We arriveerden aan een splitsing in de weg.
"Hoe rijden we?", vroeg hij. "Ik denk dat beide routes even lang zijn."
"Oh, ik weet niet. Beslis jij maar.", antwoordde ik onschuldig. Zonder er verder bij na te denken voegde ik eraan toe: "Maar, ik zou je wel overal willen volgen, waar je ook gaat."
Wat waren we toen nog jong.."Wat bedoel je daarmee?", vroeg hij verwonderd. Hij begreep natuurlijk wel wat ik hem probeerde duidelijk probeerde te maken. Oh, ja. Je kon het zien aan zijn gezicht. Maar nu dat ik al min of meer een aanzet had gegeven, kon ik amper nog de juiste woorden vinden. Gelukkig dwong hij mij voorzichtig om het te zeggen.
"Zeg het maar..."
"Ik denk dat ik verliefd op je ben geworden.", stotterde ik als een kind dat zojuist iets heel ergs stouts had gedaan.
"Ik ook op jou.", was zijn antwoord.
Het was maandag, 11 september 1996. We waren allebei nog student en hadden ons die avond kostelijk geamuseerd op de gezelschapsspelenavond van Het Goede Spoor, de toenmalige Leuvense homojongerenvereniging. Toen we op de fiets terugreden naar ons kot is het dus allemaal begonnen.
Ik had toen al een zeer nerveus weekend achter de rug, want tijdens een fuif de week voordien was er bij mij iets beginnen dagen: ik was verliefd. Oorspronkelijk had ik tegen Nick gezegd dat ik niet naar de gezelschapsspelenavond zou komen en gewoon bij mijn ouders thuis in Puurs zou blijven. Maar ik voelde mij dat weekend zo onrustig dat ik niet anders kon dan vroeger naar Leuven afzakken. Toen Nick mij zag binnenkomen in Café de la gare aan 't station, had hij al een vermoeden dat ik niet alleen voor de spellekes de trein had genomen.
Nu veertien jaar, een diploma, twee jobs, een paar grijze haren en een extra twintig kilo later zijn we dus nog steeds samen. Meer nog: we hebben een eigen huisje inclusief poes, zijn getrouwd in 2003 en hebben ondertussen een schat van een dochter. Maar nog steeds staat die bewuste avond mij voor ogen alsof het gisteren was. En... we vieren die 11 november nog elk jaar.
Nu al voor de 15de keer.
Comments