Met de billen bloot - deel 1

By Geert, 26 October, 2010
Het was zeker niet gemakkelijk, maar het is me uiteindelijk dan toch gelukt. Ik heb een uitspraak van het zelfbedruipend priapisme, bijgenaamd Aarsbisschop Léonard, gevonden waar ik volledig achter sta. Inderdaad, hoe ongelofelijk dit ook lijkt, puur stochastisch bekeken moet dienen gepasteuriseerde voorhuidjogger ooit wel eens, al was het per ongeluk, een achtenswaardige mening hebben.
Dat unicum van verdwaalde wijsheid klinkt als volgt: “Door niet te aarzelen om zijn standpunt weer te geven, stelt men zich kwetsbaar op." Dit is een waarheid als een koe met een Certus-kwaliteitslabel. En ik kan het weten. Nu ik toch al een mooie acht maanden, met de regelmaat van een professionele dwangneuroot, mijn gedachten, meningen en frustraties via een blog wereldkundig maak, liegen de commentaren er niet om.

De meeste reacties zijn vaak oppervlakkig en hebben niet meer ambitie dan het geven van een ludieke kwinkslag. Maar af en toe duikt er toch een mening op waartegen mijn emotionele terugslagklep niet direct bestand is. Ik citeer hier twee illustere voorbeelden: “[Ben jij] nog altijd tegen alles?” en “Aja, Geert, jij hebt natuurlijk over alles een mening.” Tsjakka! Twee opinies waar ik toch even moet bij neerzitten.

Laten we ons vandaag beperken tot het tweede statement en die eerste bom bewaren voor een andere post. Ik zou dus over alles een mening hebben? Hoe onschuldig dit ook mag lijken, ik lag er toch enkele nachten wakker van. Want hoe hard ik ook probeerde, ik kon absoluut geen onderwerp bedenken waarover ik geen mening onderhield. Nu is de ondertitel van mijn blog wel “over alles behalve de absorptiecoëfficiënt van maandverbanden” maar ik moet toegeven dat ik zelfs daarover een A4'tje kan vullen. Ai, ai, het valt toch zwaar te merken dat anderen jouw karakter beter kunnen vatten dan jezelf.

Maar ik blijf niet bij de pakken zitten. Ik besluit dus opzettelijk in een andere modus te springen: ik neem me voor om bewust geen mening te hebben over de zaak Els Clottekut! Voila, ik laat mij niet kennen.



Els is wel diep gevallen,
of toch niet?



Helaas, pinda-fucking-kaas! Het heeft niet mogen zijn. Binnen de kortste keren had ik een mening over het feit dat iedere knuppelpeer wel een mening had over dat parachuteproces. Allen hadden ze hun zegsken te doen. En dat dan nog zonder 20 euro per dag te krijgen om gedurende 4 weken in een jury te zetelen. Neen, zonder enige vorm van compensatie verdedigde Piet Snot en aanverwante snotneuzen het al dan niet schuldig zijn van Els-als-dat-geen-psycho-is-Clottemans. Het ontbreken van enige kennis ter zake is blijkbaar voor weinigen een afdoend argument om bescheiden de schouders op te halen om vervolgens het zeer onderschatte “deuhm” te uiten. Neen, de straten liepen vol met 12-koppige jury’s in eenpersoonsverpakking.

Nu is enige vorm van betrokkenheid bij de rechtsgang een lovenswaardige attitude, maar laten we dit alstublieft toch niet zo halsoverkop doen. We moeten hier een keuze maken: of we bannen alle berichtgeving gedurende de loop van een proces, of we zenden het ganse proces integraal uit. De tussenoplossing waarbij de journalisten een paar sound bites of video clips selecteren om naar radio- en tv-minnend Vlaanderen te gooien, lijkt mij zeker bij een rechtszaak een gevaarlijke vorm van volksmennerij of, laat het uit, populisme.

Je zal je liefdesrivaal maar eens op een originele wijze willen koudmaken zonder dat je buren zich gaan moeien. Waar gaat het eindigen als dat al niet meer kan?

Comments