Soms zou je echt beginnen geloven dat je gelukkig wordt door tettekerus te doen met een iPad, door je met een ton potjes Yakult te laten waterboarden of door je kleine ukjes potten met Nutella te forcefeeden. Maar geloof me: niets is minder waar. Wat de commercie ons ook belooft, het enige wat ze ons onmogelijk kunnen aanbieden is voorverpakt geluk (tenzij Durex dan, maar dat is een ander verhaal).
wat ik zie maakt me o zo blij!
Ik kan ervan meespreken. Vorig weekend kwam ik weer tot de vaststelling dat je voor het behalen van die geestesverruimende toestand echt niet veel nodig hebt. Het was een typische zondag ten huize Daelemans-Rombout. Ik had net ons dochtertje een paar keer kopje onder laten gaan tijdens de zwemles. Nadien had ik nog 50 baantjes beuzze gegeven, weliswaar nog zonder dochter omdat zij haar schoolslag voorlopig nog niet zo lang kan volhouden. Uit het zwembad, netjes afgedroogd en aangekleed. Jasje en handschoenen aan. Op de fiets gesprongen en dan...
...zaaalig. Met de nog halfnatte haren in de wind, ontspannen door het nog maar pas ontwaakte Leuven fietsen. Die vrijheid en rust. Aaaah. En bovendien is het van Sportoase tot aan ons huis hoofdzakelijk bergaf. Wel even letten op Tobback’s nieuwe verkeersregel: zone 30. Maar door af en toe te remmen, zit dat wel snor. Je spieren zijn trots op zichzelf omdat ze zich weer eens goed hebben kunnen bewijzen in het zwembad en laten dat ook blijken door stram, stroef, maar ongelooflijk voldaan aan te voelen. Je kan amper jezelf in toom houden om iedere argeloze passant enthousiast te begroeten. Dat is echt geluk. Geloof me.
Het zette mij bovendien aan het denken. Er zijn zo meerdere van die momenten en allen laten ze zich herkennen door hun eenvoud en kosteloosheid. Zo zit ik wel eens in een vergadering waar ik na 5 minuten begin door te hebben dat het conferencetoestel wel een erg geile vorm heeft of dat de koffiekan onverbloemd met mij staat te flirten. Je kent dat wel. Zo een meeting waar je van denkt: “Wat doe ik hier?”, “Wat doen al die andere mensen hier?” en vooral “Waarom bewegen die hun lippen?”. Welnu, sinds kort heb ik een pasfoto van ons dochtertje aan mijn sleutelbos hangen. Als ik op zo een lome momenten naar haar lachend gezichtje kijk, slaat mijn ik-zit-hier-op-een-andere-en-bovendien-metastabiele-planeet-gevoel plotseling om in een brokje van het zuiverste gelukserts.
Maar de top van meest gelukzalige momenten wordt zonder twijfel aangevoerd door het summum van alle gevoelens van verlossing. Nadat je op het werk enkele malen geknipoogd hebt naar een koffieschenkinstrument en je eindelijk naar huis kan om je dochtertje een dikke knuffel te geven, storm je door de gangen naar de parkeergarage. Die sanitaire stop zal moeten wachten, want ik heb haast. Je vliegt de garage uit, flitst door de Schaarbeekse straatjes en schiet met volle snelheid de E40 op om dan… in een gigantische file terecht te komen.
En dan hoor je plots een piepklein gevreesde stemmetje. Van je blaas. “Ik moet pipi doen.”
Nu kunnen files heel lang zijn, maar nooit zo lang als wanneer je hoogdringend moet. Het wachten is tergend. Je probeert je gedachten af te leiden door aan lekkende kranen en Niagara-watervallen te denken, maar niets helpt. En als je na 35 uur dan toch de Leuvense ring overwonnen hebt, dan blijkt dat de binnenstad aan acute afstotingsverschijnselen van vrije parkeerplaatsen lijdt. Nadat je de wagen ergens vertikaal hebt geparkeerd tussen twee Twingo’s, waggel je met dichtgeknepen benen zo snel mogelijk naar je huis. Alle sociale plichtplegingen laat je links liggen en flitst langs je vent en dochter naar het verlossende porselein van het toilet. En dan, na 5 minuten knoeien met die duivelse Levis’ knoppen... en dan, met je vuvuzela in de hand, beleef je waarlijk het ultieme gevoel van geluk.
Dat valt niet te toppen. Oh, nee!
[youtube http://www.youtube.com/watch?v=t3Tgg1vG9j0&w=470&h=290]
Comments