2025. Een schuilplaats ergens in de confederatie van België. We lopen terug naar ons tafeltje nadat we samen wat soep hebben gehaald aan de voedselbedeling van het Rode Kruis. Mijn dochtertje kijkt me aan met van die vragende ogen. Ik weet al wat ze vragen gaat nog voor ik haar lippen zie bewegen.
"Papa, waarom?"
Ik wil haar de waarheid vertellen. Haar zeggen dat 16 jaar geleden er een sprankeltje hoop was: Kopenhagen 2009. We gingen alles veranderen. Fondsen stonden klaar om een nieuwe toekomst te garanderen. Maar het mocht niet zijn.
De ene na de andere crisis deed de wereld de andere kant op kijken. Eerst een financiële crisis, direct gevolgd door een economische. Een politieke crisis over een bagatel waarvan niemand nu nog de zin kan inzien. En dan de crisis van de landen, begonnen in Griekenland.
Alle vaste waarden wankelden. Behalve dan de kerk. Daar bleven de pedofiele priesters immers hun ding doen en de hogere clerici het doofpotje vullen.
Maar het klimaat? Dat verdween op de achtergrond. Die economische crisis was belangrijker. Wat hadden we aan een stabiel klimaat als onze mensen niet konden werken? Geen geld hadden om eten te kopen? De industrie had voorrang.
Die industrie... Nu beseffen we des te meer dat die economische crisis het uitgelezen moment had moeten zijn om orde op zaken te stellen. Maar toen? Toen waren we blind.
Onze iPad, iPhone, iPod en iWhatTheFucks waren een doel op zich. Er waren op den duur meer zendmasten dan bomen. Alles moest wireless. Het internet was overal. De ecologische footprint was van geen belang.
Vliegtuigtickets waren quasi gratis. Want reizen was een recht. Op de ware kost voor het milieu kreeg wel niemand die zelfde kortingen.
Zogeheten groene wagens verschenen in het straatbeeld, maar groen bleek een zeer goedkoop woord.
Nu weten we dat de enige juiste conclusie was dat we met zijn allen minder gingen consumeren. Maar het afscheid van al die luxe bleek viel ons te zwaar.
En nu? Nu zit ik voor mijn dochter. Nu moet ik verklaren waarom ik niets deed.
En dan?
Dan besef je pas echt wat dat is, een ongemakkelijke waarheid.
Comments