Waarschijnlijk ken je dat gevoel?
Je stapt in zo een metalen karretje, een stevige steunbeugel daalt over je hoofd neer en met een korte ruk kom je in beweging. Het karretje rijdt naar buiten. Eerst een bocht en dan begint de langzame klim naar boven. Je hoort het mechanisme van de katrollen die je omhoogtrekken.
"Tek tek tek tek tek"
Tegelijk neemt de spanning toe. De verwachting stijgt. Je weet dat eens bovenaan er even een moment van schijnbaar immobilisme zal volgen, exact voor die spectaculaire afdaling.
"Tek tek tek tek tek"
Je hartslag versnelt. Je spieren spannen zich op. Je klemt de stangen van het metalen harnas stevig vast. Het geroezemoes van de andere passagiers sterft langzaam weg. Alhoewel je erg nerveus wordt, kan je het moeilijk onaangenaam noemen.
"Tek tek tek tek tek"
Je bent er bijna. De afgrond lonkt. Je weet dat alles na de top volledig veilig is, maar toch bevangt je plots de angst dat er toch iets gruwelijk mis zal gaan. Je begint te zweten. Angstzweet. De wind is op deze hoogte al erg voelbaar. Bijna. Maar nog niet helemaal. Dan begint de tijd te vertragen.
Je kent dat gevoel?
Wel, normaal duurt zo een episode, wat zullen we zeggen, misschien wel 3 minuten? Comprimeer nu deze mix aan emoties in een paar seconden. Misschien kom je dan in de buurt van het gevoel dat ik op 1 april heb ervaren.
Ondertussen zit ik al volledig in de rit die volgt na de klim. Met de handen in de lucht ben ik aan 't gillen.
Jiehaaaaaaaaaaaaaaaaaaa!!!!
Comments