Ergens in de late jaren 80 is het allemaal begonnen. Om de twee weken reed ik steevast naar de bibliotheek van Puurs. Achterop mijn fietsken had ik een houten bakje gemonteerd (zie ook mijn post over The A-Team) waarin voldoende plaats was voor mijn 14-dagen rantsoen aan boeken. Maar onze bibliotheek was toen al erg vooruitstrevend: zij hadden een discotheekafdeling waar je niet alleen vinylplaten kon uitlenen, maar zowaar ook echte cd's.
Pink Floyd, Andrew Loyd Webber's Cats, Herman Van Veen, Agatha Christie's Poirot, Peter Gabriel, Kate Bush, Bram Vermeulen, Iggy Pop, Supertramp. Ze passeerden bij mij allemaal de revue. Mijn eclectische smaak viel niet te verzadigen. Maar het hek was helemaal van de dam toen ik de bak met soundtracks ontdekte. Systematisch begon ik zo alle cd's af te lopen. Beginnende met Apocalypse Now over Birdy naar Halloween. Elke keer weer spendeerde ik mijn quota van 10 cd's volledig aan dit nobel genre van de filmmuziek. Alfabetisch liep ik alle films, tv-series en musicals af.
Maar er was wel één uitzondering. Alhoewel Jeff Wayne's Musical Version of The War of the Worlds werd geklasseerd onder de letter W en het dus wel enige tijd zou duren voor ik aan die letter toe was, begon de cover van die dubbel-cd mij echt wel te intrigeren.
Een gigantische, mechanische tripod die doorheen de kustwateren zwalpt en ondertussen een stoomboot (genaamd Thunderchild, zo zal later blijken) met een Heat Ray doet wegsmelten. Dit tafereel bleef mijn aandacht trekken en mijn fantasie sloeg danig op hol. De nieuwsgierigheid werd uiteindelijk onhoudbaar zodanig dat ik mijn alfabetisch plan wel moest laten varen en zonder verpinken met de dubbel-cd naar de balie toe stapte.
Mijn leven zou nooit meer hetzelfde zijn. Uren heb ik naar die muzikale bewerking van het H.G. Wells-verhaal uit 1898 geluisterd. Ik moet menig inwoner van Puurs en omstreken hebben onthouden van het genot van dit meesterwerk, want geregeld stak ik dit werk in het bakje achterop mijn fiets na een bezoek aan de bibliotheek. Het zou tot aan mijn universiteitsjaren duren alvorens ik mijn eigen exemplaar kon kopen.
Mijn obsessie heeft ondertussen nog grotere vormen aangenomen. Toen ik uiteindelijk het originele boek kon verslinden werd ik ook onvoorwaardelijke fan van H.G. Wells. Dan ontdekte ik de radio-uitzending uit 1938 van Orson Welles en vooral de paniek die uitbrak omdat de Amerikaanse bevolking dacht dat het allemaal echt was. Minder laaiend was ik over de twee verfilmingen. Toen Steven Spielberg in 2005 zijn versie uitkotste, was ik zelfs woedend omdat de complete essentie van het verhaal de grond werd ingeboord.
Neen, geef mij maar de enige echt getrouwe bewerking door Jeff Wayne uit 1978. Gisteren voerde diezelfde Jeff zijn liveshow op in de Lotto Arena. Het was dan ook niet te verwonderen dat ik daar op de derde rij zat. En of het goed was? Het was subliem!
Vuur, ontploffingen, lichtshow, een gigantische bewegende tripod, computergegenereerde animaties, een voltallig klassiek orkest, The Black Smoke-band en bovendien een bende acteurs waaronder Jason Donovan en Liz McClarnon (Atomic Kitten). Dat kan niet missen. Het was de 75 euro zeker waard!
Plus de 83 euro aan merchandising die ik mee naar huis zeulde... ik ben weer helemaal verzadigd.
Comments