Een man wet zijn scheermes op een steen en test de scherpte op de bovenkant van zijn vingernagel. Hij loopt naar het balkon en kijkt naar de maan. Hij opent het oog van een vrouw en met een vlotte beweging snijdt hij haar oogbol open.
Een scène uit een gore horrorfilm? Helemaal niet. Dit komt uit de kortfilm Un chien andalou uit 1926 van Luis Buñuel naar een scenario van Salvador DalÃ. Een echte klassieker, dus.
Dit omstreden stukje cinema wordt nog eens netjes overgedaan in de Belgisch-Franse coproductie Amer uit 2009 van Hélène Cattet en Bruno Forzani.
Iemand begluurt een meisje door een sleutelgat. Mannen kijken toe als de jurk van een vrouw door de wind wordt gestreeld. Fragmenten van scheurend textiel, bewegende schaduwen, close-ups van ogen in paniek,... Droom of werkelijkheid?
Het mag duidelijk zijn: Amer is geen doodgewone film. Als je hem zou moeten klasseren dan komt experimentele neo-giallo nog het dichtst in de buurt.
Giallo is een filmgenre, vooral in de jaren 70 populair, waar de plot meestal draait rond een gestoorde seriemoordenaar die het heeft gemunt op wulpse vrouwen en waarbij de moorden tot in de details in beeld worden gebracht. De grootste giallo-makers zijn Sergio Martino, Lucio Fulci, Dario Argento en Mario Bava. Recent kan men spreken van een kleine giallo revival.
Sinds vorig jaar kunnen wij kleine Belgen dus ook trots zijn op eigenste giallo. Haal je scheermes maar boven...
Comments