paralympische ploeg in De Telegraaf.

Dit is een mooi verhaal met een goed eind. Hmmmm. En het biedt inderdaad mogelijkheden.

Denk even mee. Welke situatie ken al een tijdje een serieuze blokkade? Wat zorgt ervoor dat ons landje compleet verlamd raakt? Waarin haalt datzelfde landje al een geruime tijd een medaille in de invaliditeit?

Inderdaad, het is treffend hoe onze regeringsonderhandelingen op de situatie van Monique lijken. Vorige week hoorden we Elio Di Rupo nog pruttelen in 't Vlaamsch dat ze voldoende tijd nodig hebben. Hoeveel absurdisme kan je zo blijven accepteren? Na zes maanden het land in de tang te houden, denkt dienen flamboyante windmolen dat we "er eens rustig over moeten nadenken". Bart De Wever is dan ook weer niet de geboren verlosser. Zijn kraaloogjes vertellen ons enkel maar dat hij al aan het dromen is van grote affiches met zijn smoelebakkes erop. Hij heeft immers de Belgische Ikea-kleerkast helemaal uit elkaar gevezen en probeert er nu twee nachtkastjes van te maken. De handleiding heeft hij spijtig genoeg al gebruikt om zijn vettige frieten te verpakken en biedt al lang geen soelaas meer. Hij beseft nu maar al te goed dat België echt geen doos Lego is. Na 25 december trekt hij de stop eruit. Let op mijn woorden.

Nee, wat de Belgische politiek spijtig genoeg nodig heeft is het equivalent van een serieus verkeersongeluk. En dan spreek ik niet over opnieuw verkiezingen, want dat is toch niet meer dat het schaamteloos vertoon van een publieke zelfbevrediging. Neen, zoiets als goeie dioxinecrisis, een nieuwe bende van Nijvel, een Augusta-schandaal of een onvermijdelijke klimaatramp. Dat is wat we zullen nodig hebben om de politieke ego's weer tot nederigheid te dwingen. Shocktherapie is nog de enige uitweg.

Nu ja. Toch blijf ik stiekem geloven in die andere therapie: stop al die oelewappers in een luxe autocar en stel de GPS in op Marche-les-Dames plus een paar meters. Zit het mee dan vinden we dan onderaan de rotsen een van politieke dwarslaesie bevrijde coalitie. Zit het niet mee dan...

...tant pis!

Ergens in de late jaren 80 is het allemaal begonnen. Om de twee weken reed ik steevast naar de bibliotheek van Puurs. Achterop mijn fietsken had ik een houten bakje gemonteerd (zie ook mijn post over The A-Team) waarin voldoende plaats was voor mijn 14-dagen rantsoen aan boeken. Maar onze bibliotheek was toen al erg vooruitstrevend: zij hadden een discotheekafdeling waar je niet alleen vinylplaten kon uitlenen, maar zowaar ook echte cd's.

Pink Floyd, Andrew Loyd Webber's Cats, Herman Van Veen, Agatha Christie's Poirot, Peter Gabriel, Kate Bush, Bram Vermeulen, Iggy Pop, Supertramp. Ze passeerden bij mij allemaal de revue. Mijn eclectische smaak viel niet te verzadigen. Maar het hek was helemaal van de dam toen ik de bak met soundtracks ontdekte. Systematisch begon ik zo alle cd's af te lopen. Beginnende met Apocalypse Now over Birdy naar Halloween. Elke keer weer spendeerde ik mijn quota van 10 cd's volledig aan dit nobel genre van de filmmuziek. Alfabetisch liep ik alle films, tv-series en musicals af.

Maar er was wel één uitzondering. Alhoewel Jeff Wayne's Musical Version of The War of the Worlds werd geklasseerd onder de letter W en het dus wel enige tijd zou duren voor ik aan die letter toe was, begon de cover van die dubbel-cd mij echt wel te intrigeren.

Een gigantische, mechanische tripod die doorheen de kustwateren zwalpt en ondertussen een stoomboot (genaamd Thunderchild, zo zal later blijken) met een Heat Ray doet wegsmelten. Dit tafereel bleef mijn aandacht trekken en mijn fantasie sloeg danig op hol. De nieuwsgierigheid werd uiteindelijk onhoudbaar zodanig dat ik mijn alfabetisch plan wel moest laten varen en zonder verpinken met de dubbel-cd naar de balie toe stapte.

Mijn leven zou nooit meer hetzelfde zijn. Uren heb ik naar die muzikale bewerking van het H.G. Wells-verhaal uit 1898 geluisterd. Ik moet menig inwoner van Puurs en omstreken hebben onthouden van het genot van dit meesterwerk, want geregeld stak ik dit werk in het bakje achterop mijn fiets na een bezoek aan de bibliotheek. Het zou tot aan mijn universiteitsjaren duren alvorens ik mijn eigen exemplaar kon kopen.

Mijn obsessie heeft ondertussen nog grotere vormen aangenomen. Toen ik uiteindelijk het originele boek kon verslinden werd ik ook onvoorwaardelijke fan van H.G. Wells. Dan ontdekte ik de radio-uitzending uit 1938 van Orson Welles en vooral de paniek die uitbrak omdat de Amerikaanse bevolking dacht dat het allemaal echt was. Minder laaiend was ik over de twee verfilmingen. Toen Steven Spielberg in 2005 zijn versie uitkotste, was ik zelfs woedend omdat de complete essentie van het verhaal de grond werd ingeboord.

Neen, geef mij maar de enige echt getrouwe bewerking door Jeff Wayne uit 1978. Gisteren voerde diezelfde Jeff zijn liveshow op in de Lotto Arena. Het was dan ook niet te verwonderen dat ik daar op de derde rij zat. En of het goed was? Het was subliem!

Vuur, ontploffingen, lichtshow, een gigantische bewegende tripod, computergegenereerde animaties, een voltallig klassiek orkest, The Black Smoke-band en bovendien een bende acteurs waaronder Jason Donovan en Liz McClarnon (Atomic Kitten). Dat kan niet missen. Het was de 75 euro zeker waard!

Plus de 83 euro aan merchandising die ik mee naar huis zeulde... ik ben weer helemaal verzadigd.

Inderdaad, dit was ongehoord! Ook al was het maar een stukje papier dat door het personage Marion, gespeeld door de fenomenale Janet Leigh, in de wc-pot werd gegooid... en doorgetrokken.

 Maar Hitchcock had zich voorbereid. Toen hij samen met schrijver Joseph Stephano aan een eerste versie van het scenario sleutelde, moet hij gezegd hebben: "I'm going to have to fight them on it." Nog nooit had een filmmaker immers gewaagd om dit sanitair object zomaar schaamteloos in beeld te brengen.

Joseph illustreerde achteraf de belangrijkheid van deze scène voor de film als volgt: "This is where you're going to begin to know what the human race is all about. We're going to start by showing you the toilet and it's only going to get worse." Je ziet het: in dienen tijd was het tonen van een toilet al shockerend.

Maar ondanks dit alles is Psycho 50 jaar later, nu eindelijk op Blu-ray, nog steeds een zeer sterke film. Je kan bijna over elk shot een thesis schrijven. Het mooiste shot vind ik nog steeds de spuitende douchekop. Ik heb nooit begrepen hoe Hitchcock dit voor elkaar heeft gekregen, er mogen immers geen waterspatten op de lens vallen.

Enkele jaren geleden ben ikzelf met mijn camera onder de douche gekropen, maar het is mij echter niet gelukt om een gelijkwaardige opname te maken. Ik kwam het dichtst in de buurt door de kop omhoog te laten spuiten en de camera naar beneden te richten. Ik ga eens in mijn archief snuffelen of ik die opnames nog kan vinden.

Als iemand een beter idee heeft, dan mag ie het altijd laten weten.

De langzaam neerdalende druppels verstoorden de reflectie van haar gezicht. Het was alsof het spiegelbeeld in het venster haar getormenteerde ziel weerkaatste. Buiten was het pikkedonker waardoor ze in het glas het ziekenhuisbed van haar dochtertje kon zien. Haar situatie was nu redelijk stabiel, maar geen dokter die kon vertellen wanneer het meisje weer bij bewustzijn zou komen.

Petra werd bestookt door een spervuur aan tegenstrijdige gevoelens. Het knagende schuldgevoel botste met oncontroleerbare buien van woede. Ze was kwaad op zichzelf. Ze was kwaad op haar omgeving. En dan vooral Mark. Al had ze helemaal geen goede argumenten, het leek er helemaal niet toe te doen. Maar waarom had ze dan nu zoveel nood om hem in de armen te vallen en uit te huilen op zijn schouders? Waarom voelde ze zich zo hulpeloos en alleen?

Waar bleef Mark trouwens? Hij ging nog even met de dokter praten, maar dat was nu toch al even geleden.

Petra was alle besef van tijd verloren. Zat ze hier nu al een uur? Of waren het er vier? Dat ritmisch gepiep van de hartslagmonitor en het pompen van het beademingsapparaat was haar maar al te bekend, al associeerde ze het wel nog steeds met het werk en niet met de kritieke toestand waarin haar Sofie zich nu bevond. Het leek wel of dit allemaal een illusie was, alsof de echte wereld zich daarbuiten in de reflectie van het venster had teruggetrokken.

Een vinger gleed over het kille oppervlak van het glas en streek langs een traan op haar wang. Maar de regendruppel zette zijn weg ongestoord verder. Misschien was dat wel haar probleem. Misschien had Petra wel nood aan eens goed uit te huilen, zich gewonnen te geven aan de drang om die dappere façade te laten varen.

Neen, dat kon ze niet. In dit eigenste ziekenhuis immers was ze amper drie maanden geleden begonnen aan een nieuwe job. De promotie die ze zo had gemaakt, was financieel niet slecht, maar vervulde toch vooral haar behoefte naar een nieuwe start. De problemen met Mark hadden dan ook de doorslag gegeven. Hoe naïef bleek dit achteraf wel allemaal te zijn.

Het begon ook allemaal zo goed. Al van de eerste dagen klikte het perfect met de collega’s. Vooral Els, een collega-anesthesiste, zat volledig op haar golflengte. Zij begreep alles al bij een half woord. Het duurde dan ook niet lang of Petra kon haar hart luchten over hoe Mark de laatste maanden was veranderd.

Mark?

Hij bleef nu echt wel lang weg.

Daar beneden dansten de lichten van parkerende wagens door het zwart van de nacht, als verdwaalde zielen op zoek naar verlossing. Plots voelde ze een koude rilling over haar rug lopen. Ze keek automatisch naar de reflectie van het ziekenhuisbed en wist dat er iets grondig mis was. Het deken over haar dochtertje bewoog langzaam op en neer. Vergiste ze zich, of was dat helemaal niet in ritme met het beademingsapparaat?

Petra wilde zich omdraaien, maar een ijskoude hand leek haar nek te blokkeren.

Draai je om en de kamer zal helemaal leeg zijn. Blijf naar de reflectie kijken of je dochter verdwijnt in het niets.

Paniek maakte zich meester van Petra. Doorheen de dansende lichtjes zag ze hoe het deken langzaam omhoog bewoog. Er zat iets onder. Neen, dit is niet echt. Dit is gezichtsbedrog.

Een vuile vingernagel verscheen vanonder het textiel. De vinger die meer weg had van een monsterlijke klauw trok het deken verder weg en de roze huid van Sofie’s armpje kwam tevoorschijn.

“David”, hoorde ze haar dochtertje fluisteren, “David.”

Op het moment dat Petra het op een gillen wou zetten, werd het schemerduister in de kamer heroverd door een hels licht. De deur vloog open en een schim kwam de kamer binnen. Het was Mark.

Even plots als het was begonnen, verdween de verlamming die zich meester had gemaakt van Petra. Ze draaide zich om en zag dat de dochter nog steeds rustig lag te slapen, het deken tot aan haar kin opgetrokken. De windel om haar rechteroog vertoonde een klein rood stipje daar waar de wond het grootst was.

Zonder ook maar een woord te zeggen liep Mark naar het bed, schoof een stoel naar zich toe en ging zitten. Hij greep zwijgend een handje van zijn dochter vast.

"En Mark? Wat vertelden de dokters?"

Mark keek op. De bloeddoorlopen ogen keken Petra beschuldigend aan. Ze schrok van wat die ogen haar vertelden en wendde schuldig haar blik af. Mark trok het denkentje iets naar beneden.

Petra zag het visioen van die klauw weer levendig voor zich.

WORDT VERVOLGD

Gisterenavond kon je mij vinden vlak voor het podium van het Faithless-concert in het Sportpaleis. Het was dan ook te verwachten dat je de dag nadien een uitgebreid verslag op mijn blog zou vinden. En inderdaad, je verwachting wordt op dit eigenste moment in vervulling gebracht.

Gosh Geert, dat is super! Nu hoef ik dinsdag geen Humo meer te kopen om te weten hoe het concert is verlopen! Thanks!

 Omdat wij als de dood waren om ergens te belanden waar we amper iets van het concert zouden horen, stormden we ruim op tijd door de deuren van het Sportpaleis. En dat viel danig mee, want een verdwaalde roady niet meegerekend, stonden we daar iets na zeven bijna alleen vlak voor de plek waar het die avond allemaal stond te gebeuren. Langzaamaan vulde het middenveld zich met andere Faithless-fans. Met de rug naar het podium zagen wij hen binnensijpelen en hielden er ons aan om hen hartelijk te begroetten met een air van: "He, he, wij hebben toch lekker een betere plek gevonden." Hun directe reactie van "He, he, wij hebben buiten dit concert lekker nog een leven" viel bij ons in dovemansoren.

Dit huzarenstukje van just-in-time-to-be-embarrassingly-early-planning bracht ons ertoe om voldoende tijd te kunnen spenderen aan het beoordelen van het podium. Wat ons het eerste opviel was dat het podium mooi vlak was, met een paar lampen op weldoordachte posities geplaatst. Een drumstel, een paar microfoonstatieven en een handig keyboard waren eveneens voorzien. De overheersende kleur was zwart, maar dat kan ook een gevolg geweest zijn van het nog niet in gebruik zijn van de belichting. Kortom, er waren de nodige voorzieningen getroffen. Zeer knap, vonden we dat.

In ons jeugdig enthousiasme waren wij natuurlijk vergeten te checken wie het voorprogramma ging verzorgen. Het was dan ook niet te verbazen dat de opwarmers al vijf minuten bezig was, alvorens wij goed en wel beseften dat het was wat het was. Beeld je in: een rechthoekige tafel waar twee karaktertjes uit de werken van Jef Nys bovenuit staken. Het concept van een DJ set was alvast voor de helft een correcte benaming: ze waren met twee, hetgeen inderdaad een minimumvereiste voor een set is.

Over de invulling van het concept DJ waren wij echter minder makkelijk overtuigd. Nu kan je argumenteren dat het draaien van muziek die zelfs op het bruiloft van een overjaars koppel vijftigers een beetje oubollig lijkt, misschien niet echt past bij het concept opwarmer voor een dance-act. Maar zo een diep-cynische opmerking zal je mij nooit horen maken. Neen, ik kon het enthousiasme van Jommeke (dienen met den krullenbol) en Filiberke (dienen met dat zwarte emo-kapsel) echt wel waarderen.

Het waren bovendien echt wel professionals, al moesten ze geregeld een roady erbij halen om hun uit te leggen waarvoor dat flikkerende knopke diende. (Echt waar, ik zwans nu even niet...) De mixen waren hiervan de beste getuigen. Innoverend zou je ze zelfs kunnen noemen. Het vorige lied was amper helemaal tot op de laatste noot gespeeld of die laatste noot kwam eraan om te worden gevolgd door een perfect getimde stilte van een gewaagde vijf seconden waarna de eerste noot van de volgende klassieker van Prince zich in volle glorie aankondigde. Fantastisch.

Nu moet ik wel toegeven dat ik op een bepaald moment de indruk kreeg me in een gigantisch grote lift te bevinden. Zo enen met plaats voor vijfhonderd man, waar pas een obsese verzekeringsagent door de liftdeuren was geglipt om effectief het maximum toelaatbaar aantal passagiers uit te testen. Ik voelde zo bijvoorbeeld dat dienen gast voor mij een rolletje muntjes in zijn broekzak had zitten. Je kent dat gevoel wel, niet? Mocht er nog enige twijfel zijn over de vergelijking met een lift, dan gaven volgende twee argumenten zeker de doorslag: de achtergrondmuziek haalde met verve het irritatiecoëfficiënt van het ge-jingle-jangle van liftmuziekjes en toen iemand zijn een kwartier lang opgespaarde lichaamsgassen de vrije loop liet was de illusie helemaal compleet.

Jommeke en Filiberke fleurden helemaal op toen ze eindelijk wat positieve feedback kregen vanuit het in slaap gewiegde publiek. Terstond trokken ze beide hun debardeurken uit en voerden hun dance moves op tot een niveau waar een uit Meccano vervaardigde ophaalbrug met reden jaloers op zou mogen zijn. Ik zag ook dadelijk Filiberke iets in zijn boekje schrijven. Ik kan mij inbeelden dat wat hij schreef veel leek op: "Draai de song Shut The Fuck Up en het publiek wordt wild." (Weer, ik zwans niet...)

Maar aan alle mooie liedjes komt een eind. Weer ging het publiek uit de bol toen een roady teken deed dat ze moesten plaatsmaken voor de achtkoppige Faithless-band.

De act van Faithless was redelijk goed.

Het heeft nu lang genoeg geduurd! Op 21 november trekken we de stekker uit België en zullen we eindelijk verlost zijn van dat schandaleuze Waalse juk!



 Althans, dat is de hypothetische premisse waarvan de Panorama-uitzending van komende zondag zal vertrekken. Zo maar even elf eminente professoren geven hun visie en proberen te voorspellen wat het resultaat zal zijn van dit scheiden van tafel en bed. Je kan hier alvast de trailer bekijken.

"Wij proberen na te gaan hoe een splitsing zich in realiteit zou voltrekken, tot in de praktische details", zegt VRT-journalist Ivan De Vadder.

Een lovenswaardig initiatief waaruit hopelijk zal blijken hoe ongelofelijk debiel dit splitsen wel is. Echt vernieuwend kan je dit komisch format trouwens niet noemen want RTBF was ons al voor met zijn Bye Bye Belgium in december 2006. Dat de VRT Nieuwsdienst zich ook engageert met het maken van dit soort licht entertainment kan ik alleen maar bejubelen. Ik ga alvast kijken, want ik ben er steeds bij als er eens goed mag gelachen worden.

Het andere nieuws is al somber genoeg, me dunkt!

Euhm, alhoewel. De politieke berichtgeving van de laatste maanden puilt uit van de droge humor. En daarvan ligt de verdienste zeker niet bij VRT, maar bij olijke Bart en schavuiterige Elio. Spijtig inderdaad, nu droogstoppel Johan Vande Lanotte de politieke stand-up-comedians even de mond snoert door -hoe zullen we het subtiel verwoorden- eigenlijk helemaal niets te doen, is het allemaal wel wat minder plezant. Maar het zal niet lang meer duren of deze pseudo-priester-tovenaar moet publiekelijk maken wat hij heeft bereikt: helemaal niets! Hilarisch.

En dan splitsen we België, toch?

Vreemd, maar steeds vaker hoor je dit soort gepruttel. Daarom...

Boodschap aan al die aftrekbare patronale bijdragen van afgebleekte aarsopeningen met pootjes die denken dat ze de waarheid in pacht hebben door luidkeels te brullen dat België een vergissing is en die mochten zo ooit de controle over hun spasmen herwinnen spontaan met hun kromme mollepootjes eigenhandig het land in gruzelementen zouden scheuren: EET KAKA EN KRUIP TERUG IN JULLIE HOL!

Wij leven in 2010 en de wereld is amper een zakdoek groot, om nog maar te zwijgen over dat kwakje snottebelgië daar in 't midden van Europa. Als je levensdoel is dat je jezelf nog vaster wroet in de Vlaamschen klei, dan denk ik dat het maar een kleine moeite is om dan ietsken dieper te graven!

Voila, dat lucht op. Allez, toch een beetje.

Inderdaad lieve mensen, deze jongen wordt vandaag 36 jaar! Een prima prestatie, al zeg ik het zelf. Maar ga nu niet als een geflambeerd kieken op zoek naar een cadeau voor mij. Neen, ik heb toch al een tijdje geleden besloten dat er in de wereld genoeg mensen zijn die je gelukkiger kan maken met zo een attentie. Ikzelf heb ongeveer alles wat ik nodig heb en als ik nu zo naar ons spelend dochtertje kijk, weet ik zeker dat dit zeker geen leugen is.

35 jaar geleden... en toen al zo een gewaagde compositie

36 jaar, dus.

Op die leeftijd kwam Prinses Diana tamelijk onzacht in aanraking met een  pijler van de Almatunnel in Parijs. Bob Marley was even oud toen hij stierf aan iets dat begon als een wondje aan zijn grote teen. Ook Marilyn Monroe vond het welletjes en nam een fikse dosis slaappillen op die leeftijd, althans dat is het officiële verhaal. De ontdekker van de wetten van de thermodynamica Sadi Carnot leefde niet langer en werd geveld door cholera. Bovendien stierf na 36 jaar de oudste in gevangenschap levende panda in een Chinese zoo. Tjonge toch!

Maar waarom zo morbide? Daar is helemaal geen reden toe. Immers...

...op 36 jaar zit je blijkbaar op je seksuele hoogtepunt, althans volgens een bevraging van 1752 45-plussers.

[Ai, ai, is dit een teken van de leeftijd als je begint te verwijzen naar een artikel dat geïllustreerd wordt door een foto van een quasi-gepensioneerd koppel? Voor je het weet beginnen je blogposts met "In mijnen tijd..."]

Nu hoor ik de pessimisten onder jullie al roepen van: "Vanaf nu gaat het dus bergaf!" En gelijk hebben ze, want uit diezelfde bevraging blijkt dat de seks ophoudt op 45. Dus ik heb vanaf nu dus nog exact negen jaar om mijn lijstje van nog-te-proberen-standjes af te werken. Een kleine bloemlezing? Here we go: Ben Dover, de klauteraar, Kentucky Snowstorm, de kikker, Hammer of Thor, de gebogen lepel, The Ninja, het honingpotje, Alaskan Oil Exchange, de kruiwagen, Iraqi Drill Press, de hurk-schommel, Phantom Menace, de Nutella-pot, Russian Hamster Race, ... Nog zoveel te proberen, en zo weinig tijd!

Maar daardoor laat ik me niet kennen. Neen, ik vlieg er vanavond met volle goesting in. Nick is gewaarschuwd. En de buren ook. Alsook de buren van de buren. En de mensen daarnaast. Allez... Leuven, jullie zijn gewaarschuwd!

[youtube http://www.youtube.com/watch?v=-s0cAPXoPRk&fs=1&hl=en_US]