Binnen het wereldje van de thriller- en horrorfilms bestaat er zoiets als een formulefilm. Dat is een film die volgens een welbeproefd concept aan elkaar wordt gebreid zonder echt buiten de lijntjes te kleuren.
Het volgt een typisch plot met de juiste opbouw, de gepaste onthulling en een goeie versnelling naar een climax toe. Alle clichés worden uit de kast gehaald en dienen als het oliesel voor die perfect lopende machine.
De reden waarom dit soort films vaak gemaakt wordt, is duidelijk: je speelt serieus op 'safe'. Bij een goed gemaakte formulefilm krijgt quasi de garantie op een trouw publiek en dat verhoogt de kans dat je uit je investering komt significant.
kant van 't woater
Dus niets mis met een goeie formulefilm.
Dan is het des te vreemder waarom er zo weinig gemaakt worden in ons patattenlandje. Het lijkt wel of onze filmmakers zich te goed voelen voor dit soort oefening. Of is het toch ons ouderwets subsidiebeleid? Alsof Belgische filmmakers per definitie buiten de lijntjes moeten kleuren.
Nochtans zijn er enkele succesvolle voorbeelden: De Zaak Alzheimer en Loft, om maar direct de twee belangrijkste voorbeelden te noemen. Beide bezitten ze niets origineels of inventiefs, maar zijn gewoon kei goed gemaakt. Perfecte entertainment en dat blijkt ook uit de winstcijfers. En dat zonder subsidies!
Ook in het horrorgenre hebben we recent van een pareltje van een formulefilm mogen smullen: Linkeroever uit 2008 van Pieter Van Hees.
Een perfecte cast bestaande uit Matthias Schoenaerts, Sien Eggers, Manou Kersting, Peter Van den Eede en Frank Vercruyssen.
Vooral Matthias speelt de pannen van het dak als de sexy autoverkoper Bobby die met zijn wulpse vriendin Marie gaat samenwonen in een woontoren op de Antwerpse linkeroever. Al gauw blijkt dat er iets serieus mis is met het appartement, zeker wanneer er een zwarte smurrie uit de kelder begint op te borrelen.
De onderkoelde sfeer doet denken aan de betere Japanse spookfilm. En het werkt. De creepy ondertoon blijft de ganse film lang doorsudderen.
De reactie van onze eigen Vlaamse recensenten op deze film is gewoon hilarisch. Ze merken dat de film werkt, maar kunnen niet tolereren dat dit gewoon een goedgemaakte genreoefening is.
Eerst beginnen die oelewappers te argumenteren waarom het 'geen' horror is, want het kan toch niet dat horror goed is. Dus wordt het een aangrijpende thriller. Hmmm. Met zaken die 'broebelen' in de kelder zekers? Kom nu!
Humo ziet er 'het oeuvre van David Lynch met de fraaie look, de dreigende soundscapes, de beklemmende atmosfeer' in en 'fuseert die invloeden vakkundig tot een behoorlijk eigenzinnig werkstuk' met 'in de fosforische schuilhoeken van deze occulte thriller nog een andere film verborgen' zowaar 'een ontroerend portret van een verward meisje'.
Bweik! Splash!
Even mijn kots opruimen. Wat een gezever! Haal jullie kop uit elkanders gat en zeg dan toch gewoon dat dit een goeie horrorfilm is! Punt uit.
Volgende week gaan we weer de compleet gestoorde toer op met een Waalse film van vorig jaar.
Comments