Hallo Proximus?

Zaterdag, 12 maart om 16:05 in de Belgacom-winkel:

"Ik ben mijn gsm kwijt."

"Ai, dat is niet leuk. Maar ik kan alvast je een nieuwe SIM-kaart maken. Da’s toch al iets, hé."

"En de oude blokkeren?"

"Dat gebeurt automatisch bij een nieuwe kaart. Wat is je nummer?"

Een corporate SIM-swap... maar meneer toch. Wat vraag je nu?

"0479/63 82 87, maar het is een gsm van mijn werk. VRT."

"Oei, een corporate, dus. Dat kan problemen geven, maar laat mij eens bellen."

De sympathieke jongedame neemt de telefoon op en belt de helpdesk.

"Hallo, center 1254 hier. Ja, Irene?", zegt ze ondertussen met een bezorgde blik naar mij kijkend. Die Irene is duidelijk geen gemakkelijke. "Ik heb hier een SIM-swap. 0479/63 82 87. Wie? Dat betwijfel ik." Ze kijkt me aan en stelt vast: "Jij bent duidelijk niet Josianne Vercasselt." Ik knik van neen. "Of Pierre Segers, misschien?" Nope. "Je nummer is toch 0479/63 82 87?"

Oei, ik schrik en begin te twijfelen. Vlug grijp ik naar een papiertje en schrijf mijn nummer op. Inderdaad, het is 0479/63 82 87. Geen twijfel mogelijk. Ik onthoud zeer moeilijk cijfers, maar als ik ze opschrijf of geschreven zie staan lukt dat een stuk beter. Iets met een visueel geheugen, vermoed ik.

"Geert Daelemans", probeer ik nog te helpen.

"Geert Daalman", herhaalt het meisje. "VRT", voegt ze er nog net aan toe. Haar gezicht vervormt zich tot een grimas. "Maar dan kan je ze op z'n minst toch blokkeren?" Ze trekt een pruillip en hangt op.

"'k Had pech. Die Irene, da's een moeilijke. Maar ik bel wel terug en met een beetje geluk heb ik dan iemand anders aan de lijn, die wel wil helpen." Ze schiet direct 10 plaatsen omhoog in mijn achting. Terwijl ze het nummer kiest, houdt ze het andere hand al klaar om direct af te leggen als het weer die Irene is.

"Hallo, center 1254 hier. Met wie spreek ik?" Wachten. "Ja, maar met wie spreek ik?" De paniek slaat toe. "Ah, Naomi. Ik had je niet herkent. Ik heb hier een corporate SIM-swap..." Stilte. "Dat weet ik, maar 't is weekend." Stilte. "Salut!" Ze legt de hoorn weer in de haak. "Activeer dat dan toch, trut!", zegt ze nog in het ijle.

"Tja, het zal niet lukken. Maar ik heb geprobeerd, hé." Dat kon ik beamen. Ze had er alvast een fan bij. "Maar ik geef je een gratis belkaart plus een nieuwe SIM-kaart. Zo zou je straks zelf eens kunnen proberen de SIM-kaart te activeren. Als je het klantennummer bij je hebt, wil dan nog wel eens lukken. Veel succes."

Ik was nog nooit zo gelukkig met het niet-oplossen van mijn probleem. Het initiatief dat het meisje vertoonde om mij toch nog te helpen was hartverwarmend. Zo moesten ze allemaal zijn.

"Nen dikke mercie voor al die moeite", zeg ik nog en loop de winkel uit.

Om mijn verhaal helemaal af te maken: thuisgekomen belde ik met mijn gratis belkaart naar de Proximus-helpdesk, deed mijn verhaal opnieuw en kreeg als simpel antwoord: "Dat doen mij normaal gezien niet voor corporates, maar omdat het weekend is, regel ik dat wel!" En zo gebeurde. Mijn SIM-kaart is nu weer actief en ik een tevreden klant.

Het mag ook gezegd worden: Proximus, jullie hebben prima mensen in de winkels staan. Chapeau!