Gisterenavond kon je mij vinden vlak voor het podium van het Faithless-concert in het Sportpaleis. Het was dan ook te verwachten dat je de dag nadien een uitgebreid verslag op mijn blog zou vinden. En inderdaad, je verwachting wordt op dit eigenste moment in vervulling gebracht.
Gosh Geert, dat is super! Nu hoef ik dinsdag geen Humo meer te kopen om te weten hoe het concert is verlopen! Thanks!
voorprogramma leren...
 Omdat wij als de dood waren om ergens te belanden waar we amper iets van het concert zouden horen, stormden we ruim op tijd door de deuren van het Sportpaleis. En dat viel danig mee, want een verdwaalde roady niet meegerekend, stonden we daar iets na zeven bijna alleen vlak voor de plek waar het die avond allemaal stond te gebeuren. Langzaamaan vulde het middenveld zich met andere Faithless-fans. Met de rug naar het podium zagen wij hen binnensijpelen en hielden er ons aan om hen hartelijk te begroetten met een air van: "He, he, wij hebben toch lekker een betere plek gevonden." Hun directe reactie van "He, he, wij hebben buiten dit concert lekker nog een leven" viel bij ons in dovemansoren.
Dit huzarenstukje van just-in-time-to-be-embarrassingly-early-planning bracht ons ertoe om voldoende tijd te kunnen spenderen aan het beoordelen van het podium. Wat ons het eerste opviel was dat het podium mooi vlak was, met een paar lampen op weldoordachte posities geplaatst. Een drumstel, een paar microfoonstatieven en een handig keyboard waren eveneens voorzien. De overheersende kleur was zwart, maar dat kan ook een gevolg geweest zijn van het nog niet in gebruik zijn van de belichting. Kortom, er waren de nodige voorzieningen getroffen. Zeer knap, vonden we dat.
In ons jeugdig enthousiasme waren wij natuurlijk vergeten te checken wie het voorprogramma ging verzorgen. Het was dan ook niet te verbazen dat de opwarmers al vijf minuten bezig was, alvorens wij goed en wel beseften dat het was wat het was. Beeld je in: een rechthoekige tafel waar twee karaktertjes uit de werken van Jef Nys bovenuit staken. Het concept van een DJ set was alvast voor de helft een correcte benaming: ze waren met twee, hetgeen inderdaad een minimumvereiste voor een set is.
Over de invulling van het concept DJ waren wij echter minder makkelijk overtuigd. Nu kan je argumenteren dat het draaien van muziek die zelfs op het bruiloft van een overjaars koppel vijftigers een beetje oubollig lijkt, misschien niet echt past bij het concept opwarmer voor een dance-act. Maar zo een diep-cynische opmerking zal je mij nooit horen maken. Neen, ik kon het enthousiasme van Jommeke (dienen met den krullenbol) en Filiberke (dienen met dat zwarte emo-kapsel) echt wel waarderen.
Het waren bovendien echt wel professionals, al moesten ze geregeld een roady erbij halen om hun uit te leggen waarvoor dat flikkerende knopke diende. (Echt waar, ik zwans nu even niet...) De mixen waren hiervan de beste getuigen. Innoverend zou je ze zelfs kunnen noemen. Het vorige lied was amper helemaal tot op de laatste noot gespeeld of die laatste noot kwam eraan om te worden gevolgd door een perfect getimde stilte van een gewaagde vijf seconden waarna de eerste noot van de volgende klassieker van Prince zich in volle glorie aankondigde. Fantastisch.
Nu moet ik wel toegeven dat ik op een bepaald moment de indruk kreeg me in een gigantisch grote lift te bevinden. Zo enen met plaats voor vijfhonderd man, waar pas een obsese verzekeringsagent door de liftdeuren was geglipt om effectief het maximum toelaatbaar aantal passagiers uit te testen. Ik voelde zo bijvoorbeeld dat dienen gast voor mij een rolletje muntjes in zijn broekzak had zitten. Je kent dat gevoel wel, niet? Mocht er nog enige twijfel zijn over de vergelijking met een lift, dan gaven volgende twee argumenten zeker de doorslag: de achtergrondmuziek haalde met verve het irritatiecoëfficiënt van het ge-jingle-jangle van liftmuziekjes en toen iemand zijn een kwartier lang opgespaarde lichaamsgassen de vrije loop liet was de illusie helemaal compleet.
Jommeke en Filiberke fleurden helemaal op toen ze eindelijk wat positieve feedback kregen vanuit het in slaap gewiegde publiek. Terstond trokken ze beide hun debardeurken uit en voerden hun dance moves op tot een niveau waar een uit Meccano vervaardigde ophaalbrug met reden jaloers op zou mogen zijn. Ik zag ook dadelijk Filiberke iets in zijn boekje schrijven. Ik kan mij inbeelden dat wat hij schreef veel leek op: "Draai de song Shut The Fuck Up en het publiek wordt wild." (Weer, ik zwans niet...)
Maar aan alle mooie liedjes komt een eind. Weer ging het publiek uit de bol toen een roady teken deed dat ze moesten plaatsmaken voor de achtkoppige Faithless-band.
De act van Faithless was redelijk goed.
Comments