Geregeld stelt men mij de vraag: "Geert, wat is toch het geheim van je succes?". Dit soort situaties stelt mij voor een zwaar dilemma. Nu hebben mijn ouders mij een prima opvoeding gegeven en mij de deugden van bescheidenheid aangeleerd. Dus steeds weer probeer ik die vraag ontwijkend te beantwoorden.
Maar het valt mij telkens zwaarder. Immers, het antwoord "Ik zal veel geluk gehad hebben, zeker?" begint zo stilaan alle geloofwaardigheid te verliezen. Het schept ook bij velen de valse hoop dat door simpelweg een beetje geluk je bijzonder hoge toppen kan scheren. En die illusie wil ik niet op mijn geweten hebben.
Daarom twijfel ik steeds vaker of ik nu met mijn superieure intelligentie zou uitpakken of mij zal blijven wentelen in de rol van underdog. Zowaar een geestesstrijd die ik mijn grootste vijand niet zou toewensen. Ik ben er nog steeds niet uit.
Nu moet ik toegeven dat ik op het gebied van mijn sex appeal al veel minder scrupules heb. Hoe zou je immers zelf reageren mochten er dagelijks tientallen mensen van beider geslacht zich in extase voor je voeten werpen. Natuurlijk kan je niet anders dan hun even te laten proeven van je meesterlijke libido.
Ik probeer het gegeven van mijn superioriteit ook zo constructief mogelijk in te kaderen. Zo werk ik met veel bereidwilligheid mee aan wetenschappelijke experimenten die bijvoorbeeld tot doel hebben de maximale scores van emotionele intelligentietesten bij te sturen. Of adviseer ik menig president over het invoeren van een meer sociaal georiënteerd beleid. Maar er zijn grenzen. Jean-Luc Dehaene heeft zo enkele weken voor mijn deur gekampeerd omdat hij hoopte van mij de oplossing voor BHV te ontlokken, ook al maakte ik hem herhaaldelijk duidelijk: "Jean-Luc, je bent van de verkeerde partij!"
Dat mensen mij dan weer als hun God gaan aanbidden, stelt weer iets grotere ethische problemen. Af en toe beloon ik hun wel met mijn aanwezigheid op een van de vieringen in mijn talrijke tempels over het ganse land. Tot daar toe. Maar ik trek echt wel de lijn wanneer zij aandringen tot mensenoffers. Een oor of vinger, dat gaat nog. Maar mensenlevens, dat is voor mij persoonlijk een brug te ver. Zo ben ik dan wel.
Het doet mij wel veel plezier als mensen uit respect spontaan een erehaag vormen als ik de Colruyt binnenstap of wanneer ze bij de kapper hun toewijding duidelijk maken door mijn voeten te ku...
BEEP BEEP BEEP
Ah, die verdomde wekker. 6u30. Weer naar ’t werk. Ik wou dat ik nog even kon uitslapen...
Comments